De zonderlinge Docter Droz, gespeeld door character actor Gottfried John, brengt een beroemde operazangeres in een lethargische staat en ontvoert haar naar zijn privé-eiland, dat er precies uitziet als de cypresseneilanden die Arnold Böcklin schilderde. Vervolgens nodigt hij een pianostemmer uit om aan zijn collectie automata te prutsen. Deze machines zijn het hart van de film, mocht je van een film kunnen spreken. The pianotuner of eathquakes is echter louter art direction. De plechtstatige, interessantdoenerige dialogen zijn zijn geheel volgens de etiquette van de preutse en humorloze kunstpaus André Breton: een opvatting van surrealisme die al een halve eeuw zo dood als een pier is. Daar helpen de spaarzame stukken animatie weinig aan.