Een intrigerende titel, en dito premisse: iedereen wil met Mandy (blonde bombshell Amber Heard) de koffer in, of op zijn minst haar handje vasthouden - soms met de dood tot gevolg. Dat het in Mandy’s gezelschap ongezond vertoeven is blijkt eens temeer wanneer tijdens een uitstapje haar vrienden (jongen én meisje) één voor één slachtoffer worden van een seriemoordenaar.

Mandy Lane is een overduidelijke post-modernistische ode aan het slashergenre, zij het minder openlijk relativerend als pak ‘m beet Scream. Er wordt met de conventies van het genre gebroken als na één moord de identiteit van de moordenaar al aan het publiek wordt getoond. Pas in de laatste vijf minuten blijken de zaken toch anders in elkaar te zitten dan gedacht. In die slotscènes komt de film dan alsnog op zijn pootjes terecht. Tot die tijd erger je je als kijker aan de hersenloze, egocentrische tieners die alleen maar op seks uit zijn, en erom smeken om op gruwelijke wijze afgeslacht te worden. Nooit wordt echt helemaal duidelijk of de makers bewust zulke irritante acteurs met stompzinnige dialogen hebben gekozen; vermoedelijk wel, maar je vraagt je toch af of de mokerslag aan het eind niet beter had gewerkt als je werkelijk om de karakters kon geven. Nu blijft deze slasher een interessante en goed gemaakte variatie op een thema, maar niet meer dan dat.