Zo vrolijk als ik in de eerste aflevering van het logboek van dit jaar meedeelde dat ik niet naar Waterboys zou gaan, zo makkelijk ben ik overstag gegaan door de positieve verhalen van medebezoekers. Het zou toch wel een erg grappige film zijn. Dus toch maar een kaartje gehaald. Waterboys is gewoon een hilarische film en ik moet tot mijn schaamte bekennen dat ik de synchroonzwem-acte op het eind goed vind. Niet goed van slechtheid en kitscherigheid dus, maar echt mooi. Dus van mijn gebrek aan ruggegraat heb ik geen spijt gehad.

Natuurlijk is dat ook een onderdeel van het spel: flexibel laveren door het aanbod. Het gebeurt me regelmatig dat ik op advies van anderen alsnog een film ga bekijken. Met wisselende resultaten overigens. Het omgekeerde wil ook nog wel eens gebeuren. Dat ik niet naar een film ga, omdat dat me afgeraden is. Wat de resultaten daarvan zijn, is wat moeilijker in te schatten. Ik ben immers niet gegaan.

Hoe kom je nou aan betrouwbare adviseurs? Dat is een belangrijke vraag.
Makkelijk is natuurlijk degene met dezelfde smaak, maar dat soort mensen zijn wel erg schaars. Vervolgens zijn de mensen waarvan je de smaak heel goed kent. Een extreem voorbeeld van die catagorie is een vriend van mij, die mijn smaak, maar dan de omgekeerde versie heeft. Over middenmoters zijn we het vaak wel eens, maar als hij een film geweldig vindt dan vind ik 'm naadje en omgekeerd. Daarnaast is er nog een catagorie, die op een bepaald gebied goed kan inschatten welke film leuk is. Ik ken bijvoorbeeld genoeg mensen die ik kan vertrouwen op het gebied van humoristische films. Als zij lachen, moet ik vaak ook.

Nu is er echter een situatie waarin het een en ander wat minder vlot verloopt. Als twee betrouwbare adviseurs elkaar tegenspreken. Alleen dat is natuurlijk al een reden om te gaan kijken. Wat zou mijn eigen mening zijn? Waarom zouden ze het oneens zijn? In het geval van Pulse overkwam me zoiets. Op deze site kunt u de meningen van twee adviseurs lezen: in een dagstrip van Wasco en diametraal daar tegenover staat de mening van Sculder en Mully die riepen DON'T.

Waar heeft het mee te maken? Met verwachtingen. De verwachtingen van beiden partijen waren anders. Als je bij Pulse een echte horrorfilm verwacht dan kom je van een koude kermis thuis. Als horrorfilm is Pulse absoluut niet spannend en ingenieus genoeg. Als je het ziet als een film waarin eenzaamheid centraal staat, zijn de horrorelementen juist een prettige en spannende opfrisser die het verhaal een eigen wending geven.

Mijn ervaring leert dat verwachtingen vaak teleurgesteld worden. Het is eigenlijk beter om ze niet te hebben, ze zitten namelijk alleen maar in weg. Ik vind het op zich prima om van te voren iets te weten over een film, maar als je je tot op de laatste letter inleest en iedereen die de film gezien heeft aan een kruisverhoor onderwerpt, dan ga je voorgeprogrammeerd kijken en dat werkt averechts, tenminste bij mij. De film is dan al voorgekauwd door anderen en van betekenis voorzien en ik ben nu eenmaal geen herkauwer.

Zo werd ik dit festival ook teleurgesteld in mijn verwachtingen van de remix van Time Code. Vorig jaar was deze film al te zien op het festival en ik heb er zelfs iets over geschreven in het stukje Dag 4: 27-01-2001 Film voor blinden. Een film voor de tweede keer zien, dat doe ik eigenlijk zelden. Gewoon omdat ik dan liever iets ga bekijken dat ik nog niet heb gezien.

Voor Time Code maakte ik dit festival echter een uitzondering, met name vanwege het woord remix. De film is een experiment met een grote E. Het scherm is verdeeld in vier vlakken en op elk van die vlakken wordt door de splitscreen-methode een andere film vertoond of beter gezegd een ander camerastandpunt. Zeg maar: vier voor de prijs van een. Het geheel vormt echter uiteindelijk een verhaal. Het knappe van de film is dat elk van de vier delen bestaat uit een ongemonteerd shot van anderhalf uur. Die shots zijn bovendien tegelijkertijd en real-time opgenomen. (Ja, ja, dat ik had ik u vorig jaar nog niet verteld.) Ook nog eens een technisch en acteer hoogstandje van de bovenste plank. Stiekem vind ik deze film wel in de categorie 'must-see' vallen. Hoe kan ik hier nu teleurgesteld in raken?

De remix bestond er uit dat de regisseur live het geluid onder de film mixte. Op zich geen reden om enthousiast een kaartje te bestellen, ware het niet dat het geluid bij de eerste keer heel bepalend leek voor wat ik van de film zag. Door het volume werd ik voor mijn gevoel geleid bij het maken van een keuze voor een van de vier verhaallijnen. Ik verwachtte dat ik dus dezelfde, maar toch een andere film zou zien. Het verschil tussen de film van vorig jaar en die van dit jaar was echter minimaal. Erger was echter dat bleek dat de verhaallijn van Time Code wel minimaal was, eigenlijk niet genoeg materiaal bevatte om een duidelijk verschillende tweede en laat staan een derde versie te maken zonder in het beeld te snijden. Time Code remix is dus een film gemaakt voor de regisseur. Voor en door Mike Figgis in dit geval. Hij zal de subtiele verschillen wel opmerken en zijn eigen film beter leren kennen.

In ieder geval sla ik de reremix volgend jaar over. Dus mijn advies is heel helder: 'must see' bij de eerste vertoning, don't bij de tweede. Het was dit -net als vorig jaar- een eenmalige vertoning en u kent mij helemaal niet. Dus aan dit werkelijk waardeloze advies heeft waarschijnlijk in het geheel geen boodschap. En terecht.