Op het gerenommeerde stripfestival van Angoulême was Billy Bob van Nix genomineerd voor de prijs voor beste jeugdstrip. Al wie wat van strips weet, weet dat dat kan tellen. Spijtig genoeg verkoos de jury één of ander blinkie-blinkie-flashy-kaka manga vehikel dat ik niet heb gelezen en waar ik verder geen woorden aan vuil wil maken, buiten dat ik hoop voor het algehele intelligentiequotiënt van de Fransche natie dat het boek een steengoed scenario heeft. Het lijkt me immers sterk dat men de winnende strip zonnebrilloos kan lezen zonder een epilepsieaanval te krijgen.

Eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik zelf niet zo heel veel verwachtte van Billy Bob. Ik was uiteraard zeer tevreden dat uitgeverij Blloan de belofte om ook Belgisch en/of Nederlands werk op te nemen in hun fonds nakwam, maar ik had eerder een kloeke Grrrrefik novel verwacht. Ook de ontstaansgeschiedenis van Billy Bob temperde mijn enthousiasme. Nix werd gevraagd, door uitgeverij Averbode begot, om een artikelreeks over leren studeren te illustreren. Bovendien staan er ook spelletjespagina’s in het boek. Apocalyptische visies van het Grote Zonnekind Vakantieboek 1989 overspoelden mijn geest. Een jeugdboek dus? Met strips die artikels over leren leren illustreren? Met duffe spelletjespagina’s? Shiiiiiiiiit. Lage verwachtingen zijn soms positief omdat je vreugde des te groter blijkt als ze niet ingelost worden. Al na een paar pagina’s begonnen mijn mondhoeken zich naar boven te krullen om nog enkele pagina’s later te moeten onderdoen voor een schaterlach. Ondanks het feit dat de grappen zich op “de jeugd” richten zijn ze hilarisch van aard. Ik had nooit aan Nix mogen twijfelen.

Het overgrote thema in dit boek is het gevecht dat de cowboys dagelijks leveren met de Indianen. Nix stelt dat gegeven voor als een cursus, een soort van lessenreeks, met allerlei spreekbeurten, powerpoint presentaties en slechte rapporten van dien. Het vermengen van zo’n universeel bekend gegeven met uit het leven gegrepen situaties levert vaak gortdroge grappen op. En zo heb ik ze liefst. Nix beperkt zich echter niet tot schoolse gegevens. Al snel zal de lezer zaken ontdekken die ook zich ook in het dagelijkse leven der volwassenen voordoen: vakantieleed, pendelen, malcontente huisvrouwen en dies meer.

Nix weet dus genoeg inhoud in Billy Bob te steken om ook alles wat ouder is dan de doelgroep aan te spreken. Wat Nix snapt is iets dat vele jeugdauteurs en/of uitgeverijen niet lijken te begrijpen. Als je iets maakt voor de jeugd, maak dan iets dat net iets volwassener is dan hun eigenlijke niveau. Dat maakt het spannend om te lezen. Het is nu eenmaal een feit dat kinderen, en vooral tieners, dingen al gauw kinderachtig vinden. Bij Billy Bob zal dat niet snel het geval zijn. De spelletjespagina’s bevatten gelukkig ook dezelfde insteek. Akkoord, er staan opdrachtjes tussen die louter vermaak inhouden, maar die zijn meestal grafisch gezien een lust voor het oog. Gemiddeld één keer per pagina echter mixt Nix er een grap door die ook lachspieren van boven de zestien jaar oud zal doen samentrekken. Denk aan wat Jeroom soms in de Humo doet maar dan met een lagere shockfactor en iets meer doordachtheid. Een boek voor tieners en ouder dus, wat ook meteen verantwoordt dat het uitkomt bij het meer literaire en, laat ons eerlijk zijn, toch vooral op volwassenen gerichte Blloan. En de cover is van Pluche. Sommige dingen moet je gewoon aanvaarden en er verder geen vragen bij stellen.

Peter Moerenhout schrijft strips, schrijft over strips en interviewt stripmakers. Hij schrijft ook nog andere dingen en maakt muziek. Ga gerust eens kijken op zijn blog. Het doet geen pijn: