(Polyvinyl / Sonic Rendezvous)
De avantrockband Deerhoof is alweer aan plaat nummer elf toe. Altijd weer
een verrassing: de band heeft de laatste jaren steeds meer twee gezichten
gekregen die om voorrang lijken te strijden. Welke kant zou het deze keer
gaan winnen? De eerste platen stonden nog vol rauwe gitaarnoise en
improvisaties. Rond 2005 sloop er steeds meer pop tussen de noise en
ingenieuze ritmes door. Ongepolijst livegeluid maakte steeds vaker plaats
voor een gelaagde studioaanpak met toegevoegde synthesizers, bellen,
sambaballen en ander speelgoed. De kinderlijke vrolijkheid en meezingbare
liedjes leverden een snel groeiend aantal fans op. Deerhoof citeert graag
uit allerlei genres: punk, postrock, seventies-rock, modern gecomponeerd en
zelfs van een zoet popliedje zijn ze niet vies. Soms combineren ze meerdere
genres in één nummer. Met een fijn gevoel voor humor namen ze
zelfs een onvervalst bluesrocknummer op (een van de vier bonustracks op de
Japanse persing). De nieuwe plaat opent met veel ruimte voor
Matsuzaki’s charmante vocalen. Behold a marvel in the darkness
kan bijna doorgaan voor een kinderliedje, totdat de noisegitaren weer
losbarsten.
Na jaren lang elk jaar een plaat uitbrengen heeft de band uit San Francisco nu twee jaar de tijd genomen voor dit album. Het anarchistische gitaarhakwerk van John Dieterich en Ed Rodriguez, het gepiep van bassiste Satomi Matsuzaki en het speelse drumwerk van Greg Saunier hebben nog nooit zo’n breed palet aan sferen en geluiden opgeleverd als op Deerhoof vs. Evil. Het contrast tussen het flamencogitaarliedje No asked to dance en de rauwe noise van Let’s dance the jet is enorm. Secret Mobilisation is met een rechtdoor vierkwartsmaat en simpele akkoorden het meest toegankelijke nummer dat ze tot nu toe hebben uitgebracht. Slotnummer Almost everyone, Almost everyone klinkt bijna even zoet en synthetisch als Blonde Redhead anno 2010: geen gitaren maar alleen synthesiszers en zang. Alles bij elkaar een licht disoriënterende ervaring. Maar wat voor toer ze ook op gaan, de herkenbare Deerhoof-aanpak houdt alles bij elkaar. En wat zitten er weer een parels tussen! De single Super duper rescue heads is zeker één van hun beste nummers ooit. Conclusie: de strijd tussen toetsen en electronica versus gitaarherrie is nog onbeslist. En gelukkig maar! Deerhoof blijft hierdoor even onvoorspelbaar als geniaal. Elke dag een ander nummer valt alvast te alvast horen op Global Album Leak totdat de plaat 25 januari uitkomt.
Na jaren lang elk jaar een plaat uitbrengen heeft de band uit San Francisco nu twee jaar de tijd genomen voor dit album. Het anarchistische gitaarhakwerk van John Dieterich en Ed Rodriguez, het gepiep van bassiste Satomi Matsuzaki en het speelse drumwerk van Greg Saunier hebben nog nooit zo’n breed palet aan sferen en geluiden opgeleverd als op Deerhoof vs. Evil. Het contrast tussen het flamencogitaarliedje No asked to dance en de rauwe noise van Let’s dance the jet is enorm. Secret Mobilisation is met een rechtdoor vierkwartsmaat en simpele akkoorden het meest toegankelijke nummer dat ze tot nu toe hebben uitgebracht. Slotnummer Almost everyone, Almost everyone klinkt bijna even zoet en synthetisch als Blonde Redhead anno 2010: geen gitaren maar alleen synthesiszers en zang. Alles bij elkaar een licht disoriënterende ervaring. Maar wat voor toer ze ook op gaan, de herkenbare Deerhoof-aanpak houdt alles bij elkaar. En wat zitten er weer een parels tussen! De single Super duper rescue heads is zeker één van hun beste nummers ooit. Conclusie: de strijd tussen toetsen en electronica versus gitaarherrie is nog onbeslist. En gelukkig maar! Deerhoof blijft hierdoor even onvoorspelbaar als geniaal. Elke dag een ander nummer valt alvast te alvast horen op Global Album Leak totdat de plaat 25 januari uitkomt.