Eerste deel lijkt gebaseerd op een Radio Bergeijk onderzoek naar restaurant 'De Chinese Muur' en diens link met het streekziekenhuis. 4 sterren.
Tweede deel is een slappe herhaling van Oldboy-thematiek door de Koreaanse Tarantino protegé. 3 sterren.
Derde deel is een fraai gestileerde Miike over een tragisch Mieke. 4 sterren.

Driemaal extreem, tweeëneenhalf keer raak. Deel 1 gaat over de problematiek met betrekking tot de nieuwe verjongingskuur van tot dumplings verwerkte geaborteerde foetussen. Deel 2 gaat over het dilemma van een gijzeling. Deel 3 is een Takashi die zijn oude idioom verlaat tot het verkennen van alle schuldgevoelens die uit 'Ik zou je wel in een doosje willen doen' kunnen volgen.

Deel 1 en 3 maken de film.

Prachtig gefotografeerd, maar kwa inhoud wisselvallig macaber drieluik. Deel 1 staat het dichtst bij de realiteit en is meteen het beste. In een Hongkongse woonkazerne voert Tante Mei illegale abortussen uit en serveert aan middelbare vrouwen een heel speciaal soort dim sums. Met verjongende werking. Een verwelkte tv-ster komt in de problemen als de consumeerde feut uit incest voortgekomen blijkt, maar ze zet zich er overheen. Je bent oud en je wil je jeugd terug, nietwaar? Deel 2 dan. Park (Old Boy) vliegt uit de bocht met post-moderne splatter vanwege een te vergezochte plot en ongeloofwaardige bad guy, waarvoor strafpunten. Miike, vooral bekend van uitzinnige actie, brengt een verstild klassiek spookverhaal, over twee zusjes die bij een rondtrekkend circus gewerkt hebben. Net als Ju-On en zijn imitaties, lijkt dit verhaal te drijven op het thema van de wraakzuchtige oni (= geest van -meestal vrouwelijk- slachtoffer), maar het einde heeft een verrassende wending die te mooi is om te spoilen.