Korte tijd geleden ben ik samen met Guus van Sonsbeek begonnen met het uitgeven van stripboeken. Niet dat er de laatste jaren te weinig stripboeken verschijnen, maar wij hebben het stoutmoedige idee opgevat dat er nog een heleboel aspirant lezers te winnen zijn voor strips met een boodschap. Zo ontstond soul food comics. Om ons fonds een eigen smoel te geven en hopelijk ook niet-striplezers aan te trekken, hebben we besloten ons de eerste tijd te profileren met non-fictie en (auto)biografieën. Binnenkort verschijnt Ontaard verklaard, na Supercrash ons tweede boek. Het is een autobiografisch verhaal over (kinder)misbruik. Wat het zo goed maakt, is dat de maakster haar geval niet op zichzelf bekijkt, maar een verband legt met een mentaliteit in onze samenleving, die bepaald dat we aan mannen en vrouwen verschillende eisen stellen. Sinds ik dat boek gelezen heb, bekijk ik de wereld met andere ogen. Niet dat ik erg naïef was (hoop ik), maar ik ben toch weer net iets alerter. Vandaar dat mijn aandacht getrokken werd door de Argentijnse documentaire Las Lindas, vrij vertaald: de schoonheden.

De Argentijnse maakster Melisa Liebenthal is midden twintig en één van vijf vrouwen die al sinds de lagere school hechte vriendinnen zijn. Toen de pubertijd zich aandiende, begon ook de zoektocht naar de eigen seksualiteit. Maar terwijl dit de andere vier ogenschijnlijk makkelijk afging, begon voor Melisa de worsteling met haar eigen lichaam. Ze was er namelijk van overtuigd dat ze niet aantrekkelijk was en geen man haar ooit leuk zou vinden. In al haar puber-zijn wilde ze ook niet meer lachen op foto’s, eigenlijk wilde ze helemaal niet meer voldoen aan een opgelegd ideaalbeeld. Dat leverde een onophoudelijke stroom commentaar op van de buitenwereld.

Nu, ruim 15 jaar nadat de eerste vriendschappen gesmeed werden, pakt ze de foto’s van hun jeugd erbij en gaat ze op bezoek bij haar vriendinnen om terug te blikken op die tijd, op de ontluikende seksualiteit en de verschillen tussen de vijf meiden. Melisa filmt dit uit de hand, met altijd de camera op ooghoogte. Er is nauwelijks in de scènes gesneden: Vergissingen, extreme close-ups, wilde camerabewegingen, in- en uitzoomen… het zit er allemaal in. Het is een heel intieme manier van filmen, als kijker voel je je deelgenoot van de vriendenclub. Dat wordt nog eens versterkt door de openhartige en zeer persoonlijke gesprekken. De vrouwen worden immers gefilmd door hun beste vriendin en daardoor lijken ze (op één na) geen gêne te hebben. Het is een uitermate sprankelende, geestige, maar ook inzichtelijke documentaire geworden. Grappig genoeg zijn de vriendinnen het over vrijwel alles roerend eens, ongeacht hoe gelukkig ze met hun eigen uiterlijk en seksualiteit waren en zijn. Ongeacht ook, hoe de buitenwereld naar ze keek en kijkt. Eén ding wordt in ieder geval duidelijk: in Argentinië spelen deze zaken nog een grotere rol dan bij ons.

Las Lindas
(Melisa Liebenthal, Argentinië 2015)
Nog te zien op dinsdag 2 februari om 18:30 in Pathé 7