Op 1 april 1985 werd de wereld verrast door de mini-lp 25 O’ Clock, een meesterwerk van de tot dan toe onbekende psychpopband The Dukes Of Stratosphear, dat ergens twintig jaar in een studio had liggen verstoffen. Ha, kikker in je bil! The Dukes bleken niemand minder dan XTC, de postpunk-Beatles uit Swindon. 25 O’ Clock was gestoken in een hoes die het midden hield tussen Creams Disraeli Gears en Terry Giliam. De plaat zelf was de grap echter ver voorbij, want de liefde voor psychedelica bleek meer dan oprecht; de muziek, overduidelijk geïnspireerd op o.a. The Move, Pink Floyd (Syd Barret, niet Roger Waters), Tomorrow en The Electric Prunes, was veel meer dan slechts een pastiche. De hypnotiserende titelsong, het nonsensicale Bike Ride To The Moon en het freakerige My Love Explodes behoorden tot het opwindendste dat Andy Partridge, Colin Moulding en Dave Gregory in de laatste jaren op plaat hadden gezet. 25 O’ Clock verkocht dan ook beter dan de laatste twee officiële XTC-platen. Een opvolger kon niet uitblijven, en in ’87 verscheen de volwaardige lp Psonic Psunspot,

Hoewel Psonic Psunspot prachtige momenten kent, zoals de Hollies-ode Vanishing Girl en de Good Vibrations-achtige afsluiter Pale And Precious, was de verrassing eraf en klonk de plaat stukken tammer dan het debuut. Curieus was de keuze voor de single, You’re a Good Man Albert Brown (Curse You Red Barrel). Het ‘Ringo-moment’ op de plaat heeft meer weg van een weggelopen carnavalskraker dan van de beoogde satire op het Engelse burgermansleven - er loopt een dunne scheidslijn tussen Ray Davies en Arie Ribbens.

Dat soort kleine uitglijders daargelaten, hebben de ‘Dukes’ bescheiden popgeschiedenis geschreven. En die is nu weer in volle geremasterde glorie te beluisteren. Vooruitlopend op een heruitgave van het volledige XTC-oeuvre, van White Music uit 1978 tot Wasp Star uit 2000, zijn 25 O’ Clock en Psonic Psunspot opnieuw uitgebracht op Partridge’s eigen Ape-label, aangevuld met demo’s, extra tracks en video’s (die mijn iMac vreemd genoeg niet wil oppikken). 25 O’ Clock is zoals gezegd de interessantste van de twee, ook vanwege de drie obscure Dukes-songs, waarvan Open A Can Of Human Beans nog het meest openlijk als XTC klinkt. Was die song al eerder op een Fuzzy Warbles-compilatie te vinden, de rest van de bonustracks komt allemaal vers uit de archieven. Dat belooft wat voor de komende XTC-reissues.

Releasedatum: 20 april