The Suicide Club stond hoog op mijn verlanglijstje. Een groepszelfmoord en een flinke dosis massahysterie veroorzaakt door het internet beloofde het krantje. Een voor de hand liggende keus voor iemand die gefascineerd is door uit de hand lopend groepsgedrag. Ik begrijp eerlijk gezegd niets van mensen die en masse zelfmoord plegen. Doodgaan lijkt me een uiterst partikuliere bezigheid en waarom zou je dat willen opleuken of gezellig maken? Zoals een ander Zonemedewerker zo puntig wist te formuleren: "Het is de vertrutting van de zelfmoord."

Anderen hebben wellicht een andere mening. "Ik heb die Japanse zelfmoordfilms eigenlijk wel een beetje gezien," zegt Wasco. elders op deze site te vinden, voor de vertoning van The Suicide Club. "In elke Japanse film zit wel een zelfmoord, ze hebben het gewoon tot Cultuur verheven." In zekere zin heeft hij het natuurlijk wel gelijk, alhoewel ik meteen tegenwerp met voorbeeld, dat er niet in elke Japanse film eentje zit. Zoals niet in elke Nederlandse een naaktscene zit.

Wasco en ik hebben ons echter uitstekend vermaakt met de zelfmoorden. The Suicide Club is wat mij betreft het eindstation van de Japanse zelfmoordfilm. Voor de voorstelling riep ik nog grappend dat meer dan 40 zelfmoorden aan het begin van een film me een aardig beginnetje leek. Maar daar houdt deze film inderdaad niet op, het dodenaantal loopt in de honderden aan het eind. Niets voor weekhartigen die de emmers ketchup en afgeschaafde stukjes mensenhuid al te serieus nemen en er dus niet om kunnen lachen.

The Suicide Club is behalve een hilarische ook een spannende film. De geportreteerde gebeurtenissen vragen om verklaring en toch geeft de film niet helemaal aan die behoefte van de kijker toe. Tenminste, dat denk ik. Zeker weten doe ik dat niet. Terwijl ik nog in spanning zit te wachten op een clue, geen clue die alles verklaard maar gewoon een bevredigend einde, begint de aftiteling te lopen. De beelden gaan echter verder onder de aftiteling. Tot de projector ermee stopt, twee minuten voor het slot.

Even heb ik het idee dat het zo hoort, mede omdat de zaal leegloopt. Zou deze film zichzelf van kant gemaakt hebben? Zou The Suicide Club in letterlijke zin een einde willen maken aan de Japanse zelfmoordfilm? Het lijkt mij onwaarschijnlijk om de doodeenvoudige reden dat dit geen bevredigend eind zou zijn. Als blijkt dat die laatste twee minuten ook niet meer vertoond gaan worden, verlaten we de zaal maar. Het gevoel waarmee we dat doen is niet goed te beschrijven. We zitten eigenlijk nog midden in de film, maar de film zelf is er niet meer.

Als ik over de eerste schok heen ben, proberen Wasco en ik ons te verplaatsen in de scenarioschrijver. Hoe zouden wij de film laten eindigen? Wasco oppert twee mogelijkheden: Of er vallen op het eind aambeelden naar beneden en het is het einde van de laatste belangrijke personages. Of dezelfde vijf personages blijven volharden in hun 'happy go lucky' droom. In principe zijn dit de meest voor de hand liggende opties. Allebei leveren ze een bevredigend einde op. Ikzelf zou een van de eerdere personages in een andere rol opvoeren, waarmee iets meer van het geheim ontmaskerd wordt. Wasco vindt dit, waarschijnlijk terecht, teveel clue voor de film. Maar misschien wil ik wel een duidelijk eind, omdat dit er juist nu niet is.

Hoe leuk ik het ook vind om verder te fantaseren over het einde van deze film, ik denk dat ik toch probeer een volgende vertoning vlak voor het einde in te glippen. Enig rekenwerk en een welwillende zaalwacht zal daarvoor moeten zorgen. Een zelfmoordfilm zonder einde, dat klopt gewoon niet.