De legendarische manga-auteur Osama Tezuka, een paar nummers geleden in Zone 5300 nog uitgebreid besproken inzake de Nederlandse uitgave van zijn epos Boeddha, is vooral bekend door Astro Boy. Minder bekend, althans hier, is zijn strip Dororo, dat de inspiratie leverde voor deze film.

Hyakkimaru is een jongeman die grotendeels uit prothesen bestaat; in een pact met maar liefst 48 demonen heeft zijn op wereldmacht beluste vader hem bij zijn geboorte in 48 deeltjes ‘verhandeld’, waarna Hyakkimaru te vondeling is gelegd. Om zichzelf te ‘hervinden’ moet hij de demonen één voor één verslaan; bij elke overwinning krijgt hij een origineel lichaamsdeel terug. Dat levert smakelijke en humoristische schermutselingen op met uiteenlopende gedrochten. Hulp (en komisch tegenspel) krijgt hij van o.a. een dievegge met een grote mond en een gigantisch babyfantoom, dat is gevormd uit de zieltjes van overleden kinderen. Dan komt hij oog in oog te staan met de wrede heerser Daigo: zijn vader, die hem al dit leed berokkende.

Tweeënhalf uur is een lange zit, maar het pleit voor de film dat dat niet zo voelt, zelfs niet als het de laatste film van de dag is. Toegegeven, de CGI zijn hier en daar wat onevenwichtig en komen niet bij elk monster even goed uit de verf, maar dat wordt ruim gecompenseerd door een strak tempo en soms Tom & Jerry-achtige monstergevechten (die hun oorsprong zeer waarschijnlijk in de originele strip vinden). Voeg daaraan toe een passend stukje familiedrama en de nodige existentiële en morele vraagstukken à la Tezuka, en ziedaar een verrassende mangaverfilming.