Sinds de oprichting van haar Brechtiaanse punk-carabetband The Dresden Dolls in 2000 staat Amanda Palmer (1976, New York) bekend als een theatraal beest met grote bek, ongeschoren oksels en expressionistische kledij. Gezegend met een enorm muzikaal talent zingt deze vrouw op uiterst expressieve wijze over pijn, verlatenheid en seks. Felle, agressieve songs met tragi-komische teksten waarin haar gevoelens centraal staan. Niet direct poëtisch, maar beslist prikkelend. Na het uiteenvallen van The Dresden Dolls in 2007 is Theatre Is Evil haar derde volwaardige solo-album.

Niet vies van wat extra exposure heeft ze dit album volledig zelfstandig gefinancierd door crowdfunding. Het aanzienlijke bedrag van maar liefst ruim 1 miljoen dollar werd via deze weg opgehaald. Verwachtingsvol hoopten de fans op een nieuwe plaat van Amanda Fucking Palmer (AFP) waarop ze wederom haar extreme kwaliteiten zou tentoonspreiden en tot grote hoogte zou stijgen. Helaas is Theatre Is Evil uitgelopen op een teleurstelling. Het gros van de songs is te rijk gevuld en nagenoeg doodgeproduceerd. Het is te gladjes, te netjes en te vlak. AFP weet simpelweg niet te boeien. Soms is ze zelfs voorspelbaar (Do It With A Rockstar) en vervelend (Smile, The Killing Type).

De momenten dat ze haar klasse laat horen zijn schaars, maar dan wel meteen ongekend. De snelle, gevatte teksten, uitdagend gezongen in een rap tempo zoals Want it Back en Olly Olly Oxen Free zijn geweldig. Maar gevoelige ballads met pijnlijke emoties waarin ‘een man’ centraal staat, horen we ook graag van haar. Grown Man Cry en The Bed Song doen je versteld staan van schoonheid. Iedere artiest heeft recht op een slechte plaat. Zo ook Amanda Palmer. Het ongekend hoge niveau van haar vorige werk heeft ze niet vast weten te houden. Jammer, maar wellicht onvermijdelijk.