Mislukte hondenuitlater keert onaangekondigt terug vanuit Manhattan naar z'n geboortedorp in Indiana, alwaar moeders in een reflex een warme ontvangst bereidt. Echter, zijn meegenomen grootsteedse zwartgalligheid beneemt hem het vermogen om op te merken dat de rest van de familie lijdt aan dorpse zwartgalligheid. De verwikkelingen zijn gemoedelijk komisch, en op het eind kiest hij voor zijn dorpse liefde, en daarmee voor het dorp. Een prettige suburbia-schets met liefdevol uitgewerkte karakters.

Loser Jim keert platzak terug naar het ouderlijk huis, in Loserville, ergens in het onmetelijke Amerikaanse hinterland. Jims corebusiness, het uitlaten van honden van yuppies in Manhattan, liep niet meer zo. Oudere broer Tim is nog grotere loser en rijdt, als Jim hem dat eens klip en klaar heeft duidelijkgemaakt, tegen een boom. Veel gips, coma. Jim is dus depressief. Zijn voorland is nu een baantje in de looprekkenfabriek van pa en ma, terwijl hij een beroemd schrijver had willen worden in New York. De eerste nacht thuis gaat Jim uit. Jim versiert verpleegster Liv Tyler in het dorpscafé en popt haar op hun eerste date. Euhh... wacht even. Moet dát een loser verbeelden?? Lonesome Jim begint bitterzoet, kent weliswaar grappige momenten, maar eindigt gewoon mierzoet, om niet te zeggen pijnlijk voorspelbaar. Nee meneertje. Ook al heet je Steve Buscemi, zoveel afgekloven filmclichés in een independentf ilm, dat kán niet. En d'r wordt ook al niet gekotst. (Had best gemogen. Gewoon een plakje hier en daar uit existentiële zelfhaat, maar nee.)