Michio Hayasaki (een rol van Yakusho Koji), een briljante uitvinder van medische hulpmiddelen, lijdt ernstig aan burnout en wordt bovendien hardnekkig gestalkt door zijn opdringerige dubbelganger. Nu wil het bijgeloof dat een ontmoeting met je dubbelganger (in goed Japans is dat doppelgänger) betekent dat je binnenkort komt te overlijden, en in Hayasaki’s geval lijkt er geen ontkomen aan: zijn altrer ego duikt echt overal op (regisseur Kurosawa Kiyoshi maakt hierbij listig gebruik van splitscreen). Hoewel de andere ik aanvankelijk nog wel van pas komt bij het opknappen van vuile klusjes, eist deze steeds vaker ook de pleziertjes uit Hayasaki’s leven voor zichzelf op. Dat moet wel leiden tot een confrontatie, en die komt er dan ook. De film begint als een sfeervolle variant op Dr. Jeckyl en Mr. Hyde, maar verandert naar het einde toe in een theater van de lach, inclusief gooi- en smijtwerk met (auto)deuren. De eerste, grimmige helft van de film sprak ons dan wel het meeste aan, maar de combinatie met lichtvoetigheid pakt wonderwel goed uit. GO!

Nog te zien: za 31-1 12:30 Cinerama 1

Een verzamelprogramma met vier korte films uit India, zonder uitbundige dans- en zangscenes à la Bollywood: wij waren benieuwd! De eerste drie films laten in pak ‘m beet gemiddeld 11 minuten verschillende soorten relaties tussen mensen zien: baas/werknemer, vader/dochter en man/prostituee. In korte tijd weten de regisseurs elk een compleet verhaal in een aangenaam rustig tempo te vertellen. Het meest opvallende filmpje is ‘The Unconsious’, over een man die zich van binnen vrouw voelt, al jaren officieus getrouwd met een andere man maar dat probeert te verbergen voor zijn dochter. Helaas is het 58 minuten durende Palace of the Winds, vol losse flarden en dito beelden, geïnspireerd op het medium radio simpelweg niet aan ons besteed. Alle minuten bij elkaar in aanmerking genomen: DON’T.

Nog te zien: za 31-1 17:30 Cinerama 7

Vanaf de adembenemende openingsscène, waarin een dertigtal jonge dorpelingen strijdt om een lint in de top van een werkelijk reusachtige boom (en het gaat er niet zachtzinnig aan toe – veel deelnemers komen tientallen meters lager onder het geluid van krakende botten op de grond terecht), is het duidelijk: dit is een martial arts-film waarin de hogere acrobatiek een gelijkwaardige plaats inneemt naast de gevechtsscènes. Jackie Chan meets Bruce Lee in de persoon van Panom Yeerum, een virtuoos op het gebied van de Muay Thai-vechtsport. Plattelandsjongen Yeerum (die eerder al als winnaar uit de boom kwam) wordt naar seedy Bangkok gestuurd, centrum van hoererij, illegale gevechten en andere onfrisse praktijken, om het gestolen hoofd van de dorpsboeddha terug te halen. Met dat simpele gegeven maakte regisseur Prachya Pinkaew een wervelwind van een film af, waarbij hogere zaken als Humor en Drama effectief ingezet worden. Naast de fantastische actie, die ondanks de gestileerdheid zo nu en dan pijnlijk hard op ons overkwam, krijgen we ook nog een ode aan de originele ‘The Italian Job’ middels een fantastische achtervolging met tientallen mini-taxi’s, en u leert en passant hoe je curry als wapen kunt gebruiken (en voor de wat potigere medemens: koelkasten en lichtbakken). ‘Ong-bak: Muay Thai Warrior’ eindigde vooralsnog hoog in de publiekspoll, en wij sluiten ons daar graag bij aan: GO!

Nog te zien: za 31-1 23:15 Pathé 4

Een van de leukste momenten zit in het begin van de film: in een karaokebar wordt ‘Should I Stay Or Should I Go’ van The Clash ingezet, en wie zit daar achter de microfoon in pak, sigaret tussen de vingers? Inderdaad, Mick Jones, gitarist van. Nu is ‘leuk’ ook niet direct een woord dat van toepassing is op Michael ’24 Hour Party People’ Winterbottoms nieuwe film, een distopie over een klassenmaatschappij waarin niet iedereen zomaar kinderen mag krijgen of gaan of staan waar-ie wil. ‘1984’ in een ander jasje dus, en daarmee is ‘Code 46’ de voorlopige hekkensluiter in een lange reeks films over soortgelijke onderwerpen. Wat het scenario aan originaliteit ontbeert wordt ternauwernood gecompenseerd door het frisse spel van Tim Robbins en de ontwapenende Samantha Morton, als twee kersverse geliefden die volgens de Code 46-wet genetisch teveel gemeen hebben en dus geen kinderen mogen krijgen. Twee keer hebben Robbins en Morton seks, beide keren met een zwangerschap tot gevolg. Blijkbaar zijn voorbehoedsmiddelen ook taboe in de toekomst, want je zou toch zeggen dat overtreding van de ‘Code 46’ aldus eenvoudig te omzeilen zou moeten zijn. En wat we ons natuurlijk al helemaal niet dienen af te vragen: hoe komt het dat we het hele verhaal in retrospectief verteld krijgen door Morton, terwijl al haar herinneringen aan de hele affaire door de overheid zijn gewist? Kameleon Winterbottom stelt na het aangrijpende ‘In This World’ een beetje teleur met een inconsistente en, uiteindelijk, afstandelijke film. Een spijtige DON’T, derhalve.

Nog te zien: vr 30-1 22:45 Cinerama 3 / za 31-1 17:30 Luxor

Bush-bashing is in, niet in de laatste plaats in Amerika zelf. Een groep van jonge filmmakers begon bij wijze van grap een alternatief festivalletje tijdens het filmfestival van Cannes, waarin het Amerika onder George W. onder de loep en op de hak wordt genomen, maar dat groeide al gauw uit tot een groter en ambitieuzer project waarmee de internationale filmfestivals wordt afgereisd. Overigens zonder winstoogmerk, en iedereen wordt uitgenodigd om ook in te zenden. Het programma dat in Rotterdam te zien is, bestaat voor een groot gedeelte uit samples en remixen van televisieshows,journaals en toespraken van Bush. In een van de beste momenten wordt een speech van Bush gemixt met de ‘duelling banjos’-scène uit ‘Deliverance’, en elders wordt een andere toespraak zó verknipt dat Bush zijn excuses maakt aan de wereld voor zijn misdaden. Een van de meest bizarre filmpjes bestaat echter uit een onversneden interviewfragment met een jongen, wiens vader een van de slachtoffers was van de aanslagen op 11 september. De jongen in kwestie durft, niettegenstaande zijn verlies, openlijk te twijfelen aan de rol van Amerika en The War On Terrorism, maar de interviewer laat hem op werkelijk zeer onbeschofte wijze steeds niet uitspreken, ‘in honor of your father’. Niet alles is even geslaagd en er zijn wat overlappingen met het ‘Out Of Status’-programma, maar de filmpjes die doel raken, raken dat goed. GO!

Nog te zien: za 31-1 22:45 Lantaren 2

Rick is een toffe peer, een getapte vent die met een brede glimlach elke ochtend fris zijn kantoor binnenstapt. Rick is altijd in voor een gebbetje met de baas, maar je voelt zijn pijn: die baas is veel jonger dan hij en Rick heeft op zijn werk niet veel beters te doen dan ongewenste sollicitanten op botte wijze af te wimpelen. Als een afgewezen sollicitante een vloek over hem uitspreekt is het raak: Ricks baan komt in gevaar en daarbij staat zijn gezinsleven dusdanig onder druk dat hij overweegt om op het aanbod van een oude studievriend in te gaan: het uit de weg ruimen van ongewenste collega’s.
‘Rick’ is een zwarte komedie van het Hollywood-type: een beetje tam, maar wel goed verzorgd. De cast is prima: Bill Pullman speelt Rick, het knappe grietje Agnes Bruckner speelt zijn dochter Eve en de show wordt gestolen door vies ventje Aaron Stanford, als de Big Boss. De film heeft een dure, hippe uitstraling; de setting is het Financial District in New York en een van de scènes speelt zich af in de futuristische bar Remote Lounge. Regisseur Curtiss Clayton levert een vlekkeloos debuut af. We hadden iets meer uitdaging verwacht van iemand die jarenlang met Gus van Sant samenwerkte, maar dit is geen klacht: ‘Rick’ zorgt voor kijkplezier en daarom: GO!

vr 30-1 22:30, Cinerama 1

Er zijn de laatste jaren veel nieuwe Gothic-comics verschenen; duistere stripfiguren als Johnny The Homicidal Maniac worden steeds populairder bij een toenemende groep volgelingen. De jonge Nina is helemaal weg van dit soort strips en ze maakt ze zelf ook. Het liefst tekent ze haar onuitstaanbare hospita in de meest gruwelijke situaties. Op de muur in haar kamer verzamelt Nina de donkere, gewelddadige zwart-wittekeningen. Het gothic-meisje vindt het ook leuk om naar technofeesten te gaan, alleen geeft ze meer geld uit aan drugs en drank dan haar budget toelaat. Door haar langzame aftakeling ziet Nina steeds minder het verschil tussen de getekende wereld en de realiteit, met alle gevolgen vandien. Het Braziliaanse ‘Nina’ excelleert in stijl en zo blijft het clichéverhaaltje als film toch overeind. De angstaanjagende hospita, door Nina steevast aangeduid als ‘de oude feeks’, wordt hilarisch goed vertolkt door de bejaarde actrice Myrian Muniz, die het alleen al de moeite waard maakt deze film te gaan bekijken. GO!

Nog te zien: do 29-1 20:30, Cinerama 6 / vr 30-1 18:00, Cinerama 6 / za 31-1 23:00, Pathé 3

Na de eerste IFFR-voorstellingen van ‘Twentynine Palms’ zochten zelfs de meest geroutineerde critici steun bij elkaar: wat moeten we hier over schrijven? Wat zijn de positieve en negatieve punten volgens onze buitenlandse collega’s? Zijn we niet te kortzichtig als we toegeven dit een walgelijke film te vinden? En wat is de diepere politieke betekenis achter dit verhaal? Mag je deze film in een adem noemen met Antonioni’s ‘Zabriskie Point’ uit 1970? Jaja, ‘Twentynine Palms’ is een echte relfilm. Maar wat is er in feite te zien?
Een dertiger, laten we hem omschrijven als Mister Grunge 1993 (tattoos, haar voor de ogen, kisten aan de voeten) gaat met zijn vriendin, een gedeprimeerde Française, op reis door de Californische woestijn. Ze volgen met hun yuppie-jeep een toeristische route en telkens als de gelegenheid zich voordoet hebben ze seks in de openlucht. Hij behandelt haar als een stuk vuil, maar don’t worry: de Franse regisseur Bruno Dumont zorgt ervoor dat de ijdele Amerikaanse kwast lik op stuk krijgt aan het einde van de film. Met dit einde hoopt Dumont natuurlijk de gehele filmwereld in beroering te krijgen. En misschien gaat het hem lukken, ondanks dat het plot uit een gemiddelde aflevering van ‘Crime Scene Investigation’ of ‘C*O*P*S’ geplukt lijkt. ‘Twentynine Palms’ lokt discussies uit, en dat is altijd leuk. Maar voor het overige: DON’T.

Te zien: vr 30-1 15:30 Pathé 4 / za 31-1 23:00 Lantaren 1