‘De politie is je beste vriend’, ‘die pet past ons allemaal’, ‘meer blauw op straat vergroot de veiligheid’: met deze moderne volkswijsheden hoef je in Japan niet meer aan te komen! Regisseur Shinozaki Makato bedacht en realiseerde vorig jaar in slechts twee (!) maanden tijd met Cop Festival een noodoplossing voor een gat in de programmering van een kleine bioscoop. Hij maakte samen met een paar bevriende regisseurs twaalf korte filmpjes geïnspireerd door de lange arm der wet, die direct bij de eerste vertoning een groot succes waren. Inmiddels zijn er al circa veertig politiefilmpjes gemaakt, waarvan scheidend festivaldirecteur Simon Field er acht selecteerde voor vertoning, onder het motto: deze filmpjes zijn zo ‘slecht’, die moeten we laten zien!
Zoals het een goed festival betaamt wordt er ook bij Cop Festival gewerkt vanuit een formule: het is de Japanse variant -met vette knipoog- op het Dogma-manifest en kent de volgende drie regels:
1) De hoofdpersoon is een politieagent;
2) Het filmpje duurt maximaal 10 minuten;
3) In elke minuut moet iets doms gebeuren.
Tel hierbij op een absoluut gebrek aan budget (de acteurs werden in drank uitbetaald) en filmtitels als ‘Love Juice Cop’, ‘Small Elephant Cop’ en ‘Coming-out Cop’, en de goede verstaander weet genoeg... Cop Festival is tachtig minuten (precies) good ol’ clean fun met grotere dan grote wapens, veel bloot en absurde plotwendingen; dat alles gedrenkt in vele liters en soorten lichaamsvocht.
Helaas niet meer te zien op het festival in Rotterdam (schande!), maar wie weet komt The International Cop Festival ooit nog eens van de grond. Sculder en Mully zeggen reeds bij voorbaat: GO!GO!GO!

De jonge tiener Emkan, alter ego van regisseur Abolfazl Jalili, groeit op in een conservatief dorp in de late jaren ’70 in Iran -net voor de Islamitische revolutie. Emkan houdt van muziek, tekenen, fotografie en film, maar bovenal van zijn buurmeisje Maassoum. Geen van deze liefdes kan echter genade vinden in de ogen van Emkans vader en de meeste Islamitische dorpsgenoten. De rebelse jongen laat zich niet zomaar iets verbieden en knokt terug, ook als hij steeds vaker in grotere problemen komt met de autoriteiten: waaronder een heerlijk doorzichtig valse bonnetjes declarerende burgemeester (hé, waar hebben we dat meer gezien?). De rollen van Emkan en Maassoum worden uitmuntend gespeeld door twee jonge, mooie en charismatische acteurs. En alleen al de ogen van die twee maken dat The First Letter je laat dromen van een mooiere en rechtvaardiger wereld. Enige minpunt van de film is dat Jalili wel zeer royaal de tijd neemt, met al die weidse uitzichten en schijnbaar onvermoeibaar heen en weer rennende jongens. Dat voelt vermoeiend, vanuit je luie bioscoopstoel. GO!

Nog te zien: zo 25-1 20:15 Luxor / ma 26-1 17:45 Lantaren 1 / di 27-1 12:30 Pathé 1

Jack Black is een echte comedy-ster, die in zijn eentje een hele film kan dragen. Hij heeft nog niet het niveau van collega-dikkerds uit het verleden, zoals John Belushi of John Candy, maar ondertussen is Blacks aanwezigheid in een film al een garantie voor succes. In Amerika tenminste, in Nederland moet hij nog doorbreken en daar kan ‘School Of Rock’ wel eens voor gaan zorgen. In deze film speelt Black de uitgerangeerde rocker Dewey, die samenhokt met een ex-bandlid, Ned (Mike White, die ook het script schreef). Ned verdient zijn geld als invalkracht op basisscholen. Wanneer Dewey geldproblemen krijgt, besluit hij zich voor te doen als Ned en een baantje aan te nemen op een dure privéschool. Dan ontdekt hij dat de helft van de kinderen in de klas bijzondere muzikale kwaliteiten hebben en besluit hij met hen een rockband op te zetten en elke dag te oefenen voor de bandwedstrijd waar hij zelf aan mee had willen doen.
Zo op papier lijkt ‘School Of Rock’ op een cheesy jaren ’80-comedy: nergens wordt het te grof of te moeilijk, gewoon een film waarbij je op het einde de zaal glimlachend verlaat. Maar ‘School Of Rock’ is meer: vanaf de eerste scènes is het duidelijk dat deze film is gemaakt door drie rockfanaten: niet alleen acteur Black, maar ook schrijver White en regisseur Richard Linklater (‘Dazed and Confused’, ‘Tape’) weten met een ongekend gevoel voor stijl en detail een rockfanaat neer te zetten, die maar voor drie dingen leeft: rock, rock en R-O-C-K!!! De kinderen krijgen les in armzwaaien à la The Who, ze dragen de uniforms van AC/DC en moeten leren voor zichzelf op te komen, net als The Sex Pistols. Wanneer de ouders erachter komen wat Dewey en de kinderen aan het uitvreten zijn, verdedigt hij zichzelf op emotionele wijze: ‘I know your kids have touched me... and I’m pretty sure I’ve touched them!’ Hilarisch! GO! GO! GO!

Te zien: vr 23-1 22.30 Doelen, Burgerzaal / zo 25-1 20.00 Venster 1 / do 29-1 17.45 Pathé 5

Het is niet omdat ADHD-kindje op leeftijd Abel Ferrara wat moeite heeft met articuleren, dat Sculders aandacht af en toe wat verslapte tijdens deze registratie van een nacht in het leven van de infameuze New Yorkse regisseur. Het is ook niet omdat men in Lantaren/Venster na al die jaren nog steeds niet weet hoe je een film moet projecteren, dat deze Franse docu niet was waar we op hoopten; na een kleine machtsovername halverwege in de projectieruimte door Sculder en een korte onderbreking werd de film in widescreen vervolgd, zoals hij bedoeld was, en dus niet op tv-formaat, waarbij eenderde van het totale beeld aan de linkerkant wegviel! (Opmerkelijk overigens, hoe een publiek 8 euro neertelt voor een kaartje, waarvoor ze bovendien de grootst mogelijke moeite hebben moeten doen, en vervolgens als een stel idioten op hun reet blijft zitten, zelfs wanneer een film op zijn kop geprojecteerd zou worden; als een dankbaar hondje likken ze alles op wat er van het witte doek sijpelt.)
Nee, de grootste teleurstelling van dit ‘ongedwongen nachtje op stap met Ferrara’, is dat je nauwelijks iets wezenlijks te weten komt over een van de interessantse regisseurs van zijn generatie. We zien Ferrara bezig met een videoclip, in een muziekwinkel, hij geeft commentaar op enkele van zijn filmfragmenten, haalt wat herinneringen op met ons onbekende vrienden en drinkt veel bier. Documentairemaker Rafi Pitts gaat nergens onder de oppervlakte. Wát zijn de demonen die Ferrara dreef tot het maken van gitzwarte films als ‘The Bad Lieutenant’, ‘The Funeral’ en ‘The Addiction’? We blijven in het ongewisse. Wat blijft is een videoherinnering van een avondje uit van vrienden. Je had er waarschijnlijk bij moeten zijn. Wij zeggen: DON’T
Nog te zien: za 24-1 17:45 Lantaren 2 / ma 26–1 20:30 Venster 4 / do 29-1 23:00 Pathé 7

Zoveel films uit Bolivia krijgen we hier doorgaans niet te zien, en als er dan ook nog een bepaald drieletterwoord in de titel voorkomt is onze nieuwsgierigheid uiteraard gewekt. Regisseur Rodrigo Bellott gaat meteen voor gewaagd door een complete film in splitscreen te brengen. En wie nu vreest voor hoofdpijn kunnen we geruststellen: de twee beelden leiden nergens de aandacht van elkaar af, maar versterken elkaar alleen maar. Goh, er lijkt wel over nagedacht!
Bellott volgt een aantal jongeren uit de grote Boliviaanse stad, die elk op hun eigen manier te maken krijgen met seksualiteit, ras, klasse en de problemen die daar uit voort komen. Zo wordt een meisje aan het begin van de film op het ‘sweet fifteen’-feestje van een vriendin op wel heel onromantische wijze ingewijd in de liefde, en krijgt een mannelijk fotomodel (uit een onderbroekenbillboard die als uitgangspunt voor de film diende) het op een andere manier moeilijk met zijn seksualiteit. In het middenstuk, waarin we samen met een student van Bolivia naar een Amerikaanse universiteit verhuizen, zakt de film een beetje in bij een lange monoloog van een zwarte lesbische studente. Maar hoe cruciaal die scène is, en hoezeer de regisseur dan een mindfuck met het publiek heeft gepleegd, blijkt in de schokkende slotscène. Niet halverwege indutten dus! En GO!

Nog te zien: za 24-1 12:30 Pathé 1 / zo 25-1 23:00 Pathé 3 / di 27-1 17:30 Venster 1

Al vanaf de eerste vertoning stapelden de controversen zich op rond ‘The Brown Bunny’. Om te beginnen werd de film tijdens de première in Cannes vertoond voordat de montage voltooid was. Verder bevat de film niet alleen bijzonder openhartige beelden en schokkende scènes, maar vergt hij ook heel veel geduld van de kijker. Er zijn lange gedeeltes waarin bijna niets gebeurt, terwijl we kijken naar onscherpe beelden, licht in de camera, ongecontroleerde zoombewegingen en acteurs die zich te dicht voor de camera bewegen; ‘Easy Rider’ is er niks bij. Net als die laatste film is ‘The Brown Bunny’ een echte roadmovie. Vincent Gallo speelt de ruige jongen Bud, type Bruce Springsteen, die rondrijdt in het busje van The A-Team. Hierin vervoert hij een racemotor waarmee hij af en toe wedstrijden rijdt. Vrouwen vallen als een blok voor hem, zowel jong als oud, maar Bud kan ze niet lang om zich heen verdragen, hij verlangt namelijk naar zijn mysterieuze ex Daisy. En als het hem allemaal teveel wordt, gaat hij een rondje rijden op de zoutvlakte in de Californische woestijn.
Dit levert prachtige beelden op, maar het voelt ook een beetje ongemakkelijk: we kijken voortdurend naar Vincent Gallo, elke porie van de man komt wel twee keer in beeld. Vincent Gallo, de man die de film schreef, regisseerde, monteerde en die de cameraregie voor zijn rekening nam. Gallo, Gallo, Gallo, een stoere vent, maar op een gegeven moment ben je het zat. Tot u opeens uit uw stoel getild wordt door de laatste scènes van de film, waarin u keihard met de feiten geconfronteerd wordt; waarin een verklaring wordt gegeven van de eenzame en getergde man die u zo door en door hebt leren kennen en waarin we eindelijk Daisy (een op zijn minst gewaagde rol van Chloë Sevigny) ontmoeten. Als u het aandurft om deze film te bezoeken, denk dan niet na een uur dat u alles al gezien heeft; stel uw oordeel uit tot het einde van de film. ‘The Brown Bunny’ is een klap in het gezicht die je niet voelt aankomen. GO!

Te zien: vr 23-1 23.15 Lantaren 1 / zo 25-1 23.00 Cinerama 6 / vr 30-1 Pathé 3