Nu het ritme van het filmkijken er goed inzit en het makkelijker lukt de ogen goed open te houden tijdens de uren in het donker, treedt er een volgend probleem op. Het hoofd raakt vol met al die films en het geheugen laat het meer en meer afweten. Iedereen schaamt zich ervoor, maar wie overkomt het eigenlijk niet? Misschien die uitzonderlijke types die aantekeningen maken tijdens de vertoning. Ik snap het wel, maar het zijn niet de meest fijne mensen om naast te zitten. Dat gekrabbel in het donker wil je nog wel eens afleiden van de film. Iets wat de meesten dus ten koste van hun herinneringen gelukkig laten.

In dit stadium van het festival levert een vraag als "Wat heb jij vandaag gezien?" de nodige problemen op. Het aantal keren dat er kaartjes of kijkschema's geraadpleegd worden neemt zienderogen toe naarmate het festival vordert. In het geheugen worden scenes uit een film moeiteloos getransplanteerd naar een andere film. Bij het opnoemen van een titel wil de bijbehorende film maar niet voor het geestesoog verschijnen. Allemaal symptomen van een overvol hoofd. Kortom: de filmfestivalmoeheid heeft definitief haar intrede gedaan.

Overigens is het een jaar later allemaal nog veel moeilijker om je de films tot in details te herinneren. Het geheugen blijkt verbazingwekkend slecht te werken. Behalve een aantal films, die blijven je je hele leven bij. Je zult ze nooit vergeten en wellicht beinvloeden ze zelfs de manier waarop je in het dagelijks leven staat. Kortom: die zeldzame films die niet van het netvlies te wissen zijn, magnifieke films die je echt geraakt hebben.

Er is ook een wat minder frisse categorie films die je nooit meer zult vergeten. Films die ook gedoemd zijn om te spoken door je geheugen, terwijl je dat het liefst niet zou willen. De beste benaming voor die films is: een slechte film. Waarom onthoud je die films ook? Meest voor de hand liggende verklaring is natuurlijk dat die films je ook geraakt hebben, weliswaar op een negatieve manier, maar er gebeurt tenminste iets met je. Nu is dat een kwaliteit op zich, om iemand negatief te raken. Het bekende cliche is dan ook: nietszeggende films zijn wellicht slechter dan slechte films.

Een minder voor de hand liggende verklaring voor het onthouden van slechte films, maar wellicht even legitiem, is het feit dat je over slechte films zo lekker kunt napraten. Een leuke film wil je niet verpesten voor degenen die 'm nog niet gezien hebben, maar een slechte film lekker affakkelen en alles weggeven is geen probleem, het is zelfs een sport. Zeker als je dat gezellig samen kan doen met iemand anders die er niets aan vond.

Ik heb nog nooit zo genoten om een film af te kraken als ik heb gedaan bij het afkraken van Adress Unknown. Het is echt een bar slechte film, maar de scenes en het acteerwerk zijn wel heel uitgesproken. In de opzet om de dramatiek van de gebroken levens in een Koreaanse plattelandsgemeenschap neer te zetten is de film in het geheel niet geslaagd. De film bevat zoveel geweld dat drama verandert in slapstick en dat is dus niet de bedoeling. Zo pijnlijk (mooi) als The Isle, van dezelfde maker, vorig jaar was, zo vreselijk is Adress Unknown. Dat heeft mede te maken met overkill en voorspelbaarheid. Minuten van tevoren kan je bepaalde dingen aan voelen komen en dat levert een Jan Klaassen gevoel op. Als deze gebeurtenissen bovendien overtrokken een ongeloofwaardig bizar zijn wordt het onmogelijk om de lach nog in te houden.

Daarmee valt deze film buiten de categorisering in: slecht, goed, gemiddeld en nietszeggend. Adress Unknown is de vermakelijkste slechte film die ik ooit heb gezien. Alleen al daarom ben ik er van overtuigd dat ik de film en zeker een aantal scenes nooit zal vergeten, festivalmoeheid of niet.