Reverend Beat-Man is met zijn blues trash al jaren de schrik van Zwitserland. De kale man met een voorliefde voor de combinatie sex, religie, dood, alcohol en algehele waanzin blijkt ook een lichtvoetige kant te hebben. Hij drumt namelijk ook in Die Zorros, het ideale trio voor feesten en partijen voor wie van retrokitsch houdt. Hun zojuist verschenen cd Future is daarvoor zeer geschikt. Beat-Man speelt met Olifr Guz op orgel en Patrick Abt op gitaar en bas voornamelijk instrumentale surfversies van nummers die je niet met het genre zou associëren. Onder andere No No No van Amy Winehouse, Paint it Black van The Stones, Black Sabbath, Nights in White Satin van The Moody Blues en Walrus Eats Taxmen van The Beatles gaan door de surfmangel. Iets dergelijks is natuurlijk al talloze malen gedaan met andere hits en muziekstijlen, maar Die Zorros brengen het met aanstekelijk plezier.

Het ironische effect werkt de ene keer wel beter dan de andere. Het slotnummer Sailing (jawel, van Rod Stewart) gaat jammerlijk ten onder in een overdosis meligheid en Zwitsers gebrabbel. Hun zelfgeschreven acht tracks zijn stukken minder memorabel. De slappe uitstapjes naar jazz en bluesrock hadden ze beter achterwege kunnen laten. Waar de ‘foute’ orgelgeluiden het voortouw nemen lijken Die Zorros zich aan het Finse trio Aavikko te spiegelen. Toch kunnen ze daar nooit aan tippen bij gebrek aan goeie ideeën. Als je maar maximaal 12 minuten besteedt aan het instuderen van een nieuw nummer (ze gaan er prat op de snelste band ter wereld te zijn), weet je wat je krijgt: geleende riffjes, simpele akkoordenschema’s en heel veel pastische. Is het daarom een slechte plaat? Ja, maar wel een leuke: omdat ze hun pretentieloosheid met zoveel plezier etaleren is het ze vergeven. Lang leve de lol. No No No is op de labelsite te horen.