De dood loert overal. In kranten en op tv vooral. En soms dichtbij. Meryl heeft net haar vader verloren, maar is daar lang niet zo mee bezig als met haar ingebeelde angsten. Aan de hand van de tekeningen en schilderijen die ze hiervan maakt, zou je kunnen concluderen dat ze ooit op jonge leeftijd Jaws gezien moet hebben. De animatiefragmentjes (in aquarel en krijt) van haar angstvisioenen zijn een leuk extraatje dat net geen gimmick wordt. Meryl krijgt iets met Nick, een lokale fotojournalist die een treinongeluk verslaat waarvan Meryl getuige is geweest. Nick heeft echt een reden om zich zorgen te maken: hij heeft kort tevoren de diagnose Kanker te horen gekregen. Look both ways is geen meesterwerk - wel een aardig vlechtwerkje van levenslijnen over het omgaan met angsten, met veel korte humoristische momenten. Dat is best wat waard tussen al die deprifilms op dit festival. De gedachten van de hoofdpersonages worden niet alleen door genoemde animaties uitgebeeld, maar ook door ffwd-collages in de stijl van Tsukamoto en Tykwer. Daaronder zit ook Nicks chemokuur en bijgevolg een kotsflits van 0,2 seconden.

Australiërs worden geconfronteerd met de dood, en en gaan bij zichzelf denken hoe dat nou eigenlijk kan. Er komt nog wat moeizame liefde bij, en aan het eind vindt iedereen verlossing in een verfrissende regenbui, uit Magnolia gejat. Kan men zich in Oz ooit verlossen van het Neighbours- niveau? Deze poging is grotendeels mislukt. Het is wederom Australisch saai.

Nog overal te zien: Di 31 19:30 Luxor * Do 2 17:30 Schouwburg GZ * Vr 3 17:30 Cinerama 4 * Za 4 19:00 Pathé 4