Een klassiek spookverhaal van Thaise makelij, je moet er zin in hebben. Het klassieke houdt in dat alle spookhuisregisters wijdopen worden getrokken: vervormde stemmen, klapperende deuren, wegrennende kindertjes die uit het niets zijn opgedoken. Dat dit alles desondanks valt te pruimen, komt door de oogstrelende art direction van de maker van de festivalkneiter van 2006 Citizen Dog. Een topfilm is dit helaas niet, maar ook geen tijdsverspilling, met name door de zorgvuldige opbouw en een aantal effectieve visuele vondsten.