De 8-jarige Australische Mary vraagt zich af of baby's in Amerika, net als in haar land, op de bodem van bierglazen gevonden worden. Of worden ze daar misschien in blikjes cola gevonden?

De kleine meid laat er geen gras over groeien en besluit een brief met deze vraag aan een Amerikaan te sturen. Hij komt terecht bij de 44-jarige autistische Max. Deze schrijft een brief terug en zo ontstaat er een vriendschap tussen de twee, waarin ze elkaar middels brieven hun wereld proberen uit te leggen. Dat lijkt vrij aardig te lukken en als toeschouwer pik je op die manier ook een graantje mee.

Je vraagt je echter af waarom de regisseur de moeite heeft genomen om zijn verhaal met behulp van kleianimaties te vertellen. Dat doet hij namelijk ook al in de voice-over. Zo zien we dat Max een helm draagt als bescherming tegen vogelpoep, en in een voice-over horen we Max vertellen dat hij altijd een helm draagt als bescherming tegen vogelpoep. Vervolgens zien we dat hij twee ogen op de bovenkant van de helm geschilderd heeft en hoe vogels geschrokken wegvliegen als ze dat zien. En jawel, we horen hem tegelijkertijd vertellen dat hij twee ogen op de bovenkant van de helm geschilderd heeft om de vogels angst aan te jagen. Aaaargggg!!

Nederland is goed vertegenwoordigd op de Berlinale. Calimucho is een van de drie Nederlandse producties die er lopen.

Het is een documentaire over het circus Harlekino. Of is het een film over dat circus? Tijdens het kijken word je constant heen en weer geslingerd tussen die twee mogelijkheden. Voor een film lijkt het allemaal te echt. Maar voor een documentaire is het wel erg mooi en van dichtbij gefilmd.

Na afloop wordt het raadsel opgelost: het verhaal is fictief, maar de personages spelen zichzelf. En het circus bestaat echt. Als tussenvorm tussen realiteit en fictie is de film erg goed gelukt. Helaas is het verhaal dat verteld wordt wat minder spannend.

Nadat hij wordt vrijgelaten uit de gevangenis boekt de 48-jarige Yiorgos eerst een kamer in een goedkoop hotel in Athene, voor een paar dagen. Daar aangekomen wordt hij meteen aangesproken door Strella, die in de deuropening van haar hotelkamer staat en hem om een vuurtje vraagt. Strella is transseksueel (“pre-op”), iets wat Yiorgos vrij snel doorheeft, maar wat hem er vervolgens niet van weerhoudt met haar tussen de lakens te duiken. Vanaf dan zijn de twee een stel. Totdat Yiorgos in het dorp waar hij vroeger woonde iets over Strella te weten komt dat de relatie in een heel ander daglicht plaatst.

Er gebeurt veel in de film. De vrouw die Strella opvoedde heeft kanker en takelt snel af, de moeder van een goede vriend sterft, er worden herinneringen opgehaald aan een brute moord op een 17-jarige. Toch is het nergens te veel. Ook wordt de film niet sentimenteel. Integendeel: ondanks alle drama bekken de personages elkaar constant af. Dat doen ze echter op zo’n liefdevolle manier dat je alles wat er gebeurt direct gelooft. Je krijgt heel even het gevoel deel uit te maken van deze bijzondere ‘scène’.

Ook fijn: Strella is een film waarin transseksualiteit weliswaar een rol speelt, maar niet het hoofdthema is.