Omar Rodríguez-López is een man van zijn woord. Belooft hij begin 2009 dat hij dit jaar drie albums uit zal brengen, dan doet hij dat dus ook. Nu waren de platen Megaritual en Despair bij elkaar gefröbelde kliekjes van een experimentele sessie in Amsterdam uit 2005. Op deze manier werd het wel heel makkelijk om het beloofde quotum te halen. Hoe anders is dat met Xenophanes. De openingstonen bij Azoemia geven nog even het gevoel dat het weer een hoop piep-knor wordt, maar dan barst de band met volle kracht los. Jawel, een band! Waren de eerste twee platen bijna soloprojecten, op Xenophanes laat Omar zich bijstaan door Juan Alderete de la Peña, Thomas Pridgen en Marcel Rodriguez-Lopez. Inderdaad het volledige Mars Volta-team, exclusief zanger Cedric Bixler-Zavala. En dat is te horen want voor dit project wordt alles uit de kast getrokken. Met nummers als Ojo al Cristo de Plata (Beware Of The Silver Christ), Sangrando Detrás de los Ojos (Bleeding From Behind The Eyes) en Asco Que Conmueve los Puntos Erógenos (Sickness Moving The Erogenous Areas) wordt duidelijk gemaakt waarom zij de koning van de experimentele prog-rock zijn. Was de kritiek op de laatste Mars Volta plaat Octahedron (die ook dit jaar uitkwam) dat deze veel te mellow klonk, dat kan van deze plaat niet gezegd worden. De tempowisselingen en gierende gitaren buitelen over elkaar heen. Anders aan Mars Volta is ook dat de plaat volledig in het Spaans gezongen wordt, de moedertaal van Rodríguez-López (geboren in Puerto Rico). Met Xenophanes lost Omar Rodríguez-López niet alleen zijn belofte in, hij maakt het ook nog goed door het lekkerste voor het laatst te bewaren. En er zit nog een toegift aan te komen met de live-plaat Los Sueños de un Hígado. Een BBC-sessie in dezelfde bezetting die op 1 december gelimiteerd op LP zal uitkomen. Vergeet en vergeef de voorgaande platen, Xenophanes is en enige echte.