Pavement mag dan in 1999 uit elkaar zijn gegaan, dat heeft het uitbrengen van platen nooit in de weg gestaan. Na 1999 kwamen er namelijk nog heruitgaves van zowel hun debuut Slanted and Enchanted als Crooked Rain, Crooked Rain uit, opgeleukt met niet eerder uitgebracht materiaal. Ook het meer experimentele Wowee Zowee (1995) kreeg in 2006 een zelfde facelift. In 2009 deden ze wat reunie-shows, maar de toekomst van de band bleef onduidelijk.

Deze week is er een nieuwe dubbel-cd gelanceerd: Quarantine the past. Klinkt hier het voornemen door om nu eindelijk eens op te houden met het recyclen van oud materiaal? Nog eentje dus, om het af te leren. Quarantine is een fijne verzamelaar voor wie de band maar half gevolgd heeft, maar overbodig voor de echte fan, al zal die hem ‘voor de heb’ vast ook wel aanschaffen. Alle nummers zijn al eerder uitgebracht. Pavement’s ontwikkeling van ruig demo-geluid naar helder geproduceerde popnummers is door de 23 tracks heen goed te volgen. Het verschil tussen Two States (dat nog als een oude plaat van The Fall klinkt) en de licht verteerbare hitjes Cut your hair, Shady Lane en Gold Soundz is groot. Maar de laconieke zang en rare grappige teksten van Stephen Malkmus zijn altijd een constante gebleven. Conclusie: hun cultstatus is nog niet versleten. Pavement is uniek, met hun schots en scheve gitaargeluid, quasi-uit de mouw geschudde maar toch scherpe liedjes vol meezingbare grappen en grollen. Vorig jaar kondigde Matador aan dat Pavement weer bij elkaar is en dit jaar op toernee gaat, te beginnen met enkele concerten in New York in september.