De eerste teleurstellingen zijn er. Films die je gemist hebt en die op dit festival niet meer draaien. Films die je heel graag had willen zien en waarvan je hoopt dat ze gaan rouleren. Of dat je ze desnoods ooit in een of andere obscure filmzaal zult tegenkomen. Dat hakt erin, die teleurstelling. Het gevoel dat je verkeerd hebt gekozen maakt zich van je meester. Een gevoel van berusting gaat daarmee gepaard.

Bovendien begint de metaalmoeheid definitief toe te slaan. Soms heb ik geen zin meer om een film te kijken en ga ik wat kletsen met anderen of door de stad slenteren. Slapeloosheid begint me op te breken en het is nu nog even doorzetten voordat ik een nacht lekker lang mag slapen. Nu vallen mijn ogen af en toe dicht bij films die ik leuk vind. Medefestivalgangers leiden aan hetzelfde euvel. Als zombies bewegen we ons over het festival.

Het wensenlijstje is geen leidraad meer, het is pakken wat je nog pakken kan. Langzamerhand wordt ook de balans opgemaakt. Sommige films zijn al half vergeten, anderen hebben behoorlijke indruk gemaakt. Toppen en dalen worden zichtbaar in het festival. Tendensen worden bespeurd en blijken dan toch weer aan eigen keuzes te liggen. Het festival is te groot om te bevatten, zeker als je hondsmoe bent.

Ook in deze column zitten we in het begin van het einde. Na deze column volgen er nog maar twee. Tijd voor bezinning en in het kader daarvan stel ik de vraag: Wat is mijn top 5 van nietszeggende films? Deze vraag heb ik niet zelf verzonnen, het was een verzoek helemaal aan het begin van het festival. Nietszeggend is misschien ook niet het juiste woord. Het ging om films waarover het moeilijk praten is. Films waar je heel weinig over kan vertellen. Nu voldoe ik aan het verzoek.

Vijf: One Fine Spring Day
Op zich een goede en ook mooie film over een liefdesgeschiedenis, maar heel veel valt er niet over te melden. Na de vertoning heb ik er niet meer aan gedacht en ik was bijna vergeten dat ik de film gezien had.

Vier: Wendigo
Gewoon niet zo'n goede film. Alle interessante gegevens die potentieel in die film zitten worden totaal niet uitgewerkt.

Drie: A tender place
Duidelijk geval van drie uur durende afrader. Op het verhaal na is de film totaal niet de moeite waard. Bovendien is het verhaal afkomstig van een boek, dus daar zal de filmmaker niet erg zijn best voor moeten doen. Boek lezen, film laten.

Twee: L'emploi du temps
Nog zo'n afrader. Hoewel mooi opgenomen en geacteerd gewoon saai en langdradig.

Een: Donnie Darko
Tot nu toe mijn topper van het festival. Dat is natuurlijk tegenstrijdig. Toch is het zo dat ik daadwerkelijk over de film zelf niet zoveel kan zeggen. Elke manier om deze film te omschrijven klinkt namelijk banaler dan de film is. Het is dus geen achteraf-lekker-over-praten film. Het is er eentje die je gewoon moet gaan kijken.

Nu ik aan het verzoek heb voldaan realiseer ik me twee dingen. Het eerste is dat ik weinig last heb gehad van nietszeggende films, dit jaar. Alleen nummer twee, drie en vier zou ik kunnen betitelen als echte afraders. Het tweede is natuurlijk, dat ligt voor de hand, dat ik beweerde niets te kunnen zeggen over deze films, maar dat toch gedaan heb. Daarom heb ik er natuurlijk tegenop gezien om aan dit verzoek te voldoen, het was een strikverzoek.