De carrière van Scarlett Johansson, volgens velen de enige echte opvolger van Marilyn Monroe, heeft het afgelopen jaar een nieuwe wending genomen: ze is opeens te zien in twee sciencefictionfilms (en dan laten we haar voice-only in Her nog even buiten beschouwing). De eerste is Lucy van de Franse succesregisseur Luc Besson (Nikita, Léon, The Fifth Element), over een vrouw die per ongeluk een experimentele drug binnenkrijgt en daardoor steeds bovenmenselijker wordt. Het is een ongecompliceerde film, rechttoe-rechtaan met een simpel plot en veel actie. Pretentieloos vermaak, en in zijn soort bijzonder geslaagd. Het verschil met Johanssons tweede sf-film kan nauwelijks groter zijn. Under the Skin van de Engels regisseur Jonathan Glazer (Sexy Beast, Birth) is duister, langzaam, arty en pretentieus. En terwijl Johansson in Lucy steeds onmenselijker wordt, wordt ze in deze film juist steeds menselijker.



De film speelt zich af in een kil en grauw Glasgow en omgeving, waar een buitenaards wezen de vorm aanneemt van een aantrekkelijke jonge vrouw en alleenstaande Schotten van straat plukt om iets onplezierigs met ze te doen - een soort omgekeerde geboorte met slechte afloop. In dit stadium is Glazers film een fascinerende trip die de in de trailer gemaakte vergelijking met Kubrick rechtvaardigt. Maar halverwege neemt de film een wat naïeve wending als de aanvankelijk volstrekt gevoelloze alien opeens menselijke emoties begint te ontwikkelen. Johansson acteert de verbaasde verwarring waarmee dat plaatsgrijpt heel overtuigend, en als je bereid bent mee te gaan in deze paradigm shift blijft Under the Skin tot het einde toe een vijfsterrenfilm. Maar het kan ook zijn dat die vermenselijking vooral vragen oproept - hoezo dan, en waarom zo? In dat geval vervaagt de betovering en blijf je na de abrupte en bizarre ontknoping - Glazer wist waarschijnlijk niet goed hoe hij zijn film moest beëindigen - enigszins teleurgesteld zitten. Hoe Monroe Johansson ook is.

Under the Skin draait momenteel in de Nederlandse bioscopen