Wat krijg je als je Björk een plaat met Sigur Rós laat opnemen? Waarschijnlijk iets wat griezelig dicht in de buurt komt van de ijskoude ambient die het IJslandse Samaris opneemt. Met een combinatie van klarinet (Áslaug Rún Magnúsdóttir), electronica (Þórður Kári Steinþórsson) en zangeres Jófríður Ákadóttir’s bouwt dit trio een duister geluidslandschap. De repetitieve beats zijn de constante factor terwijl de omfloerste geluiden van Áslaug er overheen schemeren als flarden van het Noorderlicht. Ákadóttir mag tenslotte zorgen voor de variatie met haar ijle stem.

Inspiratie wordt geput uit 19e eeuwse IJslandse poëzie en folkore. Je zou kunnen stellen dat Samaris net als Sigur Ros een 21e eeuwse vertaling maakt van de lokale liedvorm Rímur, waar verhalen op muziek werden verteld. In hun geval zijn het dan wel griezelige verhalen, want de ijle feeërieke composities klinken als de soundtrack voor een art house horrorfilm, met filosofische titels als (vertaald) “de onrustige zee van het leven”, “brandende sterren” en “de man en zijn bezem”. De titel van de plaat betekent vrij vertaald ‘de zijden rots’. En inderdaad wordt de ruwe kant van de muziek volledig verborgen onder een zijdezacht tapijt van echo en zacht stromende elektronica. De ambient-sfeer zorgt er wel voor dat je na tien nummers een beetje de aandacht kwijt bent. Heel lang zal de muziek van Samaris niet beklijven. Hoe wonderschoon ook, de muziek glijdt als zijde te gemakkelijk van je af. Beluister een track in de Soundcloud.