Een afgelegen café met de gangbare bartypes. Overspelige mannen, serveersters die actrice willen worden en jongens met een grote mond maar zonder ruggegraat. Wat gebeurt er als er opeens een hele familie monsters op komt dagen die zin heeeft in een feestmaal...? Dit klassieke concept voor een horrorfilm krijgt in Feast niet de uitwerking waar je op hoopt. De monsters komen slecht in beeld en tijdens de slachtpartijen is er zoveel camarabeweging dat het nooit helemaal duidelijk wordt welk lot onze bartypes te wachten staat. Het lijkt of de filmmaker geen duidelijk genre voor ogen had. Soms is het grappig, soms een beetje eng en dan is het weer een heldenfilm. Feast komt hierdoor niet van de grond en blijft steken als een horrorfilm zonder gruwelen en spanning.

Droomt niet iedereen wel eens over het hebben van superkrachten of op een andere manier bijzonder zijn? Ik vermoed dat regisseur Hal Rapaport zelf fantaseert over door de lucht vliegen en onschuldige burgers redden van vileine types. In ieder geval speelt hij de superheld uit Special, Les Franken, met overtuiging. Les Franken doet mee aan een medisch experiment tegen depressiviteit. Maar bij hem hebben de medicijnen een onverwacht effect: hij ontwikkelt superkrachten en kan ineens vliegen, door muren lopen en overvallen voorkomen. Alleen moet hij nu nog de wereld overtuigen dat hij bijzonder is.
Special is een bijzonder grappige film. Les is erg creatief in het invulling geven aan zijn superheldendom. Zijn vasthoudendheid is zowel aandoenlijk als bewonderenswaardig. Dit levert hilarische scènes op. Maar veel verder dan grappig & sympathiek komt de film niet. Op een gegeven moment snap je het concept wel en wil je meer verhaal om je aandacht erbij te houden. Maar het publiek heeft zich desalniettemin vermaakt!