Hoe goed kent een artiest zijn helden? Welke mooie verhalen komen er los bij het horen van een favoriet nummer? En hoe goed is hij of zij op de hoogte van de stand van zaken in de muziek? In De luistertest is het ditmaal de beurt aan Dave von Raven van The Kik. ‘Lullen als een Rotterdammer’ mag dan geen staande uitdrukking zijn, maar als Dave eenmaal los gaat over The Beatles, Boudewijn de Groot, Drs. P en Ronnie en de Ronnies...

(Dit is een uitgebreide versie van het interview uit de zomereditie van Zone 5300. Koop ’m hier in de webshop, of neem een abonnement.)

Het gaat goed met The Kik, de band die in 2011 werd opgericht door de oer-Rotterdamse zanger/gitarist Dave von Raven, voorheen van The Madd. Voor wie de laatste twee jaar onder een steen heeft geleefd: The Kik maakt Nederlandstalige beatmuziek die net zo aanstekelijk is als dat ze authentiek klinkt – niet in de laatste plaats dankzij de Rickenbacker- gitaren, Ludwig-drums, Vox-versterkers en Beatles-achtige samenzang. Maar wie denkt dat The Kik slechts in beatpastiches grossiert, doet er goed aan eens te luisteren naar het nieuwe album 2, waarop naast beat ook psychedelica, garage, barokke pop en een heuse smartlap de revue passeren; veertien ijzersterke, oorspronkelijke songs met intelligente, vaak humoristische teksten. Met De Veelste Grote Nederbiet Show tourde The Kik langs de theaters, met speciale gasten als Armand en Ronnie en de Ronnies.

Dave, in 1981 geboren als Dave Mellaart te Blijdorp (tegenwoordig woont hij in Delft), ging na de lagere school naar de Havo voor Muziek en Dans. Met The Madd, opgericht in 2005 en uiteengevallen in 2010, had hij succes met covers van obscure sixtiesnummers, maar zijn baan bij de Rotterdamse muziekhandel Feedback kon hij nog niet opgeven. Het succes van The Kik heeft daar flinke verandering in gebracht, en inmiddels is de band aan hun derde plaat bezig. In hun sfeervol ingerichte studio in hartje Rotterdam hangen enorme foto’s van The Beatles aan de muur, en een enkele van The Kinks. Er wordt echter – zo blijkt – alleen vinyl gedraaid (er staat een prachtig vintage meubel met een pick-up en ingebouwde speakers), dus voor De luistertest, die ik heb opgenomen op cd, moeten we uitwijken naar het tourbusje van de band.

Dave lacht: ‘Geen idéé wat dit is! Magical Mystery Tour. Nou, we zitten al in de bus, dus wat dat betreft is het meteen goed. Het was de derde film die The Beatles maakten. Paul McCartney had toen een beetje de kolder in zijn kop, het was zijn project. Magical Mystery Tour was geschoten in van die waanzinnige psychedelische kleuren, maar uiteindelijk werd ’ie door de BBC uitgezonden in zwart-wit. Dat was een gigantische flop, want er was helemaal niks te zien, alleen maar gekkigheid. Het was volgens mij ook het eerste project dat ze deden zonder hun manager Brian Epstein, die toen net was overleden.’

Wat is jouw favoriete Beatles-periode?
‘Dat is niet moeilijk: 1966, de periode dat ze de interessantste platen maakten. Dan heb ik het over Rubber Soul, eind ’65, en Revolver. Dat ze net op dat keerpunt zitten, van wat in de ogen van velen de ouderwetse Beatles zijn, naar de psychedelische Beatles. In ’66 gaan ze zichzelf echt ontdekken. Dan zien ze er ook het meest tijdloos uit. Ze hebben niet meer dezelfde pakken aan, maar allemaal hun eigen stijl – tot op zekere hoogte natuurlijk. Als je die clipjes ziet van Rain en Paperback Writer, die ze allebei in een park hebben opgenomen, nou, dat ziet er uit alsof het gisteren... alsof het de Arctic Monkeys zijn, weetjewel. In die periode hadden ze ook besloten om niet meer op te treden, iets wat je je tegenwoordig niet meer kan voorstellen als je de grootste groep ter wereld bent.’

Ik moest bij het nummer Magical Mystery Tour denken aan Zwanenzang, het openingsnummer van 2. Dat is ook zo’n ‘dames en heren, welkom op deze plaat’-nummer.
‘Zo heb ik het wel geschreven. Ik hoorde dat er meteen in. De muziek is geschreven door Paul (Zoontjes, TvV), onze toetsenist. De meeste andere nummers worden geschreven door Arjan (Spies, gitarist, TvV), en ik maak daar dan de teksten bij. En zo vullen we elkaar goed aan. Bij de muziek van Paul hoorde ik meteen: dit is een prelude. Er zitten ook van die blazers in, net als in Magical Mystery Tour. We hebben het nog nooit live gedaan. Het zou ook raar zijn om zo’n nummer ergens middenin een set te spelen. Maar misschien gaan we het nog wel live doen, al missen we dan wel de blazers van Benjamin (Herman, TvV) en zijn kornuiten. Wat me heel leuk lijkt is om deze plaat over een paar jaar – of over een maand, dat maakt me niet uit – integraal te doen. Als dit album legendarisch is, hahaha! En dan met The New Cool Collective erbij.’

Een fluit trilt, een barok melodietje wordt ingezet. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit nummer een beetje on-Kinks-achtig is. Het moet natuurlijk niet té makkelijk worden. ‘Ja, ik ken dit wel, maar ik moet even nadenken. Oh ja, natuurlijk, The Kinks. Van The Kinks Are The Village Green Preservation Society. Die plaat staat daar ook in mijn doossie. Geweldige plaat, en ik heb er nog best wel lang over gedaan om daar aan toe te komen. Dit gaat over een kat, hè?’

Je voelt hem waarschijnlijk al wel aankomen.
‘Je doelt waarschijnlijk op Erik (het slotnummer van 2, TvV. Een citaat: ‘M’n buurman heeft een kat / En z’n naam dat is Erik [...] Erik zegt dat hij / Gitarist in een band is / En dat ‘ie in een ander land / Ver van hier / Best bekend is.’)



Je bent fan van The Kinks, en ik vroeg me af of er een verband was.
‘Ja, misschien in mijn onderbewustzijn. Het kwam eigenlijk door mijn eigen ervaringen met katten. Ik heb zelf altijd van kleins af aan katten gehad – we hebben er nou twee. Hoe Erik tot stand kwam: Arjan had een nieuw nummer, met daarin een vlammende gitaarsolo. Daar zijn wij over het algemeen helemaal niet van, dus ik moest daar naartoe werken. Dat deed ik vanuit het Beatles-gedachtegoed “je schrijft niet vanuit jezelf, maar vanuit een verzonnen personage”, zoals Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Ik hoorde die gitaarsolo hoort en dacht: dat is een kat. Het idee was ook een beetje geïnspireerd op Lucifer Sam van Pink Floyd, van hun eerste lp Piper At The Gates of Dawn. Ook weer zo’n drugsnummer van Syd Barrett – die gozer zat alleen maar aan de LSD – en dat gaat ook over een kat die naast hem op de bank zit: “That cat’s something I can’t explain.” Als je nagaat zijn er toch een hoop nummers over katten.’

Is de naam The Kik bedacht om zo dicht mogelijk bij the Kinks in de platenbakken te staan?
‘Nee hoor, nee. Het ging er bij mij om dat ik na The Madd, waar ik toen net uit kwam en waar ik echt genoeg van had...’ Dave aarzelt.

Waarom was dat?
‘Het was gewoon op. Na onze tweede plaat werden de optredens wat minder bezocht en we moesten weer verder. Ik wilde Nederlandstalig gaan en de anderen wilden dat niet. Toen heb ik gezegd dat ik wat anders wilde gaan doen. Na een teleurstellende poging carrière te maken in het bedrijfsleven, als redactioneel medewerker ergens, ben ik in mijn eentje muziek gaan opnemen. In plaats van rekening te moeten houden met anderen in een band – dié wilde dít niet, dié kon niet uitladen, dié moest naar zijn wijf, weetjewel, de standaard dingen – noemde ik mezelf Dave en zijn Kik. Ik speelde alles zelf in: drums, bas. En toen kwam al heel snel Ferry van Excelsior: “Hee man, wat leuk, wat is dit?” Toen ben ik dan toch weer met Marcel (Groenwegen, bassist TvV) van The Madd in contact gekomen, die er pas een half jaar bij zat.’

Kon je met hem een nieuwe, frisse start maken zonder de ballast van de band?
‘Ja, dat ging allemaal heel snel. Marcel nam dan weer de drummer mee, Ries (Doms, TvV): “Dat is de allerbeste drummer van Nederland.” Dus ik zei: “Dat komt mooi uit!” Arjan en Paul kwamen erbij, en voor we het wisten waren we een band.’

En nu ben je succesvoller dan ooit.
‘Zo zie je maar, als je het niet meer verwacht. The Kik was eigenlijk bedoeld om de zondagmiddag een aardige invulling te geven, maar dat ging allemaal zo snel...’

Nu ben je blij als je een vrije zondagmiddag hebt.
’Niet eens, want ik speel heel graag, weetjewel.’

‘Jáha, daar istie, de meester zelf! Geweldig hè, dit. Ik vind Boudewijn de Groot echt het beste wat Nederland ooit overkomen is. Ik heb het al duizend keer gezegd, en alstie het leest kan ’ie nog wel eens in verlegenheid raken, omdat ik het er zo vaak over heb, maar voor Nederlandse begrippen vind ik het echt vergelijkbaar met The Beatles. Bij ons thuis stond de hele dag de radio aan, en daar hoorde ik hem voor het eerst. Ik pikte hem er altijd gelijk uit. Dan vroeg ik aan mijn moeder: wie is die ene man die altijd zo zingt? En ik verstond die teksten helemaal niet, dus zong ik ‘tèèè-tè-tè-tè-tèèèèh’. En dat was dan Meester Prikkebeen. Want ik kende dat woord Prikkebeen helemaal niet. Later heb ik Voor de overlevenden gekocht, en dat vond ik heel mooi, maar ik begreep het niet echt. Ik was daar eigenlijk nog te jong voor. In de puberteit, je bent zestien en je leert zuipen en zo, ontdek je pas waar het allemaal over gaat. Vooral ook omdat Lennaert Nijgh, die op Voor de overlevenden de teksten schreef, zelf ook wel van een drankje hield. Er zijn veel teksten, ook van Engelse bands, die nu niet meer interessant zijn omdat je ze doorziet. Maar met Nijghs tekten heb ik dat nooit gehad. Als ik ze nu hoor, interpreteer ik ze weer op een andere manier, die nog steeds van deze dag is.’

Hoe was het om met Boudewijn de Groot op te treden op het eerbetoon Door de overlevenden tijdens Noorderslag?
‘Ja, geweldig. Eén van de meest speciale ervaringen die ik ooit heb gehad. Hij was er op zijn beurt ook wel van gecharmeerd dat hij werd geëerd door artiesten als Roosbeef, Ruben Hein, Janne Schra, The New Cool Collective en Tim Knol, en iedereen die ik verder nog vergeet. Op Twitter had ik een bericht gelezen – en dat moet je eigenlijk nooit geloven – dat Boudewijn zelfs had staan lachen op het podium. Terwijl hij niet zo’n lachebekje is, tenminste niet op het podium.’

Als tekstschrijver is Dave von Raven enorm gegroeid sinds The Kik elke maand in De Wereld Draait Door stond als huisband, zo liet hij al eens weten in een interview. Ik merk op dat de teksten op de nieuwe plaat inderdaad scherper zijn. ‘We werden geacht te anticiperen op het gesprek van de dag. In plaats van een cover te spelen, zoals onze voorgangers, koos ik ervoor om mijn eigen teksten te gaan schrijven. We waren net overgeschakeld naar het Nederlands, en we zouden dan heel weinig covers hebben om uit te kiezen – zie bijvoorbeeld maar eens een Nederlandstalig nummer te vinden over de ondergang van SBS6. In de praktijk had ik maar anderhalve dag om iets uit te kiezen en daar een eigen tekst op te maken. Zo’n stok achter de deur heb ik ook echt nodig. Dat had ik op school ook al. Als er geen deadline is, blijf ik gewoon zitten wachten, net zo lang tot het naar mij toe komt.’

Zijn de teksten van Lennaert Nijgh voor jou een soort ijkpunt? Heb je die ergens aan de horizon staan in je gedachten?
‘Misschien dat ik dat ooit nog eens bereik, maar hij was op mijn leeftijd al vele malen verder. Als je hem als voorbeeld hebt, heb je eigenlijk te hoog gegrepen. Daar moet je niet aan willen tippen. Ik probeer ook dicht bij mezelf te blijven, en dat is vaak met humor. Maar heel af en toe heb ik dan in een liedje wat ik geschreven heb: nou, dat raakt een beetje aan Lennaert Nijgh.’

‘Cupido schoot een pijl in mijn donder,’ zing je op 2. Rotterdamser wordt het bijna niet, met dat ‘in mijn donder’. Er zijn maar weinig vaderlandse bands met een Angelsaksisch muzikaal idioom die Nederlandstalig zingen.
‘Ja, dat zie je niet zo veel, En gelukkig maar, haha! Anders waren we snel uitgespeeld. En bij ons wordt er tenminste naar onze teksten geluisterd. Als je in het Engels zingt, dan is het – voor mij althans – altijd een soort opgezegd theaterstuk, omdat het niet mijn taal is. De mensen luisteren ook niet als je Engelstalig speelt, het maakt ze geen reet uit wat je zegt. Als het maar lekker klinkt.’

Reageren mensen nu ook op je teksten?
‘Ja, ja, heel erg. Voor het eerst ook. Er wordt heel vaak gezegd: ja, maar het is alleen maar humor bij die gasten. Maar zo is het niet. Als je de liedjes van The Beatles letterlijk vertaalt, dan zit daar ook heel veel humor in. The Kinks ook. Het leuke aan Engelse teksten is de humor. Behalve dan in de echte mainstreampop, waar het alleen maar gaat over “I will always give my heart to you”, weetjewel... Ik ben er aan de andere kant ook weer niet vies van, want we hebben dat op de eerste lp natuurlijk wel gedaan, zo’n nummer als Kom terug bij mij. Dat is echt zo’n smartlap. Maar dan moet je niet met een interessant gezicht staan doen alsof het echt gebeurd is. Dat dat hele interessante verhalen zijn. Dat is niet zo.’