Een lange zit van tweeëneenhalf uur van vier Japanse spookverhalen door evenzoveel regisseurs, waarvan eerder melancholie dan griezelen verwacht moet worden. Er komen geen vrouwen met lange natte haardossen in voor, zo wordt er door Ochiai Masayuki bij het inleidende praatje op luchtige toon vermeld. En inderdaad, wie bloederige J-horror verwacht, zal bedrogen uitkomen; er vloeit nog geen druppel. The Arm is het meest grotesk, over een man die de arm van zijn geliefde leent, en op een gegeven moment deze voor zijn eigen rechterarm inruilt. Het is ero-guro van het meest kuise soort, en de digitale filmtechnieken maken de sfeer zeer onwerkelijk. The Whistler is wellicht het zwakste deel, ondanks het oogstrelende camerawerk dat we van Tsukamoto gewend zijn. De horror is de eenzaamheid van twee ongetrouwde zusters (waarvan een op sterven ligt), maar de afstandelijke, zeer esthetische benadering staat enige inleving nogal in de weg - misschien werkt het beter voor Japanners. The Nose is een traditioneel wreed sprookje over een boeddhistische priester met een afzichtelijke gok, die van de boeren een Elephant Man-behandeling krijgt. The Days after gaat over rouwverwerking en staat nog het verst af van wat je bij spookverhalen verwacht. Een stel ziet de geest van een op eenjarige leeftijd overleden zoon meegroeien, tot de band zeven jaar later begint te verslappen. De sfeer is niet bepaald een horrorverhaal, eerder de verstilde esthetiek van een Yasujirō Ozu.