Balabanovs films gaan vaak over het vermogen van het Russische volk om alle malheur lijdzaam te ondergaan, maar hier is iedereen het beu. Een muzikant, een 'bandiet' die in de openingsscène zonder met zijn ogen te knipperen vier mensen neerknalt, zijn oude vader, zijn makker en een jong hoertje dat ze onderweg oppikken, allemaal gaan ze naar een mythische plek, waar 'het geluk' op ze wacht in een verlaten kerkje. Dat klinkt als volks bijgeloof en dat is het natuurlijk ook, maar dat maakt het niet minder waar! Zeker in het jaar 2012, waarin de wereld volgens de Maya-kalender dient te vergaan, heb je weinig te verliezen.

Het reisgezelschap is tamelijk kleurrijk; nadat iedereen voorgesteld is, wordt Me Too ronduit surrealistisch. Naast de tandem cynisme-esoterie is daar ook die typische zwarte humor. Het gelukbrengende kerkje bevindt zich in een gebied waar een eeuwige nucleaire winter heerst, maar vrouwen kunnen er alleen zonder kleren komen. De jonge prostituee laat zich er niet door weerhouden. Balabanov zelf is ook te zien in een kleine bijrol(!) Niet zo gewelddadig als bijvoorbeeld Cargo 200 of Brat 2, maar daarom niet minder meeslepend. En een goede road movie gaat vergezeld van fijne muziek; zo ook hier.