Zo dan! Het zit er weer op. 7 recensenten (4 schrijvers en 3 striptekenaars) zagen in 10 dagen gezamenlijk meer dan 70 films die gewaardeerd werden van 5 sterren tot een absolute 0, waarbij men het lang niet altijd met elkaar eens was (zie Brian de Palma’s Redacted en Pen-ek Ratanaruangs Ploy). Hier volgt de toptien van films die u volgens ons niet had mogen missen - en in een aantal gevallen hoeft dat gelukkig ook niet, omdat ze na het festival nog gaan draaien.

Zone 5300’s IFFR-toptien 2008
1. Persepolis
Het is nog niet eerder gebeurd dat de publieksfavoriet ook de lijst van Zone 5300 aanvoert. Maar je moet dan ook een hart van graniet hebben om níét volkomen meegevoerd te worden door deze meer dan geslaagde verfilming van Marjane Satrapi’s autobiografische bestseller-strip; de film is zelfs beter dan het boek, vanwege de scherpe timing en komische noten van regisseur Vincent Paronnaud (en Iron Maiden in de soundtrack). De KPN publieksprijs voor Persepolis is € 7500 groot, een bedrag dat prijsuitreiker Rutger Hauer de opmerking ‘That’s ehm… nice…’ en het publiek een besmuikt gelach ontlokte. Enfin, Satrapi en Paronnaud kunnen er in elk geval de ticket naar de Oscar-uitreikingen op 24 februari van betalen.
Vanaf 28 februari in de Nederlandse bioscoop.
2. [REC]
De vanaf dag één gedoodverfde festivalkneiter die George A. Romero een run for his money gaf. Een camerateam gaat mee met een ploeg brandweerlui voor een nachtelijk reality-tv-programma en krijgt veel meer actie voor de lens dan waar ze op rekenden. Meer bloed ook. Een tot in de puntjes verzorgde horrorachtbaan die beslist niet alleen door de genreliefhebbers werd gesmaakt.
Ook nog te zien op het Amsterdam Fantastic Film Festival in april.
3. I’m Not There
Wat Todd Haynes eerder niet lukte met het Bowie-geïnspireerde Velvet Goldmine, levert hem dit keer wél de nodige critical acclaim op: een parallelle biopic in de vorm van een mozaiëkfilm, waarin Bob Dylan door zes verschillende acteurs wordt gespeeld. Wat op papier uiterst gekunsteld lijkt, levert op het doek een grappige en gedurfde cinematografische parel op, met grote liefde voor het onderwerp gemaakt en met een showstelende, terecht Oscar-genomineerde Cate Blanchett als beatnik-Bob.
Vanaf 13 maart in de Nederlandse bioscoop.
4. Cargo 200
‘We hebben vliegen’, verontschuldigt de moeder van politiekapitein Zhurov zich, als ze een gast in haar appartement ontvangt. De Sovjet-Unie anno 1984 is duidelijk niet het enige dat in staat van ontbinding verkeert in deze film, een met liters wodka geïnjecteerde Russische variant op The Texas Chainsaw Massacre van de maker van Brat. Hard, smerig en onverbiddelijk.
5. Let The Right One in
Een volbloed horrorfilm die tegelijkertijd een feel good movie is, kan dat ? Jazeker! Tomas Alfredsson bewijst het met een mix van Zweedse jeugdfilm en onvervalste splatter. Het leven van Oskar, ouders gescheiden, voortdurend gepest op school, verandert drastisch wanneer de mysterieuze, androgyne Eli naast hem komt wonen. Eli is net als hij 12 jaar, maar dan al heel lang, en hij leeft van mensenbloed. Met een onvergetelijke apotheose in het schoolzwembad en een sleutelrol voor de grootste horreur van de jaren ’80: de kubus des doods.
6. No Country For Old Men
Niet te verwarren met No Country Music For Old Men, waarin sheriff-in-ruste Tommy Lee Jones de hele dag naar de radio wil luisteren maar dat niet mag van zijn vrouw, waarna hij zijn dubbelloops eerst op haar richt en vervolgens het hele stadje op bloederige wijze over de kling jaagt. In No Country For Old Men echter is Javier Bardem de onvergetelijke slechterik (en dan bedoelen we ook ‘onvergetelijk’ en ‘slechterik’), die achter Josh Brolin aanzit die er met een paar miljoen gevonden dollars vandoor is. Echo’s van de Coen Brothers’ eigen Blood Simple en Fargo, maar ook Sam Raimi’s A Simple Plan, in een film die kiest voor een strak smoel en gevatte oneliners in plaats van de koddigheid van recente Coen-producties. Opvallend: Bardem, Jones en Brolin delen gedurende de film nimmer een scène met elkaar.
Vanaf 14 februari in de Nederlandse bioscoop.
7. The Darjeeling Limited
Slapstick, excentrieke karakters en spiritueel ontwaken tijdens een treinreis van drie Amerikaanse broers door India op zoek naar hun moeder: Wes Anderson maakte met zijn vaste cast een film zoals alleen Wes Anderson die steeds maakt (screwball-komedies c.q. -drama’s als Rushmore en The Royal Tenenbaums), maar ditmaal weet hij tussen alle malligheid door ook het hart te beroeren. De fotografie en art direction zijn wederom prachtig; een lust voor oog, brein, hart en -vooruit- lachspieren.
Vanaf 28 februari in de Nederlandse bioscoop.
8. La France
Eén van de origineelste fims van het festival met surrealisme dat het nu eens niet van de schockeffecten hoeft te hebben. Een als man verklede vrouw is op zoek naar haar echtgenoot aan het front in WOI en sluit zich aan bij een groepje rondlopende soldaten. Waar is het regiment naar op weg? De acteurs barsten nu en dan in authentiek onvast gezang uit — als The Zombies met absurdistische Franse teksten. Net een mannelijke 8 femmes, maar dan niet zoetsappig en veel beter.
9. Ploy
Thaise flegma en esthetiek in vormgeving, karakters en verhaal in deze Stranger Than Paradise-meets-Lost In Translation door Pen-ek ‘6ixtynin9’ Ratanaruang. Dang en Wit brengen hun eerste nacht in een hotel in een jetlag-vacuüm door, en het vrijgevochten meisje Ploy bespoedigt met haar komst een sluimerende huwelijkscrisis tot uitbarsting. Droom en werkelijkheid lopen door elkaar, en in een andere kamer vindt zinnelijke seks plaats van een vooropgezette ongedwongenheid die het echtpaar al lang is kwijtgeraakt. Traag en hypnotiserend zoals alleen Aziaten dat kunnen.
10. Small Gods
Een Engelse titel en een debuterend regisseur met een Griekse naam (Dimitri Karakatsanis), maar Nederlands gesproken: dit is Belgisch en behoorlijk goed! Elena is een jonge vrouw met verdomd weinig levensgeluk die na een zelfmoordpoging met desastreuze gevolgen uit het ziekenhuis wordt weggehaald door de mysterieuze David. Waarna een psychologische thriller annex road movie zich ontvouwt in de vorm van een raamvertelling. Kleurrijke karakters, offbeat humor en enkele zeer spannende momenten houden de vaart er goed in.

Onbetwist evenement van het festival: het optreden van The Melvins bij de korte films van Cameron Jamie in Luxor. Bij de ingang werden oordopjes uitgereikt aan eventuele nietsvermoedende festivalgangers, maar die waren er nauwelijks: 99% van de bezoekers was gekomen om The Melvins te zien. Hoewel, zien… alleen zij die vooraan zaten hadden enig zicht in het donker op de haardos van bandleider King Buzzo. Gehoord werden The Melvins des te meer.

Onvervalste stinkers waren er uiteraard ook, maar de meest gehypte (en dus hardst tegenvallende) was zonder twijfel Able Danger, een complotfilm waar zowel 9/11-vorsers als niet-ingewijden geen touw aan vast konden knopen. Zij die dus ondanks alle verwoede pogingen geen kaartje konden krijgen voor één van de voorstellingen kunnen nu dus weer gerust gaan slapen.

En, wat waren úw hoogtepunten van het IFFR?

(Met dank aan MR, HvdR, JV en Waa)