Deze garagerockers uit San Francisco houden van lekker ouderwets. Ze maken er ook geen geheim van waar ze hun inspiratie vandaan halen: The Stooges, The Velvet Underground en east coast psychedelica. Vooral Sitting in my room doet erg denken aan The Stooges anno 1969. Inspiratie halen ze duidelijk ook uit andere zaken. Sitting in my room is tamelijk expliciet: ‘What are you gonna do till the morning comes? I’m in my room, here I am / And I’m too high to go to bed / What’re you gonna do till the morning comes / What’re you gonna do till then.’ Ze zetten er vervolgens nog een sitar onder (of iets dat erop lijkt) en het retroplaatje is compleet. Toch komen ze weg met hun gedweep met het verleden want hun debuutplaat klinkt toch wel erg lekker.

Een beetje jammer is alleen dat de zanger zo slaperig en onvast klinkt. Een zanger met wat meer persoonlijkheid en power achter de microfoon zou beter zijn geweest. Nikki don’t is wat luchtiger van toon en heeft meer een Sonic Youth-sfeer. I detest klinkt nog het meest als The Stooges, al is het wel een stuk trager. De lo fi opnames klinken behoorlijk zompig en log. De ritmesectie klinkt alsof ze door een modderig aardappelveld aan het stampen is. Drugs waren blijkbaar ruim voorhanden. Toch is er wel degelijk sprake van een eigen Royal Baths-geluid. Ze combineren de druggy garagesound namelijk met vrolijk galmende oohoo’s en aha’s van de psychedelische bands aan de east coast van veertig jaar geleden. Dat maakt de plaat heel genietbaar. Wie vroeger Guv’ner en The Jesus & Mary Chain draaide kan Litanies waarschijnlijk wel waarderen.