Sculder & Mully - IFFR 2003
Kopps (Zweden/Denmarken, 2003)
1-2-2003
Van de maker van 'Jalla! Jalla!', kopt het affiche, en dat zullen we weten ook! Niet alleen heeft 'Kopps' grotendeels dezelfde cast als het debuut van de Zweeds-Libanese regisseur Josef Fares, ook de humor heeft een hoog deja-vu-gehalte, en dat begint zich in de tweede helft van de film ernstig te wreken. De plot over een politiepost in Bömføck, Zweden, waar de cops besluiten eigenhandig misdaden te gaan plegen om sluiting wegens tegenvallende criminaliteit te voorkomen, zou een perfecte kapstok kunnen zijn voor anarchistische humor en scherp sociaal commentaar, zoals in 'Jalla! Jalla! nog enigszins het geval was. In plaats daarvan schotelt Fares, die met koeienletters het woord 'feelgood' op zijn hoofd getatoeëerd heeft staan, de kijker een lach-of-ik-schiet-show voor, nog het best te omschrijven als 'de Mounties in Zweden'. De enige vooruitgang op 'Jalla! Jalla!' is het duidelijk verhoogde budget, wat uiteindelijk nog een aantal inventieve en hilarische 'Matrix'-scènes oplevert in het hoofd van gedroomde übercop Benny. Hoewel de film niet zo hoog in de pop-poll eindigt als gedacht, willen Sculder en Mully toch een kleine waarschuwing geven tegen de kater die zich bij het aanspringen van de zaallichten onuitwisbaar van hen meester maakte. DON'T!
Nog te zien: za 1-2 14:30 Pathé 1
Van de maker van 'Jalla! Jalla!', kopt het affiche, en dat zullen we weten ook! Niet alleen heeft 'Kopps' grotendeels dezelfde cast als het debuut van de Zweeds-Libanese regisseur Josef Fares, ook de humor heeft een hoog deja-vu-gehalte, en dat begint zich in de tweede helft van de film ernstig te wreken. De plot over een politiepost in Bömføck, Zweden, waar de cops besluiten eigenhandig misdaden te gaan plegen om sluiting wegens tegenvallende criminaliteit te voorkomen, zou een perfecte kapstok kunnen zijn voor anarchistische humor en scherp sociaal commentaar, zoals in 'Jalla! Jalla! nog enigszins het geval was. In plaats daarvan schotelt Fares, die met koeienletters het woord 'feelgood' op zijn hoofd getatoeëerd heeft staan, de kijker een lach-of-ik-schiet-show voor, nog het best te omschrijven als 'de Mounties in Zweden'. De enige vooruitgang op 'Jalla! Jalla!' is het duidelijk verhoogde budget, wat uiteindelijk nog een aantal inventieve en hilarische 'Matrix'-scènes oplevert in het hoofd van gedroomde übercop Benny. Hoewel de film niet zo hoog in de pop-poll eindigt als gedacht, willen Sculder en Mully toch een kleine waarschuwing geven tegen de kater die zich bij het aanspringen van de zaallichten onuitwisbaar van hen meester maakte. DON'T!
Nog te zien: za 1-2 14:30 Pathé 1
Woman Of Water (Japan/2002)
1-2-2003
Oogverblindende beelden overspoelen de kijker vanaf de eerste momenten van Woman Of Water. Zoals de titel doet vermoeden, wordt het element water in al zijn vloeibaarheid volledig uitgebuit. In de eerste helft eisen de spetterende beelden echter te veel aandacht op, waardoor het verhaal dreigt te verdrinken in de vele (natte) droomsequenties en de overvloedige symboliek. In de tweede helft wordt dan helaas ook duidelijk dat het verhaal niet het sterkste punt is van deze Japanse film. De hoofdrol wordt vertolkt door UA, een dame die in Japan een vergelijkbare status heeft als Björk in IJsland (en daarbuiten). Volgens regisseur Sugimori Hidenori is UA een redncarnatie van de sjamanen, want elke keer als er iets belangrijks in haar leven gebeurt, regent het. Dit gaf hem het idee voor deze film. UA speelt Ryo, die elke keer als ze deur uitgaat een paraplu mag meenemen. Want inderdaad, als ze een tand verliest, als ze verliefd wordt etc. barst er een stortbui los. Terwijl ze druk bezig is met haar baantje in het badhuis (!) stuit ze op een fascinerende jongeman, die (wat een vondst) een berucht pyromaan blijkt te zijn. En er is geen inzicht in de Japanse filosofie voor nodig om te beseffen dat water en vuur niet bij elkaar passen. Ondanks het besef dat dit alles knap gemaakt is en dat Women Of Water zelfs Critics' Choice is op het Iffr, hebben Sculder & Mully na 115 minuten gebadder geen zin meer om water bij de wijn te doen: DON'T!
Nog te zien: za 1-2 22:45 Venster 1
Oogverblindende beelden overspoelen de kijker vanaf de eerste momenten van Woman Of Water. Zoals de titel doet vermoeden, wordt het element water in al zijn vloeibaarheid volledig uitgebuit. In de eerste helft eisen de spetterende beelden echter te veel aandacht op, waardoor het verhaal dreigt te verdrinken in de vele (natte) droomsequenties en de overvloedige symboliek. In de tweede helft wordt dan helaas ook duidelijk dat het verhaal niet het sterkste punt is van deze Japanse film. De hoofdrol wordt vertolkt door UA, een dame die in Japan een vergelijkbare status heeft als Björk in IJsland (en daarbuiten). Volgens regisseur Sugimori Hidenori is UA een redncarnatie van de sjamanen, want elke keer als er iets belangrijks in haar leven gebeurt, regent het. Dit gaf hem het idee voor deze film. UA speelt Ryo, die elke keer als ze deur uitgaat een paraplu mag meenemen. Want inderdaad, als ze een tand verliest, als ze verliefd wordt etc. barst er een stortbui los. Terwijl ze druk bezig is met haar baantje in het badhuis (!) stuit ze op een fascinerende jongeman, die (wat een vondst) een berucht pyromaan blijkt te zijn. En er is geen inzicht in de Japanse filosofie voor nodig om te beseffen dat water en vuur niet bij elkaar passen. Ondanks het besef dat dit alles knap gemaakt is en dat Women Of Water zelfs Critics' Choice is op het Iffr, hebben Sculder & Mully na 115 minuten gebadder geen zin meer om water bij de wijn te doen: DON'T!
Nog te zien: za 1-2 22:45 Venster 1
Ausländer raus! Schlingensiefs Container (Oostenrijk,
2002)
1-2-2003
De Duitse theater- en filmmaker en enfant terrible Christoph Schlingensief heeft nogal een reputatie hoog te houden als het schandalen en rumoer betreft. In de zomer van 2000, het jaar waarin Haider met de rechtse FPÖ in de Oostenrijkse regering komt, maakt Schlingensief een wel heel bijzondere variant op Joop van den Ende's -inmiddels zo goed als overleden- geesteskind 'Big Brother'. De ingrediënten zijn bekend: een aantal mensen wordt gedurende een aantal dagen opgesloten in een woning en 24 uur per dag gefilmd. De kijker mag vervolgens bewoners gaan wegstemmen. Zo ook hier: tegen het decorum van de statige Weense Oper staan speciale containers waarin een groep asielzoekers gedurende zes dagen gefilmd wordt. Het publiek mag stemmen wie het Oostenrijkse land moet verlaten... Geconfronteerd met het logo 'Ausländer raus' op de containers verliest de doorgaans keurige Oostenrijker zijn manieren en slaat de vlam in pan! Felle discussies en verhitte gemoederen rond de containers, scheldkannonades, een hachelijke bestorming door het leger der politiek correcten en steunbetuigingen van rechts. Alles haarscherp vastgelegd op video. Schlingensief houdt Oostenrijk een spiegel voor en bestrijdt domme (vreemdelingen)haat met humor en satire. Helaas niet meer te zien tijdens het festival, maar hopelijk komt deze docu nog in het theater of op tv (al zal het wel niet bij Yorin zijn). GO! GO! GO!
De Duitse theater- en filmmaker en enfant terrible Christoph Schlingensief heeft nogal een reputatie hoog te houden als het schandalen en rumoer betreft. In de zomer van 2000, het jaar waarin Haider met de rechtse FPÖ in de Oostenrijkse regering komt, maakt Schlingensief een wel heel bijzondere variant op Joop van den Ende's -inmiddels zo goed als overleden- geesteskind 'Big Brother'. De ingrediënten zijn bekend: een aantal mensen wordt gedurende een aantal dagen opgesloten in een woning en 24 uur per dag gefilmd. De kijker mag vervolgens bewoners gaan wegstemmen. Zo ook hier: tegen het decorum van de statige Weense Oper staan speciale containers waarin een groep asielzoekers gedurende zes dagen gefilmd wordt. Het publiek mag stemmen wie het Oostenrijkse land moet verlaten... Geconfronteerd met het logo 'Ausländer raus' op de containers verliest de doorgaans keurige Oostenrijker zijn manieren en slaat de vlam in pan! Felle discussies en verhitte gemoederen rond de containers, scheldkannonades, een hachelijke bestorming door het leger der politiek correcten en steunbetuigingen van rechts. Alles haarscherp vastgelegd op video. Schlingensief houdt Oostenrijk een spiegel voor en bestrijdt domme (vreemdelingen)haat met humor en satire. Helaas niet meer te zien tijdens het festival, maar hopelijk komt deze docu nog in het theater of op tv (al zal het wel niet bij Yorin zijn). GO! GO! GO!
The Tracker (Australië, 2002)
30-1-2003
Australië, 1922: vier mannen hebben de opdracht om een van moord verdachte man op te sporen en voor het gerecht te slepen. Een al bij voorbaat kansloze en uitgemaakte zaak, want de vermeende moordenaar is een Aboriginal en het slachtoffer een blanke vrouw (iets dat Down Under vandaag de dag nog steeds een beladen onderwerp is). Drie mannen te paard en hun lopende Aboriginal gids (de 'tracker' uit de titel) maken een lange, barre tocht in westernstijl door het onherbergzame landschap van Australië. Vier mannen, vier verschillende types: de rücksichtloze fanaticus, de rookie, de berustende veteraan en de tracker, die er een eigen agenda op na houdt. Het is dan ook geen wonder dat de spanningen in de groep al snel tot onhoudbare hoogte oplopen. Daarbij lijkt niet alleen de vluchteling, maar ook een onzichtbare vijand elke dag dichterbij te komen.
Het spel van de acteurs is ijzersterk, er is adembenemend camerawerk en regisseur Rolf de Heer houdt het tempo van de film aangenaam traag, waardoor de gebeurtenissen zich langzaam maar onontkoombaar aan de kijker opdringen. En ondanks alle wreedheden valt er nog wat te lachen ook! Alleen die soundtrack: Archie Roach mag dan nog zo'n beroemde (Aboriginal) zanger zijn, er zijn grenzen! Ondanks dat krijgt 'The Tracker' een heel dikke GO!
Nog te zien: vr 31-1 16:45 Pathé 7 / za 1-2 14:15 Luxor
Australië, 1922: vier mannen hebben de opdracht om een van moord verdachte man op te sporen en voor het gerecht te slepen. Een al bij voorbaat kansloze en uitgemaakte zaak, want de vermeende moordenaar is een Aboriginal en het slachtoffer een blanke vrouw (iets dat Down Under vandaag de dag nog steeds een beladen onderwerp is). Drie mannen te paard en hun lopende Aboriginal gids (de 'tracker' uit de titel) maken een lange, barre tocht in westernstijl door het onherbergzame landschap van Australië. Vier mannen, vier verschillende types: de rücksichtloze fanaticus, de rookie, de berustende veteraan en de tracker, die er een eigen agenda op na houdt. Het is dan ook geen wonder dat de spanningen in de groep al snel tot onhoudbare hoogte oplopen. Daarbij lijkt niet alleen de vluchteling, maar ook een onzichtbare vijand elke dag dichterbij te komen.
Het spel van de acteurs is ijzersterk, er is adembenemend camerawerk en regisseur Rolf de Heer houdt het tempo van de film aangenaam traag, waardoor de gebeurtenissen zich langzaam maar onontkoombaar aan de kijker opdringen. En ondanks alle wreedheden valt er nog wat te lachen ook! Alleen die soundtrack: Archie Roach mag dan nog zo'n beroemde (Aboriginal) zanger zijn, er zijn grenzen! Ondanks dat krijgt 'The Tracker' een heel dikke GO!
Nog te zien: vr 31-1 16:45 Pathé 7 / za 1-2 14:15 Luxor
Public Toilet (Zuid Korea/Hong Kong, 2002)
30-1-2003
Op straat plassen in India, gezamenlijk hurken in Peking; zo'n beetje elke variant op de sanitaire stop komt langs in deze bonte film. 'Public Toilet' is echter meer dan zomaar een poep- en piesfilm, het is een aanschakeling van toevallige ontmoetingen van (meestal) jongeren over de hele wereld die allemaal op zoek zijn naar een geneesmiddel om een geliefde te helpen. Een verrekt ingewikkeld en verwarrend scenario, maar plassen moeten we allemaal nietwaar? En zo belandt Dongdong, een achttienjarige jongen uit Peking, geboren op een openbaar toilet (bijnaam: God van de toiletten!) in New York op zoek naar medicijnen voor zijn oma. Aldaar ontmoet hij een huurmoordenaar die op zijn beurt de moeder van zijn vriendin in China wil helpen aan medicamenten, maar vroegtijdig zijn einde vindt in, jawel: een openbaar toilet. De film zit propvol met dergelijke verhaallijnen en is daardoor ook aan de (te) lange kant, maar mocht u zich ooit verwonderd hebben over het gebrek aan toiletscènes in Hollywood-films en u heeft daarbij geen last van smetvrees: GO!
Nog te zien: vr 31-1 17:00 Cinerama 5 / za 1-2 12:00 Pathé 4
Op straat plassen in India, gezamenlijk hurken in Peking; zo'n beetje elke variant op de sanitaire stop komt langs in deze bonte film. 'Public Toilet' is echter meer dan zomaar een poep- en piesfilm, het is een aanschakeling van toevallige ontmoetingen van (meestal) jongeren over de hele wereld die allemaal op zoek zijn naar een geneesmiddel om een geliefde te helpen. Een verrekt ingewikkeld en verwarrend scenario, maar plassen moeten we allemaal nietwaar? En zo belandt Dongdong, een achttienjarige jongen uit Peking, geboren op een openbaar toilet (bijnaam: God van de toiletten!) in New York op zoek naar medicijnen voor zijn oma. Aldaar ontmoet hij een huurmoordenaar die op zijn beurt de moeder van zijn vriendin in China wil helpen aan medicamenten, maar vroegtijdig zijn einde vindt in, jawel: een openbaar toilet. De film zit propvol met dergelijke verhaallijnen en is daardoor ook aan de (te) lange kant, maar mocht u zich ooit verwonderd hebben over het gebrek aan toiletscènes in Hollywood-films en u heeft daarbij geen last van smetvrees: GO!
Nog te zien: vr 31-1 17:00 Cinerama 5 / za 1-2 12:00 Pathé 4
28-1-2003
De geweldige documentaire 'Baadasssss Cinema' van de Brit Isaac Julien is verplicht kijkvoer voor elke blaxploitation-liefhebber. Van 'Shaft' tot 'Jackie Brown', alle belangrijke films uit het genre passeren de revue, terwijl er ook wordt stilgestaan bij hilarische uitwassen als 'Blacula' (straks tijdens de Nacht van de Wansmaak te zien). Iedereen die er ook maar een beetje toe heeft gedaan in de geschiedenis van dit genre komt aan het woord (Richard Roundtree, Pam Grier, Fred Williamson, Samuel L. Jackson, Quentin Tarantino), en onderwijl wordt ook uit de doeken gedaan hoe de kritiek op dit stukje zwarte emancipatie niet uit blanke hoek kwam, maar van dominee Jesse Jackson en de zijnen. Aansluitend wordt de peetvader van alle blaxploitation-films vertoond, 'Sweet Sweetback's Baad Asssss Song' uit 1971 van Melvin Van Peebles. Dat de man zowel regie, script, productie, montage én de hoofdrol op zich nam, was waarschijnlijk iets teveel van het goede; 'Sweet Sweetback' is een rommelige en onduidelijke film, maar wie een beetje geduld heeft ziet zijn moeite beloond worden met een paar bijzonder weirde, psychedelische scènes, enkele geslaagde grappen en een stomende funky soundtrack van Earth, Wind & Fire. En hadden we al gezegd dat die ook gecomponeerd was door Van Peebles? GO BRO GO!!!
Nog te zien: za 1-2 22:00 Lantaren
De geweldige documentaire 'Baadasssss Cinema' van de Brit Isaac Julien is verplicht kijkvoer voor elke blaxploitation-liefhebber. Van 'Shaft' tot 'Jackie Brown', alle belangrijke films uit het genre passeren de revue, terwijl er ook wordt stilgestaan bij hilarische uitwassen als 'Blacula' (straks tijdens de Nacht van de Wansmaak te zien). Iedereen die er ook maar een beetje toe heeft gedaan in de geschiedenis van dit genre komt aan het woord (Richard Roundtree, Pam Grier, Fred Williamson, Samuel L. Jackson, Quentin Tarantino), en onderwijl wordt ook uit de doeken gedaan hoe de kritiek op dit stukje zwarte emancipatie niet uit blanke hoek kwam, maar van dominee Jesse Jackson en de zijnen. Aansluitend wordt de peetvader van alle blaxploitation-films vertoond, 'Sweet Sweetback's Baad Asssss Song' uit 1971 van Melvin Van Peebles. Dat de man zowel regie, script, productie, montage én de hoofdrol op zich nam, was waarschijnlijk iets teveel van het goede; 'Sweet Sweetback' is een rommelige en onduidelijke film, maar wie een beetje geduld heeft ziet zijn moeite beloond worden met een paar bijzonder weirde, psychedelische scènes, enkele geslaagde grappen en een stomende funky soundtrack van Earth, Wind & Fire. En hadden we al gezegd dat die ook gecomponeerd was door Van Peebles? GO BRO GO!!!
Nog te zien: za 1-2 22:00 Lantaren
Witches Brew (verzamelprogramma)
28-1-2003
Vorig jaar zagen we een aantal mooie, leuke, ontroerende en spannende verzamelprogramma's uit Engeland, Nederland en Latijns-Amerika, dus dachten we, kom, laten we ons nog eens in het avontuur storten. Van dat dwaze idee zijn we goed genezen na het zien van Witches Brew, een verzamelprogramma van vrouwelijke regisseur uit de hele wereld. Misschien haden we beter moeten lezen en het sleutelwoord 'experimenteel' als een waarschuwing moeten zien. Laat deze recensie dus een waarschuwing aan ú zijn; tenzij u helemaal wild wordt van de gedachte aan ruim anderhalf uur zelfgenoegzaam gedreutel zonder enig uitgangspunt en eindeloos ongeïnspireerd kunstacademiegehannes met lelijke computeranimatie (in retrospectief wordt dan zelfs het openingsfilmpje, dat door de maakster enkele maanden in haar menstruatievocht is gedrenkt, een klein meesterwerk vanwege de bescheiden speelduur). Alleen bij het schoenfetisjistenfilmpje 'Kate's Sole Excess' van Carolyn Kaylor en Martha Colburns 'Skellahellavision' (pin-ups veranderen in skeletten) veerden we aangenaam op uit onze stoelen. Over de resterende 80 minuten zeggen wij: DON'T!!!
Nog te zien: za 1-2 9:30 Pathé 6. Of slaap eens lekker uit.
Vorig jaar zagen we een aantal mooie, leuke, ontroerende en spannende verzamelprogramma's uit Engeland, Nederland en Latijns-Amerika, dus dachten we, kom, laten we ons nog eens in het avontuur storten. Van dat dwaze idee zijn we goed genezen na het zien van Witches Brew, een verzamelprogramma van vrouwelijke regisseur uit de hele wereld. Misschien haden we beter moeten lezen en het sleutelwoord 'experimenteel' als een waarschuwing moeten zien. Laat deze recensie dus een waarschuwing aan ú zijn; tenzij u helemaal wild wordt van de gedachte aan ruim anderhalf uur zelfgenoegzaam gedreutel zonder enig uitgangspunt en eindeloos ongeïnspireerd kunstacademiegehannes met lelijke computeranimatie (in retrospectief wordt dan zelfs het openingsfilmpje, dat door de maakster enkele maanden in haar menstruatievocht is gedrenkt, een klein meesterwerk vanwege de bescheiden speelduur). Alleen bij het schoenfetisjistenfilmpje 'Kate's Sole Excess' van Carolyn Kaylor en Martha Colburns 'Skellahellavision' (pin-ups veranderen in skeletten) veerden we aangenaam op uit onze stoelen. Over de resterende 80 minuten zeggen wij: DON'T!!!
Nog te zien: za 1-2 9:30 Pathé 6. Of slaap eens lekker uit.
Twilight of the Ice Nymphs (1997, Canada)
27-1-2003
Mully heeft een voorliefde voor sprookjes en na een half uurtje doorbijten wapperen de sluiers en jurken in deze film weelderig, een Oostblok-verfilming van Doornroosje waardig. Tel daarbij op dat Shelley Duvall een van de zes eilandbewoners speelt en het Fairy-geluk is aardig compleet! Aardig, want deze film moet het vooral hebben van de sfeer, belichting, vaseline en decors. Het verhaal is een opeenstapeling van bizarre scènes die zich afspelen op een klein eiland, waar mensen onder de grond wonen en struisvogels de veestapel vormen. Een net uit de gevangenis teruggekeerde broer verlieft zich op twee dames tegelijk, schiet zich met een jachtgeweer van de ene amoreuze ontmoeting naar de andere en bezoekt daartussen door zijn op het eiland wonende zuster. Zij deelt haar ondergrondse stulpje met een norse oude man en dat bevalt beide huisgenoten dermate slecht dat er glasscherven over de vloer gestrooid worden, gigantische spijkers door hoofden geslagen worden (au au..) en er een binnenbrandje met akelige gevolgen uitbreekt. Een GO, voor de liefhebbers.
Nog te zien: za 1-2 12:15 Venster 4
Mully heeft een voorliefde voor sprookjes en na een half uurtje doorbijten wapperen de sluiers en jurken in deze film weelderig, een Oostblok-verfilming van Doornroosje waardig. Tel daarbij op dat Shelley Duvall een van de zes eilandbewoners speelt en het Fairy-geluk is aardig compleet! Aardig, want deze film moet het vooral hebben van de sfeer, belichting, vaseline en decors. Het verhaal is een opeenstapeling van bizarre scènes die zich afspelen op een klein eiland, waar mensen onder de grond wonen en struisvogels de veestapel vormen. Een net uit de gevangenis teruggekeerde broer verlieft zich op twee dames tegelijk, schiet zich met een jachtgeweer van de ene amoreuze ontmoeting naar de andere en bezoekt daartussen door zijn op het eiland wonende zuster. Zij deelt haar ondergrondse stulpje met een norse oude man en dat bevalt beide huisgenoten dermate slecht dat er glasscherven over de vloer gestrooid worden, gigantische spijkers door hoofden geslagen worden (au au..) en er een binnenbrandje met akelige gevolgen uitbreekt. Een GO, voor de liefhebbers.
Nog te zien: za 1-2 12:15 Venster 4
27-1-2003
Van deze double feature over jongeren is met name de korte film 'Brick Lane' de moeite waard. Deze eigentijdse Bollywood-komedie speelt in een arme buurt van Londen. Twee jongens proberen er met een luxe edoch geleende auto-cabrio indruk te maken op het meisje van hun dromen, maar komen de eigenaar van de wagen tegen.. Vol vaart gemaakt, goede muziek, politiek incorrecte grappen en fijn acteerwerk! Een veelbelovend debuut!
Ook in 'Girlie' spelen liefde, hormonen en auto's een grote rol. Het zeventienjarige meisje Ema zoekt haar geluk in een relatie, evenals haar moeder, haar vriendin en haar kapster. Ema is hip, bepaald niet op haar mondje gevallen, werkt in een tweedehands-kledingzaak en wisselt driemaal van kapsel - om indruk op een jongen te maken. Helaas willen de personages maar niet echt tot leven komen of enige sympathie oproepen waardoor het tragische maar voorspelbare einde de film als een nachtkaars doet uitgaan.
'Brick Lane' krijgt van ons een dikke GO!, maar let wel: hij duurt maar 14 minuten!
Te zien: di 28-1 14:15 Venster 3, vr 31-1 12:00 Pathé 4, za 1-2 17:00 Luxor
Van deze double feature over jongeren is met name de korte film 'Brick Lane' de moeite waard. Deze eigentijdse Bollywood-komedie speelt in een arme buurt van Londen. Twee jongens proberen er met een luxe edoch geleende auto-cabrio indruk te maken op het meisje van hun dromen, maar komen de eigenaar van de wagen tegen.. Vol vaart gemaakt, goede muziek, politiek incorrecte grappen en fijn acteerwerk! Een veelbelovend debuut!
Ook in 'Girlie' spelen liefde, hormonen en auto's een grote rol. Het zeventienjarige meisje Ema zoekt haar geluk in een relatie, evenals haar moeder, haar vriendin en haar kapster. Ema is hip, bepaald niet op haar mondje gevallen, werkt in een tweedehands-kledingzaak en wisselt driemaal van kapsel - om indruk op een jongen te maken. Helaas willen de personages maar niet echt tot leven komen of enige sympathie oproepen waardoor het tragische maar voorspelbare einde de film als een nachtkaars doet uitgaan.
'Brick Lane' krijgt van ons een dikke GO!, maar let wel: hij duurt maar 14 minuten!
Te zien: di 28-1 14:15 Venster 3, vr 31-1 12:00 Pathé 4, za 1-2 17:00 Luxor
House Of Fools (Rusland/Frankrijk, 2002)
26-1-2003
Hoewel talloze gestichten in Rusland nog steeds vol zitten met dissidenten en soortgelijke 'geesteszieken', wordt de inrichting waar de naïeve Janna haar dagen slijt bevolkt door échte gekken. Het is er elke dag een uiterst gezellige boel, totdat de eerste tekenen van de Tsjetsjeense oorlog van 1996 zich aandienen; de communicatie valt uit, het medisch personeel gaat er vandoor en een Tsjetsjeens rebellenleger bezet het gekkenhuis. Hoewel Janna trouw heeft gezworen aan haar 'verloofde' Bryan Adams valt ze voor één van de rebellen, die voor haar een ticket naar de buitenwereld betekent. Andrei Konchalovsky ('Runaway Train') maakte geen film over de oorlog, maar over een modern sprookje over vriendschap en geluk dat dichterbij ligt dan je denkt (al is het dan het gekkenhuis). Zelfs in de scènes waar de gruwelen van de oorlog pijnlijk zichtbaar zijn (Konchalovsky heeft op dat gebied een paar aardige verrassingen en visuele vondsten in petto) blijft 'House Of Fools' een opvallend optimistische film; een soort 'Loenatik in Tsjetsjenië' bijna. Leuke gimmick: de almaar in Janna's visioenen opduikende Adams, die 'Have You Ever Loved A Woman' - het naar onze mening enige fatsoenlijke liedje dat hij ooit gemaakt heeft - in alle mogelijke varianten zingt. De pukkelige Canadees heeft er wat ons betreft een paar punten bij gekregen. GO!
Nog te zien: di 28-1 17:15 Pathé 5 / do 30 -1 17:00 Luxor / za 1-2 16:30 Pathé 1.
Hoewel talloze gestichten in Rusland nog steeds vol zitten met dissidenten en soortgelijke 'geesteszieken', wordt de inrichting waar de naïeve Janna haar dagen slijt bevolkt door échte gekken. Het is er elke dag een uiterst gezellige boel, totdat de eerste tekenen van de Tsjetsjeense oorlog van 1996 zich aandienen; de communicatie valt uit, het medisch personeel gaat er vandoor en een Tsjetsjeens rebellenleger bezet het gekkenhuis. Hoewel Janna trouw heeft gezworen aan haar 'verloofde' Bryan Adams valt ze voor één van de rebellen, die voor haar een ticket naar de buitenwereld betekent. Andrei Konchalovsky ('Runaway Train') maakte geen film over de oorlog, maar over een modern sprookje over vriendschap en geluk dat dichterbij ligt dan je denkt (al is het dan het gekkenhuis). Zelfs in de scènes waar de gruwelen van de oorlog pijnlijk zichtbaar zijn (Konchalovsky heeft op dat gebied een paar aardige verrassingen en visuele vondsten in petto) blijft 'House Of Fools' een opvallend optimistische film; een soort 'Loenatik in Tsjetsjenië' bijna. Leuke gimmick: de almaar in Janna's visioenen opduikende Adams, die 'Have You Ever Loved A Woman' - het naar onze mening enige fatsoenlijke liedje dat hij ooit gemaakt heeft - in alle mogelijke varianten zingt. De pukkelige Canadees heeft er wat ons betreft een paar punten bij gekregen. GO!
Nog te zien: di 28-1 17:15 Pathé 5 / do 30 -1 17:00 Luxor / za 1-2 16:30 Pathé 1.
Ken Park (USA/NL/Frankrijk, 2002)
26-1-2003
Larry Clark en Ed Lachman sluiten hun film, naar een scenario van Harmony Korine, heel toepasselijk af met 'Who Are Parents?' van The Shaggs; niet geheel toevallig vier zusjes wier vader meer ambitie had dan visie en het talentloze kwartet dwong om een plaat op te nemen. Heel Visalia, Californië zit vol met ouders die niet het minste besef hebben van wat hun kinderen voelen en denken. Van Peaches' bijbelvaste pa, volkomen doorgedraaid na het verlies van zijn vrouw, tot de alcoholistische en gewelddadige vader van de gevoelige skater Claude (pa: "Ik sta op, ik zie je en ik weet dat het een rotdag wordt"), het is één grote boodschap in koeienletters: kinderen zijn beter af in een wereld zonder ouders. En als aan het begin van de film een jongen zelfmoord pleegt, weet je dat het nog slechts een kwestie van tijd is tot de volgende dode valt. Toch toont deze film, anders dan het Clark/Korine-debuut 'Kids' of Clarks vorige film 'Bully', compassie voor zijn karakters. Niet alle ouders zijn slecht en niet alle kinderen verrot, hooguit verknipt. En hoewel de bij Clark verplichte tienerseks in de slotscène dit keer explicieter is dan ooit (we kunnen de man in elk geval niet meer válselijk beschuldigen van exploitaite), is die tegelijkertijd ook liefdevoller, onschuldiger. Er gloort een sprankje hoop. Mischien is dat de inbreng van co-regisseur Lachman. Of misschien worden Clark en Korine gewoon soft. GO!
Te zien: zo 26-1 22:30 Pathé 1 / ma 27-1 14:30 Pathé 5 / do 30-1 19:30 Cinerama 1
Larry Clark en Ed Lachman sluiten hun film, naar een scenario van Harmony Korine, heel toepasselijk af met 'Who Are Parents?' van The Shaggs; niet geheel toevallig vier zusjes wier vader meer ambitie had dan visie en het talentloze kwartet dwong om een plaat op te nemen. Heel Visalia, Californië zit vol met ouders die niet het minste besef hebben van wat hun kinderen voelen en denken. Van Peaches' bijbelvaste pa, volkomen doorgedraaid na het verlies van zijn vrouw, tot de alcoholistische en gewelddadige vader van de gevoelige skater Claude (pa: "Ik sta op, ik zie je en ik weet dat het een rotdag wordt"), het is één grote boodschap in koeienletters: kinderen zijn beter af in een wereld zonder ouders. En als aan het begin van de film een jongen zelfmoord pleegt, weet je dat het nog slechts een kwestie van tijd is tot de volgende dode valt. Toch toont deze film, anders dan het Clark/Korine-debuut 'Kids' of Clarks vorige film 'Bully', compassie voor zijn karakters. Niet alle ouders zijn slecht en niet alle kinderen verrot, hooguit verknipt. En hoewel de bij Clark verplichte tienerseks in de slotscène dit keer explicieter is dan ooit (we kunnen de man in elk geval niet meer válselijk beschuldigen van exploitaite), is die tegelijkertijd ook liefdevoller, onschuldiger. Er gloort een sprankje hoop. Mischien is dat de inbreng van co-regisseur Lachman. Of misschien worden Clark en Korine gewoon soft. GO!
Te zien: zo 26-1 22:30 Pathé 1 / ma 27-1 14:30 Pathé 5 / do 30-1 19:30 Cinerama 1