Je waardeert de epische poprock van trio Bear In Heaven of je haat het. Vermoedelijk zit er weinig tussenin. Na Beast Rest Fourth Mouth (2009) en I love you, it’s cool (2012) wordt de opgeblazen symbiose van indierock en elektronica op deze vierde plaat verder uitgebouwd en geperfectioneerd. Hun voorliefde voor Krautrock, de jaren tachtig-catalogus van het label 4AD en ambient-muzak weet de band uit Brooklyn steeds meer om te vormen tot een eigen geluid. Laag voor laag wordt de plaat opgebouwd, beginnend bij het donkere Autumn en langzaam opstijgend totdat de conclusie is dat je de wereld niet nodig hebt. Beluister You Don’t Need The World op YouTube. Als een jointje kun je het universum oprollen en in je achterzak steken. Althans daar lijkt de spierwitte hoes met een opgerolde sterrenhemel naar te verwijzen.

Op deze vierde plaat speelt vooral bassist Adam Wills een hoofdrol waarbij hij zijn basgitaar laat grooven, zacht glijden en ronkend pompen. Dat klinkt behoorlijk erotisch en ergens is de muziek van Bear in Heaven dat ook wel. Vooral als je daar de fluweelzachte stem van Jon Philpot bij optelt (die met iedere plaat steeds meer gaat klinken als Green Gartside van jaren tachtig fenomeen Scritti Politti). Muziek om op weg te glijden of om de liefde op te bedrijven, waar vind je dat nog? Maar dan wel met een donker randje. Want de tijd mag dan wel een dag oud zijn, tijd om te lachen is er niet. ‘It’s not easy / when your heart bursts’ galmt Jon op Memory heart. Time Is Over One Day Old mengt psychedelica, dub en pop tot een dromerig en aangenaam geheel. De plaat heeft iets pompeus en wolligs maar de stijgende lijn die Bear in Heaven de afgelopen vier platen weet vast te houden maakt hen wel tot een van mijn favoriete indiepop bandjes van dit moment. Time Between staat in de Soundcloud.