Sculder & Mully - IFFR 2004

Zero Day (USA, 2002)
Voor de mockumentary Zero Day liet regisseur Ben Coccio zich, net als
Gus Van Sant en Michael Moore, inspireren door de schietpartij op Columbine
High. De in een bankkluis opgeborgen videobanden van Andre Kriegman
en Calvin Gabriel vormen een macabere nalatenschap. De homevideos
zijn aan de ene kant een instructie voor het beramen van een massamoord
op school, anderzijds zijn het gezellige opnames van twee doodnormale
pubers en boezemvrienden. Maar ondertussen gaat The Army of Two, zoals
ze zichzelf noemen, volledig op in de voorbereidingen van de aanslag.
En zo blijkt bijvoorbeeld een gezellig dagje uit schieten (!) met een
neef een smoes alleen maar om te zien waar hij zijn wapens opbergt.
Waarbij de jongens wel zo goed zijn om op tape te verzekeren dat hun
neef helemaal niets van hun plannen weet. Ook maaien ze bij voorbaat
het gras weg voor de voeten van psychologen: het gaat ze niet om aandacht,
het komt niet door de muziek waar ze naar luisteren het is helemaal
hun eigen idee: high school is gewoon vijand nummer 1.
De sensationele climax die de jongens zo zorgvuldig menen te hebben voorbereid en waar ze over hebben gefantaseerd verloopt in schril ontrast met de gruwelijke werkelijkheid (in beklemmend zwart-wit getoond met opnames door beveiligingscameras). Maar dan is er voor hen al geen weg meer terug. GO!
Nog te zien: wo 28-1 15:30 Pathé 3 / do 29-1 18:00 Cinerama 6 / za 31-1 10:30 Cinerama 4
De sensationele climax die de jongens zo zorgvuldig menen te hebben voorbereid en waar ze over hebben gefantaseerd verloopt in schril ontrast met de gruwelijke werkelijkheid (in beklemmend zwart-wit getoond met opnames door beveiligingscameras). Maar dan is er voor hen al geen weg meer terug. GO!
Nog te zien: wo 28-1 15:30 Pathé 3 / do 29-1 18:00 Cinerama 6 / za 31-1 10:30 Cinerama 4

Los Debutantes (Chili, 2003)
De Chileense Pulp Fiction! Het debuut van de in Cuba opgeleide Andrès
Waissbluth geeft een mogelijk antwoord op de vraag wat er gebeurd zou
zijn als John Travolta (aka Vincent Vega) zijn lusten niet onder controle
had gehad en met Uma Thurman (aka gangsterliefje Mia Wallace) in bed
was gedoken. Net als Pulp Fiction is deze Chileense kopie uit enkele
delen opgebouwd, die elk vanuit een verschillend perspectief het verhaal
vertellen; het hulpje van de maffiabaas, het liefje van die baas en
de sullige jongere broer van het hulpje zijn de hoofdrolspelers in
de drie delen. Een andere overeenkomst is dat de verhaallijnen elkaar
kruisen en dat we soms dezelfde scènes vanuit een andere hoek zien.
In tegenstelling tot het grote voorbeeld is Los Debutantes bij lange
na niet virtuoos te noemen. Op driekwart van de film zakt het tempo
in en het einde is afgeraffeld. Een teleurstelling. Toch is de film
in Chili een groot succes geworden. De fantastische filmposter, een
zinnenprikkelende afbeelding van een meisje in een bikini van slagroom,
zal aan dit succes hebben bijgedragen. Maar het moet gezegd worden:
de cast van Los Debutantes speelt de sterren van de hemel. De dialogen
zijn grappig, het camerawerk komt geroutineerd over en de film heeft
een stoere uitstraling, waardoor het de film een geloofwaardig beeld
geeft van het straatleven van Santiago. Daarom toch een voorzichtige
GO.
Nog te zien: wo 28-1 15:15 Lantaren 1 / za 31-1 15:30 Pathé 1
Nog te zien: wo 28-1 15:15 Lantaren 1 / za 31-1 15:30 Pathé 1

Spring, Summer, Fall, Winter... And Spring (Zuid-Korea, 2003)
Na enkele dagen filmfestival durven we voorzichtig een trend te voorspellen:
kinderen komen weer helemaal terug in de film. En dan niet van die
verwende Home Alone-achtige ettertjes, maar sympathieke kinderen,
zoals in School Of Rock, Battle Royale II, Squint Your Eyes of
zoals het jochie in deze Koreaanse film. Kinderen, kortom, zijn de
bom! Spring, Summer...etc. wekt vooral nieuwsgierigheid vanwege regisseur
Kim Ki-Duk, die bij de festivalganger enkele jaren terug een onuitwisbare
indruk achterliet met zijn licht sadistische vishakendrama The Isle.
Ook zijn nieuwste speelt zich af op een drijvend huisje, waarin dit
keer een monnik woont, die een weeskind als leerling in huis heeft
genomen. Een prima jongen, allen is het een beetje een dierenbeul.
Als de oude monnik dit in de gaten krijgt, straft hij hem op passende
wijze (leuk voor mensen die niét van kinderen in films houden!).
Maar
als ons joch de puberleeftijd bereikt heeft is het weer raak; dit keer
is het seks wat hem het leven als aspirant-monnik er leuker, maar niet
gemakkelijker op maakt. Zijn meester waarschuwt hem nog: Begeerte
heeft bezit tot gevolg, wat weer leidt tot afgunst en moord. Zo volgen
wij het vallen en opstaan van de leerling, in een prachtig opgebouwd
verhaal. Verder zorgen het solide acteerwerk en de adembenemende beelden
voor een van de beste filmervaringen die we tot nu toe op dit filmfestival
hebben ondergaan. GO! dus.
Nog te zien: wo 28-1 15:15 Lantaren 1/ za 31-1 15:30 Pathé
Nog te zien: wo 28-1 15:15 Lantaren 1/ za 31-1 15:30 Pathé

Tehran 7:00 a.m. (Iran/Duitsland, 2003)
Een Duits/Iraanse komedie?! Hoeveel onwaarschijnlijker wilt u het hebben?
Amir Shahab Razavian straft al meteen bij de openingsscène deze
vooroordelen
genadeloos af. Om zeven uur s ochtends laat een agent een groep voetgangers
extra lang wachten voor het stoplicht opdat hij nog wat langer naar
zijn stille liefde, een actrice, kan kijken. En zo relativeert de film
aan de lopende band de kijk die de personages hebben op de wereld,
op zichzelf en elkaar. Miscommunicatie, al dan niet met opzet, vormt
hierbij de rode draad en er wordt volop gelogen (voor eigen en andermans
bestwil), gemanipuleerd en verdraaid; alles om de wereld naar de eigen
gewenste hand te zetten. Dat levert de nodige tragi-komische situaties
op. Hierbij trekt een bont gezelschap mensen aan de camera voorbij,
en wisselen de verhalen elkaar af als schijnbaar toevallige ontmoetingen
op straat in de Iraanse hoofdstad. Van twee oude mannen die met ijzeren
hand een laboratorium, dat urine onderzoekt op sporen van drugs,
besturen (let u vooral op de onbestemde vlekken onder de pisbakken
yuk!!!) tot een motortaxichauffeur die een ritje gerust voortijdig
onderbreekt als de verhalen van de passagier hem niet aanstaan. Een
aangename verrassing: GO, GO!
Nog te zien: ma 26-1 18:00 Cinerama 3
Nog te zien: ma 26-1 18:00 Cinerama 3
Mully en Sculder bakkeleien nu alweer een paar dagen of je een film
altijd en alleen als film moet beoordelen, of dat de context ook een
rol mag spelen. Nu zelfs de zaal van Pathé 1 te klein is gebleken
voor
deze discussie heeft de redactie in alle wijsheid gemeend te moeten
ingrijpen en besloten tot een uitzondering voor de volgende twee films:
Osama en Navel.

Osama (Afghanistan/Japan/Ierland, 2003)
Osama is de eerste film uit Afghanistan na de val van de Taliban
over de terreur door deze bebaarde mannen, en verdient alleen al daarom
alle steun en bijval. Het is wat ons betreft helaas ook meteen de enige
reden om deze film te gaan zien. Wij hadden het namelijk direct voor
zoete koek aangenomen als regisseur Barmak Siddiq Hollywood als standplaats
had gehad: overesthetische mooifilmerij en een traan op het juiste
(en verwachte) moment. Maar dit doet uiteraard allemaal helemaal niets
af aan de erbarmelijke situatie van mensen (en met name vrouwen) ten
tijde van het Talibanregime. En onderdrukking en onrecht jegens mensen
-waar ook ter wereld- kan nooit genoeg onder de aandacht worden gebracht!
Nu aan de heerschappij van de Taliban eindelijk een einde lijkt gekomen
kunnen we alleen maar hopen dat ook de Afghaanse cinema weer de gelegenheid
krijgt zich te gaan ontwikkelen. GO!
Nog te zien: ma 26-1 20:30 Cinerama 6 / wo 28-1 15:00 Schouwburg Grote Zaal / vr 30-1 17:30 Pathé 1
Nog te zien: ma 26-1 20:30 Cinerama 6 / wo 28-1 15:00 Schouwburg Grote Zaal / vr 30-1 17:30 Pathé 1

Navel (Iran, 2004)
De context van de film Navel is om een totaal andere reden van belang:
regisseur Mohammad Shirvani heeft volgens eigen zeggen de eerste Iraanse
undergroundfilm gemaakt. Voor Westerse ogen is er echter zonder tekst
en uitleg niet direct veel ondergronds aan Navel te ontdekken.
Vier mannen en een vrouw delen een appartement in Teheran. Huisbaas en bewoner Mani filmt zichzelf en zijn vier huurders continu, waarbij de camera afwisselend ook door de anderen wordt opgepakt. De vijf delen lief en leed met elkaar en praten over hun drijfveren, emoties, religie en twijfels zonder dat iemand een oordeel velt over een ander, maar tegelijkertijd ook zonder dat ze de ander echt durven toe te laten. Het zijn herkenbare, persoonlijke gesprekken en onderwerpen (Mully moest zelfs een traantje wegpinken ), en omdat de camera overal bovenop zit is de sfeer heel intiem - de camera is eigenlijk de zesde bewoner van het huis. En zoals dat vaker gaat wordt er vooral s nachts veel gepraat en dus gefilmd, in nightvision-groen, met spaarzame uitstapjes in het daglicht.
Tot zover niet bepaald underground nee, zult u denken, maar volgens Shirvani zit m dat nou net in al die gesprekken. Films uit het midden-oosten spelen zich doorgaans buiten af: zowel letterlijk als figuurlijk. Beweegredenen van mensen worden niet uitgelegd, maar eerder getoond door hun daden. In Navel daarentegen gaat het juist over de motivatie en psyche van de personages. Een intieme, onderhuidse low budgetfilm waarin de rollen overtuigend worden vertolkt door met de regisseur bevriende acteurs. Nog een primeur in Navel is trouwens dat voor het eerst een Iraanse vrouw zonder hoofddoek en chador is gefilmd (of liever: zichzelf filmt), maar ironisch genoeg knipt ze wel haar prachtige haren kort. GO!
Nog te zien: Za 31-1 15:30 Venster 4
Vier mannen en een vrouw delen een appartement in Teheran. Huisbaas en bewoner Mani filmt zichzelf en zijn vier huurders continu, waarbij de camera afwisselend ook door de anderen wordt opgepakt. De vijf delen lief en leed met elkaar en praten over hun drijfveren, emoties, religie en twijfels zonder dat iemand een oordeel velt over een ander, maar tegelijkertijd ook zonder dat ze de ander echt durven toe te laten. Het zijn herkenbare, persoonlijke gesprekken en onderwerpen (Mully moest zelfs een traantje wegpinken ), en omdat de camera overal bovenop zit is de sfeer heel intiem - de camera is eigenlijk de zesde bewoner van het huis. En zoals dat vaker gaat wordt er vooral s nachts veel gepraat en dus gefilmd, in nightvision-groen, met spaarzame uitstapjes in het daglicht.
Tot zover niet bepaald underground nee, zult u denken, maar volgens Shirvani zit m dat nou net in al die gesprekken. Films uit het midden-oosten spelen zich doorgaans buiten af: zowel letterlijk als figuurlijk. Beweegredenen van mensen worden niet uitgelegd, maar eerder getoond door hun daden. In Navel daarentegen gaat het juist over de motivatie en psyche van de personages. Een intieme, onderhuidse low budgetfilm waarin de rollen overtuigend worden vertolkt door met de regisseur bevriende acteurs. Nog een primeur in Navel is trouwens dat voor het eerst een Iraanse vrouw zonder hoofddoek en chador is gefilmd (of liever: zichzelf filmt), maar ironisch genoeg knipt ze wel haar prachtige haren kort. GO!
Nog te zien: Za 31-1 15:30 Venster 4