Sculder's & Mully's GO's en DON'T's - IFFR 2002
Hedwig And The Angry Inch (USA, 2000)
26-1-2002
Houdt u vast, want deze mix van 'The Rocky Horror Picture Show', 'Priscilla, Queen Of The Desert' en 'Spinal Tap' is een achtbaan vol intelligente humor, meeslepende muziek, waarachtige ontroering en knappe visuele vondsten. John Cameron Mitchell schreef het scenario en regisseerde, en speelt zelf de rol van de tragische transseksuele glamrockster Hedwig (een rol die hij ook jarenlang speelde in het off-Broadwaysucces dat ten grondslag ligt aan de film), en dat is een ongelooflijk knappe prestatie. Op de geweldige soundtrack van Stephen Trask horen we o.a. Bob Mould en Girls Against Boys, en liefhebbers van bijvoorbeeld T.Rex en de jonge Bowie worden op hun wenken bediend. Over de plot gaan we het hier niet hebben, want deze film moet u maar gewoon gaan zien. De woordgrap-van-het-jaar-trofee gaat overigens bij deze alvast naar 'Hedwig'. Wanneer Hedwig (die ooit de kleine Hansel uit Oost-Berlijn was) een paper inlevert over de verderfelijke invloed van de Germaanse filosofie op de Amerikaanse rock 'n' roll wordt ze van de universiteit gestuurd. Titel van die paper: 'You Kant always get what you want'. GO SUFFRAGETTE GO!!!
Houdt u vast, want deze mix van 'The Rocky Horror Picture Show', 'Priscilla, Queen Of The Desert' en 'Spinal Tap' is een achtbaan vol intelligente humor, meeslepende muziek, waarachtige ontroering en knappe visuele vondsten. John Cameron Mitchell schreef het scenario en regisseerde, en speelt zelf de rol van de tragische transseksuele glamrockster Hedwig (een rol die hij ook jarenlang speelde in het off-Broadwaysucces dat ten grondslag ligt aan de film), en dat is een ongelooflijk knappe prestatie. Op de geweldige soundtrack van Stephen Trask horen we o.a. Bob Mould en Girls Against Boys, en liefhebbers van bijvoorbeeld T.Rex en de jonge Bowie worden op hun wenken bediend. Over de plot gaan we het hier niet hebben, want deze film moet u maar gewoon gaan zien. De woordgrap-van-het-jaar-trofee gaat overigens bij deze alvast naar 'Hedwig'. Wanneer Hedwig (die ooit de kleine Hansel uit Oost-Berlijn was) een paper inlevert over de verderfelijke invloed van de Germaanse filosofie op de Amerikaanse rock 'n' roll wordt ze van de universiteit gestuurd. Titel van die paper: 'You Kant always get what you want'. GO SUFFRAGETTE GO!!!
Delbaran (Japan/Iran, 2001)
26-1-2002
Als u houdt van auto's die om de haverklap kapot gaan in de woestijn, jongetjes die constant heen en weer rennen in de woestijn, allerhande vloeistoffen die worden overgeheveld in de woestijn, als u dus ook maar enigszins opgewonden raakt van zich repeterende alledaagse handelingen tegen een stoffig decor, dan is dit uw ding. Wij zagen echter wel eens overtuigender films over de toestand van vluchtelingen in oorlogstijd. De keuze om deze film van Abolfazl Jalili, over een ondergedoken Afghaans jongetje in het Iraanse grensplaatsje Delbaran, als openingsfilm te programmeren moeten we dus waarschijnlijk vooral in het licht van de 'recente gebeurtenissen' zien. Het jonge acteurtje Kaim Alizadeh zet nog wel een fijn assertief en om zich heen scheldend vluchtelingetje neer, maar over de context van alle gebeurtenissen komen we te weinig te weten om de voor Kaim bedreigende situatie goed te ervaren, zodat we niet echt betrokken raakten bij deze film. DON'T.
Als u houdt van auto's die om de haverklap kapot gaan in de woestijn, jongetjes die constant heen en weer rennen in de woestijn, allerhande vloeistoffen die worden overgeheveld in de woestijn, als u dus ook maar enigszins opgewonden raakt van zich repeterende alledaagse handelingen tegen een stoffig decor, dan is dit uw ding. Wij zagen echter wel eens overtuigender films over de toestand van vluchtelingen in oorlogstijd. De keuze om deze film van Abolfazl Jalili, over een ondergedoken Afghaans jongetje in het Iraanse grensplaatsje Delbaran, als openingsfilm te programmeren moeten we dus waarschijnlijk vooral in het licht van de 'recente gebeurtenissen' zien. Het jonge acteurtje Kaim Alizadeh zet nog wel een fijn assertief en om zich heen scheldend vluchtelingetje neer, maar over de context van alle gebeurtenissen komen we te weinig te weten om de voor Kaim bedreigende situatie goed te ervaren, zodat we niet echt betrokken raakten bij deze film. DON'T.
Waterboys (Japan, 2001)
23-1-2002
De komst van een mooie vrouwelijke coach lijkt even de redding van het zwemteam van de Tadano High School dat nog maar uit één - ogenschijnlijk niet al te getalenteerd - lid bestaat. De animo onder de leerlingen van deze all boys-school verdwijnt echter al snel wanneer het om synchroonzwemmen blijkt te gaan; er blijven slechts vijf jongens over. Als de coach dan ook meteen weer met zwangerschapsverlof gaat, het zwembad verboden terrein wordt en het team het mikpunt van spot, ziet het er somber uit voor de geplande zwemshow. Maar zoals het in een echte highschool-komedie hoort overwinnen de vijf alle problemen met hun doorzettingsvermogen en de steun van een dolfijnen(!)trainer. Aanstekelijke humor, ontluikende liefdes en mooie fotografie: alle ingredienten zijn ruimschoots aanwezig. Op driekwart verwatert (excusez le mot) deze Japanse 'revenge of the nerds' enigszins, maar regisseur Yaguchi Shinobudat maakt dat helemaal goed met een zinderende zwemfinale, vol jongens in kleine strakke zwembroekjes. Mmmm! GO!
De komst van een mooie vrouwelijke coach lijkt even de redding van het zwemteam van de Tadano High School dat nog maar uit één - ogenschijnlijk niet al te getalenteerd - lid bestaat. De animo onder de leerlingen van deze all boys-school verdwijnt echter al snel wanneer het om synchroonzwemmen blijkt te gaan; er blijven slechts vijf jongens over. Als de coach dan ook meteen weer met zwangerschapsverlof gaat, het zwembad verboden terrein wordt en het team het mikpunt van spot, ziet het er somber uit voor de geplande zwemshow. Maar zoals het in een echte highschool-komedie hoort overwinnen de vijf alle problemen met hun doorzettingsvermogen en de steun van een dolfijnen(!)trainer. Aanstekelijke humor, ontluikende liefdes en mooie fotografie: alle ingredienten zijn ruimschoots aanwezig. Op driekwart verwatert (excusez le mot) deze Japanse 'revenge of the nerds' enigszins, maar regisseur Yaguchi Shinobudat maakt dat helemaal goed met een zinderende zwemfinale, vol jongens in kleine strakke zwembroekjes. Mmmm! GO!
Pulse (Japan, 2001)
23-1-2002
In deze Japanse horrorfilm zijn geesten die zich via het internet verspreiden uit op de langzame uitroeiing van de mensheid. Of zoiets. Want deze film van Kurosawa Kiyoshi is te cryptisch om er goed in te komen en door het lage tempo, het uitblijven van een climax en de spaarzame enge momenten (die dan weliswaar ook écht eng zijn) wordt het nooit echt spannend. Het is jammer dat 'Pulse' te veel halve ideeën bevat, want de sobere opzet - waarin Kurosawa nagenoeg zonder special effects de schrikmomenten teweegbrengt - en de in één (!) shot gefilmde Herman Brood-zelfmoordescène hadden een bijzondere film kunnen opleveren. Nu zijn er naast de schrikmomenten iets teveel gaapmomenten. U voelt 'm al aankomen: DON'T!
In deze Japanse horrorfilm zijn geesten die zich via het internet verspreiden uit op de langzame uitroeiing van de mensheid. Of zoiets. Want deze film van Kurosawa Kiyoshi is te cryptisch om er goed in te komen en door het lage tempo, het uitblijven van een climax en de spaarzame enge momenten (die dan weliswaar ook écht eng zijn) wordt het nooit echt spannend. Het is jammer dat 'Pulse' te veel halve ideeën bevat, want de sobere opzet - waarin Kurosawa nagenoeg zonder special effects de schrikmomenten teweegbrengt - en de in één (!) shot gefilmde Herman Brood-zelfmoordescène hadden een bijzondere film kunnen opleveren. Nu zijn er naast de schrikmomenten iets teveel gaapmomenten. U voelt 'm al aankomen: DON'T!
The Man Who Wasn't There (USA, 2001)
22-1-2002
Wie vond dat de voorlaatste films van Joel en Ethan Coen, 'The Big Lebowski' en 'O Brother, Where Art Thou', te vrijblijvend waren en wat gemakzuchtig op de lachspieren mikten (voor alle duidelijkheid: uw recensentenduo behoort niet tot die groep kijkers), kan met een gerust hart naar hun nieuwste. Billy Bob Thornton schittert (doet hij dat eigenlijk ooit wel eens niet?) als de zwijgzame, kettingrokende kapper Ed Crane wiens onopvallendheid de film zijn titel verleent. Wanneer hij vermoedt dat zijn vrouw Doris (een geweldige Frances McDormand) het met haar baas houdt, besluit hij door middel van afpersing zijn slechte huwelijk te ontvluchten en een nieuw leven te beginnen. De Coen Brothers zouden de Coen Brothers niet zijn wanneer dat niet zou eindigen in moord- en doodslag, en jawel! 'The Man Who Wasn't There' is een in prachtig zwart-wit geschoten film noir in een perfect jaren '40-decor, en een meesterlijke ode aan Hitchcock. GO!!!
Wie vond dat de voorlaatste films van Joel en Ethan Coen, 'The Big Lebowski' en 'O Brother, Where Art Thou', te vrijblijvend waren en wat gemakzuchtig op de lachspieren mikten (voor alle duidelijkheid: uw recensentenduo behoort niet tot die groep kijkers), kan met een gerust hart naar hun nieuwste. Billy Bob Thornton schittert (doet hij dat eigenlijk ooit wel eens niet?) als de zwijgzame, kettingrokende kapper Ed Crane wiens onopvallendheid de film zijn titel verleent. Wanneer hij vermoedt dat zijn vrouw Doris (een geweldige Frances McDormand) het met haar baas houdt, besluit hij door middel van afpersing zijn slechte huwelijk te ontvluchten en een nieuw leven te beginnen. De Coen Brothers zouden de Coen Brothers niet zijn wanneer dat niet zou eindigen in moord- en doodslag, en jawel! 'The Man Who Wasn't There' is een in prachtig zwart-wit geschoten film noir in een perfect jaren '40-decor, en een meesterlijke ode aan Hitchcock. GO!!!
Take Care Of My Cat (Zuid-Korea, 2001)
22-1-2002
Oftewel 'Go-yang-i-rul Boo-tak-hae', zoals de film in het land van herkomst heet. En dat is het mooie van zo'n internationaal festival: al die exotische culturen die ervoor zorgen dat een film met een onderwerp dat we al vaker zagen toch weer interessant genoeg wordt om hem de volle twee uur uit te zitten. Vijf hartsvriendinnen van begin twintig (types: de ijdele egoïste, de stille artistiekeling, de stuurloze rebel en de olijke tweeling) zijn net klaar met de middelbare school maar nog niet klaar voor het echte leven, en dat leven blijkt vooral voor de arme Ji-Yeong (de artistiekeling) een zware dobber. Regisseuse Jeong Jae-Eun vertelt haar verhaal over ontluikende volwassenheid en de daardoor veranderende vriendschappen mooi en zonder valse sentimenten. Niet ieders kopje thee uiteraard, maar wij gaven ons gewonnen; vooral rebel Tae-Hee en Ji-Yeong wisten ons hart aangenaam te beroeren. Oei, glipt er toch nog een genuanceerd oordeel tussendoor. Eh... GO!
Oftewel 'Go-yang-i-rul Boo-tak-hae', zoals de film in het land van herkomst heet. En dat is het mooie van zo'n internationaal festival: al die exotische culturen die ervoor zorgen dat een film met een onderwerp dat we al vaker zagen toch weer interessant genoeg wordt om hem de volle twee uur uit te zitten. Vijf hartsvriendinnen van begin twintig (types: de ijdele egoïste, de stille artistiekeling, de stuurloze rebel en de olijke tweeling) zijn net klaar met de middelbare school maar nog niet klaar voor het echte leven, en dat leven blijkt vooral voor de arme Ji-Yeong (de artistiekeling) een zware dobber. Regisseuse Jeong Jae-Eun vertelt haar verhaal over ontluikende volwassenheid en de daardoor veranderende vriendschappen mooi en zonder valse sentimenten. Niet ieders kopje thee uiteraard, maar wij gaven ons gewonnen; vooral rebel Tae-Hee en Ji-Yeong wisten ons hart aangenaam te beroeren. Oei, glipt er toch nog een genuanceerd oordeel tussendoor. Eh... GO!
Ghost World (USA, 2001)
22-1-2002
Dít is het jaar van de volwassen stripverfilmingen - naast 'From Hell' naar de comic van Eddie Campbell en Alan Moore (eveneens op het festival), bewijst ook 'Ghost World' dat er meer is dan 'Spawn' of 'Kuifje en de Blauwe Sinaasappels'. Daniel Clowes bewerkte zijn comic zelf tot scenario en Terry Zwigoff ('Crumb') bakte er een prachtige 'coming of age'-film van, in een jaren '50-setting die overigens in het heden gesitueerd is. Thora Birch als de onzekere puber Enid Coleslaw doet ons compleet vergeten dat de makers voor die rol oorspronkelijk Christina Ricci in gedachten hadden, en Steve Buscemi speelt een van de leukste rollen uit zijn carrière als nerdy platenverzamelaar Seymour Epps, voor wie Enid een zwak ontwikkelt. "He's such a clueless dork that he is almost cool." Er is ruimte voor een lach en een traan en Grote Gevoelens in een van de beste films die wij de laatste tijd zagen. En hou die soundtrack in de gaten! GO GO GO!!!
Dít is het jaar van de volwassen stripverfilmingen - naast 'From Hell' naar de comic van Eddie Campbell en Alan Moore (eveneens op het festival), bewijst ook 'Ghost World' dat er meer is dan 'Spawn' of 'Kuifje en de Blauwe Sinaasappels'. Daniel Clowes bewerkte zijn comic zelf tot scenario en Terry Zwigoff ('Crumb') bakte er een prachtige 'coming of age'-film van, in een jaren '50-setting die overigens in het heden gesitueerd is. Thora Birch als de onzekere puber Enid Coleslaw doet ons compleet vergeten dat de makers voor die rol oorspronkelijk Christina Ricci in gedachten hadden, en Steve Buscemi speelt een van de leukste rollen uit zijn carrière als nerdy platenverzamelaar Seymour Epps, voor wie Enid een zwak ontwikkelt. "He's such a clueless dork that he is almost cool." Er is ruimte voor een lach en een traan en Grote Gevoelens in een van de beste films die wij de laatste tijd zagen. En hou die soundtrack in de gaten! GO GO GO!!!
Tears Of The Black Tiger (Thailand, 2000)
22-1-2002
Het post-modernisme slaat in Thailand zo'n twintig jaar later toe dan hier, maar dat levert meteen wel een niet te missen filmspektakel op. Voormalig commercialregisseur Wisit Sasanatieng trekt in zijn melodramatische westernparodie over de liefde tussen het rijke meisje Rumpoey en de arme revolverheld Dum alle registers open: heroïsche duels, biggelende tranen, Peckinpah-achtige shootouts, een opzwepende Morriconeske soundtrack en staaltjes van over-acting waar Wim T. Schippers nog een puntje aan zou kunnen zuigen. Dat alles gefilmd in zuurstokkleurige decors waar zelfs het bloed frambozenrood blijkt te zijn. En nu zijn we al heel wat gewend als het gaat om geweld op het witte doek, maar in het slotduel worden toch weer enkele nieuwe standaards gezet (let u vooral op de kogel die door het gebit vliegt - AU!). Sculder en Mully zeggen dan ook: GO TIGER GO!!!
Het post-modernisme slaat in Thailand zo'n twintig jaar later toe dan hier, maar dat levert meteen wel een niet te missen filmspektakel op. Voormalig commercialregisseur Wisit Sasanatieng trekt in zijn melodramatische westernparodie over de liefde tussen het rijke meisje Rumpoey en de arme revolverheld Dum alle registers open: heroïsche duels, biggelende tranen, Peckinpah-achtige shootouts, een opzwepende Morriconeske soundtrack en staaltjes van over-acting waar Wim T. Schippers nog een puntje aan zou kunnen zuigen. Dat alles gefilmd in zuurstokkleurige decors waar zelfs het bloed frambozenrood blijkt te zijn. En nu zijn we al heel wat gewend als het gaat om geweld op het witte doek, maar in het slotduel worden toch weer enkele nieuwe standaards gezet (let u vooral op de kogel die door het gebit vliegt - AU!). Sculder en Mully zeggen dan ook: GO TIGER GO!!!
1/2