Heavy metal op de marimba is het onwaarschijnlijke onderwerp van Las Marimbas del Infierno, een kruising tussen speelfilm en documentaire uit Guatemala. Regisseur Julio Hernández Cordón koos drie uiterst verschillende personen uit zijn omgeving: een lijmsnuivende zwerfjongere, een huisarts annex heavy-metallegende en een depressieve marimbaspeler. Alleen de bizarre situatie waarin hij ze plaatst is verzonnen, waardoor de film iets krijgt van een sociaal experiment.

De marimba, de met stokken bespeelde tafel met houten plankjes, is het traditionele volksinstrument van Guatemala. Toch is er maar weinig werk voor marimbaspelers. Don Alfonso wordt bedreigd door afpersers en komt met marimba op straat te staan. Hij vindt onderdak bij lijmsnuiver Chiquilin. Die kent huisarts Blacko, ooit een succesvol heavy-metalgitarist. Samen zien ze een gat in de markt: metalmuziek met marimba.

Las Marimbas del Infierno is een ode aan mensen die projecten realiseren die ondenkbaar zijn in landen als Guatemala, zegt Cordón. Net als de drie hoofdfiguren moest de regisseur bedriegen en stelen om zijn doel te bereiken; gehuurde filmapparatuur doorverkopen, bijvoorbeeld, of subsidies aanboren die voor andere projecten waren bedoeld. De film werd een festivalhit, waardoor Cordón veel recht kon zetten. In Guatemala zelf, waar jaarlijks maar een enkele speelfilm gemaakt wordt, zorgde zwerver Chiquilin voor een stunt door de prijs voor beste acteur te winnen op het landelijke filmfestival.

Cordón maakte een sympathieke film, waarin hij door slimme montage en camerastandpunten zijn 'acteurs' overtuigend realistisch in beeld brengt. Er zijn genoeg hilarische momenten, bijvoorbeeld wanneer dames van middelbare leeftijd medische hulp weigeren van Blacko vanwege zijn lange haar. Of wanneer Chiquilin zonder kennis van zaken subsidie probeert los te peuteren in een veel te groot kostuum. Daarbij blijft de tragiek voelbaar. De film lijkt een pleidooi voor het afwijken van de norm, vooral als de norm armoede is.