Andrzej Zulawski
Possession, dat draait in het House of Psychotic Women-onderdeel, begint
als een drama over het stukgelopen huwelijk van Mark (Sam Neill) en Anna
(Isabelle Adjani). Als Mark terugkeert van een nogal geheimzinnige
zakenreis wil Anna van hem scheiden, zonder dat ze wil uitleggen waarom.
Mark raakt bezeten van de gedachte dat zijn vrouw een minnaar heeft. Die
blijkt ze inderdaad te hebben, al weet deze Heinrich ook niet waarom ze
zich zo vreemd gedraagt. In de reeks heftig in beeld gebrachte scenes
rondom de uitzinnig psychotische en moordzuchtige Anna die volgt, wordt
vervolgens duidelijk dat er nóg een minnaar in het spel is - al
heeft het bloederige en slijmerige wormachtige wezen waarmee ze het bed
deelt weinig menselijks.
Sinds 1981, het jaar waarin Andrzej Zulawski Possession maakte, heeft de film een indrukwekkende reputatie opgedaan als dé arthousefilm die iedereen moet zien. Daarom lieten we de schattige Koreaanse film A Werewolf Boy, die tegelijkertijd draaide, ervoor schieten. Bleek dat even een vergissing. Zelden zag ik een film die zó zwaar overschat is als deze. Vooruit, Isabelle Adjani is prachtig, ook als hysterica die wittig slijm en bloed spuwt. Maar verder dacht ik elke tien minuten: ik snap er geen fuck van - oh wacht, ik snap het bijná - oh nee, toch niet. Alle acteurs maken zich op pijnlijke wijze schuldig aan overacting, en dat moet bij een acteur als Sam Neill wel aan de regisseur te wijten zijn. Waanzin demonstreren door Adjani kleren luid gillend in de ijskast te laten stoppen: come on!. Mag het wat minder?
De film bevat een aantal motieven, zoals dat van de doppelgänger, die op zichzelf fascinerend zijn maar als los zand aan elkaar hangen. Zulawski betracht coherentie door verhaalelementen symbolisch met elkaar te verbinden, zoals de roze sokken van de man met wie Mark tijdens zijn zakenreis contact moest leggen en die na bijna twee uur opeens in de film opduiken. Maar eigenlijk raaskalt Possession voort zonder enige vorm van coherentie, met een volstrekt potsierlijke apotheose. Valt er dan verder echt niks goeds over te zeggen? Ja, één ding: de jurk van Adjani is heel mooi, in een zeldzame kleur blauwpaars die ook wel Vermeerblauw wordt genoemd. Daar krijgt de film precies één ster voor.
Sinds 1981, het jaar waarin Andrzej Zulawski Possession maakte, heeft de film een indrukwekkende reputatie opgedaan als dé arthousefilm die iedereen moet zien. Daarom lieten we de schattige Koreaanse film A Werewolf Boy, die tegelijkertijd draaide, ervoor schieten. Bleek dat even een vergissing. Zelden zag ik een film die zó zwaar overschat is als deze. Vooruit, Isabelle Adjani is prachtig, ook als hysterica die wittig slijm en bloed spuwt. Maar verder dacht ik elke tien minuten: ik snap er geen fuck van - oh wacht, ik snap het bijná - oh nee, toch niet. Alle acteurs maken zich op pijnlijke wijze schuldig aan overacting, en dat moet bij een acteur als Sam Neill wel aan de regisseur te wijten zijn. Waanzin demonstreren door Adjani kleren luid gillend in de ijskast te laten stoppen: come on!. Mag het wat minder?
De film bevat een aantal motieven, zoals dat van de doppelgänger, die op zichzelf fascinerend zijn maar als los zand aan elkaar hangen. Zulawski betracht coherentie door verhaalelementen symbolisch met elkaar te verbinden, zoals de roze sokken van de man met wie Mark tijdens zijn zakenreis contact moest leggen en die na bijna twee uur opeens in de film opduiken. Maar eigenlijk raaskalt Possession voort zonder enige vorm van coherentie, met een volstrekt potsierlijke apotheose. Valt er dan verder echt niks goeds over te zeggen? Ja, één ding: de jurk van Adjani is heel mooi, in een zeldzame kleur blauwpaars die ook wel Vermeerblauw wordt genoemd. Daar krijgt de film precies één ster voor.