(Rune Grammofon/Konkurrent)
Of u nou van jazz of rock houdt, u haakt waarschijnlijk af zodra u het
woord jazzrock hoort. Wat begin jaren zeventig nog best cool was, met
platen als 'Live Evil' (Miles Davis) of 'Spaces' (Larry Coryell), werd
later verpest door virtuoze sessiemuzikanten met fretloze bassen en
zuurstokkleurige synthesizergitaren. Niets hiervan treft u aan bij het
Zweedse trio Fire!, dat al improviserend jazz en rock mengt met punk,
psychedelica en dub.
De tweede track 'But Sometimes I Am...' begint traag en slepend. De minimale begeleiding van Johan Berthling op contrabas en Andreas Werliin op slagwerk is net genoeg aanwezig om spanning op te bouwen, zodat Gustafsson zijn verhaal kan doen. Na acht minuten vult gastzangeres Miriam Wallentin de muziek subtiel aan met woordloze vocalen. Emotionele powerjazz transformeert in doordenderende krautrock, mede doordat Berthling en Gustafsson op respectievelijk Hammondorgel en elektrische piano overschakelen.
Naarmate de cd vordert klinkt hij steeds zwaarder. 'Can I Hold You For A Minute' heeft wel wat weg van de stoner-prog van het Finse Circle of het Japanse Acid Mothers Temple, maar dan zonder de gitaren. Het titelnummer, waarmee de cd eindigt, biedt verlichting met zijn quasi-houterige ritme.
De Scandinavische improvisatiescene kent heel wat eigenwijze projecten op het snijvlak van jazz en rock; Berthling speelt bijvoorbeeld in Tape en Gustafsson speelde met The Thing, in The Original Silence met Thurston Moore en als gastsolist bij het Italiaanse Zu. Fire! is weer zo'n gelukkige samenkomst van vrije geesten, die in dit geval op bijna telepathische wijze met elkaar communiceren.
De tweede track 'But Sometimes I Am...' begint traag en slepend. De minimale begeleiding van Johan Berthling op contrabas en Andreas Werliin op slagwerk is net genoeg aanwezig om spanning op te bouwen, zodat Gustafsson zijn verhaal kan doen. Na acht minuten vult gastzangeres Miriam Wallentin de muziek subtiel aan met woordloze vocalen. Emotionele powerjazz transformeert in doordenderende krautrock, mede doordat Berthling en Gustafsson op respectievelijk Hammondorgel en elektrische piano overschakelen.
Naarmate de cd vordert klinkt hij steeds zwaarder. 'Can I Hold You For A Minute' heeft wel wat weg van de stoner-prog van het Finse Circle of het Japanse Acid Mothers Temple, maar dan zonder de gitaren. Het titelnummer, waarmee de cd eindigt, biedt verlichting met zijn quasi-houterige ritme.
De Scandinavische improvisatiescene kent heel wat eigenwijze projecten op het snijvlak van jazz en rock; Berthling speelt bijvoorbeeld in Tape en Gustafsson speelde met The Thing, in The Original Silence met Thurston Moore en als gastsolist bij het Italiaanse Zu. Fire! is weer zo'n gelukkige samenkomst van vrije geesten, die in dit geval op bijna telepathische wijze met elkaar communiceren.