(Arts & Crafts/De Konkurrent)
21-05-2009 00:00
Zes man is nauwelijks een orkest. Toch is het geluid van deze band uit
Montreal zo groots dat Bell Orchestre een goed gekozen naam is. Met
trompet, viool, drums, contrabas, elektronica, klarinet, melodica en
saxofoon maken ze lang uitgesponnen instrumentals die tussen modern
klassiek en avantrock in zitten. De muziek is verwant aan Tin Hat, Do Make
Say Think en Rachel’s, al zeggen ze zelf beïnvloed te zijn door
Penguin Café Orchestra en Arvo Pärt. De leden komen uit
verschillende andere bands, waaronder twee uit Arcade Fire. De groep begon
ooit als begeleiding van een dansgezelschap, maar staat inmiddels op eigen
benen. De muziek is daar dan ook spannend en dynamisch genoeg voor. Een
zanger wordt geen moment gemist.
As Seen Through Windows is hun tweede cd, vastgelegd door John McEntire, de knoppenman van postrockers Tortoise. Het orkest zegt zich voor opnames graag terug trekken in de bossen van Quebec en Vermont. Ik neem aan dat McEntire zijn studio niet naar een blokhut tussen de naaldbomen heeft moeten verplaatsen, want het moet een complexe operatie geweest zijn om deze sfeerstukken zo perfect te vangen. In Water Lights Shifts wordt zelfs op carillonklokken gespeeld, met ontroerend resultaat. In The Gaze razen de instrumenten achter elkaar aan als een kudde prairiepaarden. De knal die een buizenversterker maakt als je hem laat stuiteren terwijl hij aan staat, alles krijgt een plek in de weidse klanklandschappen. Het geheel klinkt als een soundtrack. Het zou me niet verbazen als ze binnenkort filmmuziek gingen maken. Bij fans van groepen op de labels Quarterstick en Constellation kan deze plaat wel eens hoog op de jaarlijstjes gaan eindigen.
As Seen Through Windows is hun tweede cd, vastgelegd door John McEntire, de knoppenman van postrockers Tortoise. Het orkest zegt zich voor opnames graag terug trekken in de bossen van Quebec en Vermont. Ik neem aan dat McEntire zijn studio niet naar een blokhut tussen de naaldbomen heeft moeten verplaatsen, want het moet een complexe operatie geweest zijn om deze sfeerstukken zo perfect te vangen. In Water Lights Shifts wordt zelfs op carillonklokken gespeeld, met ontroerend resultaat. In The Gaze razen de instrumenten achter elkaar aan als een kudde prairiepaarden. De knal die een buizenversterker maakt als je hem laat stuiteren terwijl hij aan staat, alles krijgt een plek in de weidse klanklandschappen. Het geheel klinkt als een soundtrack. Het zou me niet verbazen als ze binnenkort filmmuziek gingen maken. Bij fans van groepen op de labels Quarterstick en Constellation kan deze plaat wel eens hoog op de jaarlijstjes gaan eindigen.