Sculder & Mully - IFFR 2003
Spider (Frankrijk/Canada/GB 2002)
19-1-2003
Eindelijk heeft David Cronenberg het gepresteerd om zonder guts en gore een film te maken. Er wordt eens niet op lichamen ingehakt; dit keer neemt de regisseur de menselijke geest onder handen. Ralph Fiennes speelt de hoofdpersoon Spider, die in een tehuis woont voor mensen die uit het gesticht ontslagen zijn en het eens mogen proberen in de echte wereld. Het tehuis wordt gerund door een dominante dame die voornamelijk angst oproept bij de bewoners en zeker bij Spider. Hij lijkt dan ook niet helemaal klaar te zijn voor het leven buiten welk gesticht dan ook.
Spider worstelt hevig met zijn verleden, dat we te zien krijgen door middel van flashbacks naar zijn jeugd, waarin de volwassen Spider zelf ook telkens aanwezig is. Hij houdt de boel van een afstandje nauwkeurig in de gaten en probeert gesprekken af te luisteren, waardoor hij misschien de waarheid kan achterhalen over zijn vader (Gabriel Byrne). Die was namelijk geen lieverdje en liet zonder scrupules zijn minnares de rol van Spiders moeder overnemen (zowel de minnares als de moeder wordt gespeeld door Miranda Richardson, wat overigens pas opvalt bij de aftiteling). De getraumatiseerde Spider probeert aan de hand van zijn herinneringen en zijn dagboek vol onleesbare tekens zich uit het web van zijn leven los te maken.
Spider heeft het er moeilijk mee en ook u zult het wellicht lastig vinden alle intriges te begrijpen. Probeer echter niet te krampachtig achter de waarheid te komen, maar laat de donkere sfeer van de film op u inwerken en geniet van het briljante acteerwerk van Fiennes, die heel overtuigend een psychisch gestoorde neerzet. GO!
Te zien: vr 24-1 19:30 Doelen, zo 26-1 14:30 Pathé 5, do 30-1 22:00 Pathé 1
Eindelijk heeft David Cronenberg het gepresteerd om zonder guts en gore een film te maken. Er wordt eens niet op lichamen ingehakt; dit keer neemt de regisseur de menselijke geest onder handen. Ralph Fiennes speelt de hoofdpersoon Spider, die in een tehuis woont voor mensen die uit het gesticht ontslagen zijn en het eens mogen proberen in de echte wereld. Het tehuis wordt gerund door een dominante dame die voornamelijk angst oproept bij de bewoners en zeker bij Spider. Hij lijkt dan ook niet helemaal klaar te zijn voor het leven buiten welk gesticht dan ook.
Spider worstelt hevig met zijn verleden, dat we te zien krijgen door middel van flashbacks naar zijn jeugd, waarin de volwassen Spider zelf ook telkens aanwezig is. Hij houdt de boel van een afstandje nauwkeurig in de gaten en probeert gesprekken af te luisteren, waardoor hij misschien de waarheid kan achterhalen over zijn vader (Gabriel Byrne). Die was namelijk geen lieverdje en liet zonder scrupules zijn minnares de rol van Spiders moeder overnemen (zowel de minnares als de moeder wordt gespeeld door Miranda Richardson, wat overigens pas opvalt bij de aftiteling). De getraumatiseerde Spider probeert aan de hand van zijn herinneringen en zijn dagboek vol onleesbare tekens zich uit het web van zijn leven los te maken.
Spider heeft het er moeilijk mee en ook u zult het wellicht lastig vinden alle intriges te begrijpen. Probeer echter niet te krampachtig achter de waarheid te komen, maar laat de donkere sfeer van de film op u inwerken en geniet van het briljante acteerwerk van Fiennes, die heel overtuigend een psychisch gestoorde neerzet. GO!
Te zien: vr 24-1 19:30 Doelen, zo 26-1 14:30 Pathé 5, do 30-1 22:00 Pathé 1
24 Hour Party People (UK 2001)
17-1-2003
Hoe haal je het in je hoofd om een speelfilm te maken over de muziekscene van Manchester tussen eind jaren '70 en begin jaren '90, over het Factory-imperium, met sterren als Joy Division en The Happy Mondays? Een documentaire misschien, maar een film waarin alle bekende personages door acteurs neergezet worden, die kan toch alleen maar tegenvallen? Niet dus, want 24 Hour Party People is een succes en dat komt voor een groot deel voor rekening van hoofdrolspeler Steve Coogan (ook bekend als de briljante talkshowgastheer Alan Partridge). Coogan speelt platenbaas en all-round grote bek Tony Wilson, een rol vergelijkbaar met die van Partridge, maar dan in de rockbiz. Dat betekent smullen geblazen! De film volgt de opkomst en ondergang van Wilson's platenlabel Factory, de legendarische danstent Hacienda en al het talent dat Manchester voortbracht. Vele kostbare missers en enkele grote successen komen aan bod, van de eerste grote knaller, Joy Division, waarvan zanger Ian Curtis (Sean Harris) zich op het hoogtepunt van de roem verhing (prachtig in scene gezet, een zeer droevig huiselijk tafereeltje) tot de laatste onwaarschijnlijke megasterren, The Happy Mondays, die onder aanvoering van zanger Shaun Ryder hun platenlabel naar de rand van de financiële afgrond brachten. Hilarische taferelen over sex, drugs, geld en muziek met als running gag de altijd lege zalen trekkende Vini Reilly, alias Durutti Column (absoluut waar, vorig jaar op het Crossing Border festival stond Vini in een zeer grote zaal voor 20 man te spelen). Bekende gezichten duiken op, zoals aartsvaders van de Manchesterscene Mark E. Smith van The Fall en Howard Devoto van The Buzzcocks. En gelukkig was men zo handig om de rechten van de originele muziek te scoren; er wordt dus niets nagespeeld. De acteurs brengen het er redelijk vanaf en lijken ook wel een beetje op de echte personages. Zelfs al zijn Joy Division's 'Love will tear us apart' en het titelnummer van de Mondays niet je favoriete deunen, dan nog is 24HPP een vermakelijke en waarheidsgetrouwe weergave van een belangrijke periode in de Britse rockmuziek. GO!
Te zien: vr 24-1 19:30 Cinerama 1, zo 26-1 17:00 Luxor, di 28-1 22:45 Venster 1
Hoe haal je het in je hoofd om een speelfilm te maken over de muziekscene van Manchester tussen eind jaren '70 en begin jaren '90, over het Factory-imperium, met sterren als Joy Division en The Happy Mondays? Een documentaire misschien, maar een film waarin alle bekende personages door acteurs neergezet worden, die kan toch alleen maar tegenvallen? Niet dus, want 24 Hour Party People is een succes en dat komt voor een groot deel voor rekening van hoofdrolspeler Steve Coogan (ook bekend als de briljante talkshowgastheer Alan Partridge). Coogan speelt platenbaas en all-round grote bek Tony Wilson, een rol vergelijkbaar met die van Partridge, maar dan in de rockbiz. Dat betekent smullen geblazen! De film volgt de opkomst en ondergang van Wilson's platenlabel Factory, de legendarische danstent Hacienda en al het talent dat Manchester voortbracht. Vele kostbare missers en enkele grote successen komen aan bod, van de eerste grote knaller, Joy Division, waarvan zanger Ian Curtis (Sean Harris) zich op het hoogtepunt van de roem verhing (prachtig in scene gezet, een zeer droevig huiselijk tafereeltje) tot de laatste onwaarschijnlijke megasterren, The Happy Mondays, die onder aanvoering van zanger Shaun Ryder hun platenlabel naar de rand van de financiële afgrond brachten. Hilarische taferelen over sex, drugs, geld en muziek met als running gag de altijd lege zalen trekkende Vini Reilly, alias Durutti Column (absoluut waar, vorig jaar op het Crossing Border festival stond Vini in een zeer grote zaal voor 20 man te spelen). Bekende gezichten duiken op, zoals aartsvaders van de Manchesterscene Mark E. Smith van The Fall en Howard Devoto van The Buzzcocks. En gelukkig was men zo handig om de rechten van de originele muziek te scoren; er wordt dus niets nagespeeld. De acteurs brengen het er redelijk vanaf en lijken ook wel een beetje op de echte personages. Zelfs al zijn Joy Division's 'Love will tear us apart' en het titelnummer van de Mondays niet je favoriete deunen, dan nog is 24HPP een vermakelijke en waarheidsgetrouwe weergave van een belangrijke periode in de Britse rockmuziek. GO!
Te zien: vr 24-1 19:30 Cinerama 1, zo 26-1 17:00 Luxor, di 28-1 22:45 Venster 1
Een kleine tip van de sluier
17-1-2003
Onder de meer dan 60 wereld- of internationale premières is 'Dolls' van Japanse superster Kitano Takeshi, een film die door de organisatie "verrassend poëtisch" genoemd wordt. En het is nog niet helemaal zeker, maar er is een grote kans dat de goede man te gast is op het festival. Dan is er ook 'Lilya 4-ever' van Zweeds troetelkind Lukas Moodysson. Liefhebbers van 'Fucking Åmål' en 'Together' zijn gewaarschuwd dat het ditmaal géén feelgood movie is, maar een heftig en donker sprookje over een Russisch tienermeisje. Thais is in, en na het succes van 'Tears Of The Black Tiger' vorig jaar is het nu de beurt aan 'Blissfully Yours', een romantisch drama van (en haal hier uw kennis van het Thais even op) Apichatpong Weerasethakul. Een andere opmerkelijke én zeer actuele film is 'Divine Intervention' waarin de Palestijnse regisseur Elia Suleiman op licht-humoristische wijze het dagelijks leven in Israël volgt. Het rondje om de wereld eindigt voorlopig in Amerika, waar van de independant films 'Punch Drunk Love' van Paul T. 'Magnolia' Anderson het meest nieuwsgierig maakt, al is het maar om te zien hoe acteur Adam Sandler zich ontworstelt aan het onderbroekenlolgenre. En boze moederneukers mogen de fonkelnieuwe kopie van 'Sweet Sweetback's Baad Asssss Song' niet missen, ingeleid door een docu waarin o.a. Samuel L. Jackson en Pam Grier hun licht over het blaxploitation-genre laten schijnen. Het nevenprogramma 'Based upon true stories' beslaat films tussen fictie en documentaire, waarin filmmakers de werkelijkheid naar hun hand zetten. Dit programmaonderdeel is o.a. vertegenwoordigd met installaties in Witte de With, maar ook met een aantal langere en kortere films. Tip van de organisatie in deze: Peter Mettlers 'Gambling, Gods and LSD'. Ofwel seks, drugs en rock 'n' roll zonder de seks en rock 'n' roll. En ook nadat 's avonds laat de laatste zaallichten zijn aangegaan gaat het festival door. Op vertoon van een filmkaartje is de Rotterdamse Schouwburg net als voorgaande jaren dé plek om elkaar na afloop te ontmoeten en te dansen op tijdloze disco en funk. Maar ook Off Corso en Calypso sluiten aan; die laatste zelfs met een compleet programma, 'The Cuckoo's Nest', waar naast o.a. een 'special FX'-expo en een filmrestaurant elke avond filmmakers, componisten, dj's en vj's klaar staan om u, beste festivalbezoeker, tot diep in de nacht te vermaken. En als u aan de bar twee filmjournalisten met dubbele tong hoort mopperen dat er dit jaar maar één Miike Takashi-film te zien is, dan is de kans groot dat dat uw trouwe dienaren Sculder en Mully zijn.
Onder de meer dan 60 wereld- of internationale premières is 'Dolls' van Japanse superster Kitano Takeshi, een film die door de organisatie "verrassend poëtisch" genoemd wordt. En het is nog niet helemaal zeker, maar er is een grote kans dat de goede man te gast is op het festival. Dan is er ook 'Lilya 4-ever' van Zweeds troetelkind Lukas Moodysson. Liefhebbers van 'Fucking Åmål' en 'Together' zijn gewaarschuwd dat het ditmaal géén feelgood movie is, maar een heftig en donker sprookje over een Russisch tienermeisje. Thais is in, en na het succes van 'Tears Of The Black Tiger' vorig jaar is het nu de beurt aan 'Blissfully Yours', een romantisch drama van (en haal hier uw kennis van het Thais even op) Apichatpong Weerasethakul. Een andere opmerkelijke én zeer actuele film is 'Divine Intervention' waarin de Palestijnse regisseur Elia Suleiman op licht-humoristische wijze het dagelijks leven in Israël volgt. Het rondje om de wereld eindigt voorlopig in Amerika, waar van de independant films 'Punch Drunk Love' van Paul T. 'Magnolia' Anderson het meest nieuwsgierig maakt, al is het maar om te zien hoe acteur Adam Sandler zich ontworstelt aan het onderbroekenlolgenre. En boze moederneukers mogen de fonkelnieuwe kopie van 'Sweet Sweetback's Baad Asssss Song' niet missen, ingeleid door een docu waarin o.a. Samuel L. Jackson en Pam Grier hun licht over het blaxploitation-genre laten schijnen. Het nevenprogramma 'Based upon true stories' beslaat films tussen fictie en documentaire, waarin filmmakers de werkelijkheid naar hun hand zetten. Dit programmaonderdeel is o.a. vertegenwoordigd met installaties in Witte de With, maar ook met een aantal langere en kortere films. Tip van de organisatie in deze: Peter Mettlers 'Gambling, Gods and LSD'. Ofwel seks, drugs en rock 'n' roll zonder de seks en rock 'n' roll. En ook nadat 's avonds laat de laatste zaallichten zijn aangegaan gaat het festival door. Op vertoon van een filmkaartje is de Rotterdamse Schouwburg net als voorgaande jaren dé plek om elkaar na afloop te ontmoeten en te dansen op tijdloze disco en funk. Maar ook Off Corso en Calypso sluiten aan; die laatste zelfs met een compleet programma, 'The Cuckoo's Nest', waar naast o.a. een 'special FX'-expo en een filmrestaurant elke avond filmmakers, componisten, dj's en vj's klaar staan om u, beste festivalbezoeker, tot diep in de nacht te vermaken. En als u aan de bar twee filmjournalisten met dubbele tong hoort mopperen dat er dit jaar maar één Miike Takashi-film te zien is, dan is de kans groot dat dat uw trouwe dienaren Sculder en Mully zijn.
32ste International Film Festival Rotterdam,
22 jan t/m 2 feb
Het complete programma is te vinden op www.filmfestivalrotterdam.com.
Online en telefonisch (010-8909000) reserveren van kaarten is ook mogelijk. De kaartverkoop start zondag 19 januari om 9 uur 's morgens aan de centrale kassa en, vanaf donderdag 23 januari, aan de overige festivalkassa's.
22 jan t/m 2 feb
Het complete programma is te vinden op www.filmfestivalrotterdam.com.
Online en telefonisch (010-8909000) reserveren van kaarten is ook mogelijk. De kaartverkoop start zondag 19 januari om 9 uur 's morgens aan de centrale kassa en, vanaf donderdag 23 januari, aan de overige festivalkassa's.
32ste International Film Festival Rotterdam,
22 jan t/m 2 feb
Het complete programma is te vinden op www.filmfestivalrotterdam.com.
Online en telefonisch (010-8909000) reserveren van kaarten is ook mogelijk. De kaartverkoop start zondag 19 januari om 9 uur 's morgens aan de centrale kassa en, vanaf donderdag 23 januari, aan de overige festivalkassa's.
22 jan t/m 2 feb
Het complete programma is te vinden op www.filmfestivalrotterdam.com.
Online en telefonisch (010-8909000) reserveren van kaarten is ook mogelijk. De kaartverkoop start zondag 19 januari om 9 uur 's morgens aan de centrale kassa en, vanaf donderdag 23 januari, aan de overige festivalkassa's.