Met Beneath Still Waters hebben we een heel rare film te pakken. Deze Spaanse, door Amerikaan Brian Yuzna (Society, Beyond Re-Animator) geregisseerde film over een verzonken stadje en een onnoembaar kwaad dat in het stuwmeer huishoudt, had namelijk 30 jaar geleden gemaakt kunnen zijn. En wat toen nieuw was, of state of the art, is dat nu allang niet meer en het kijken naar dat soort gedateerde genre cinema vereist bij de kijker een zeker historisch besef. Met de techniek en mentaliteit van een Lucio Fulci kom je nu gewoon niet meer weg. Vandaar dat Beneath Still Waters in de wandelgangen van het festival behoorlijk verguisd werd. Ongeloofwaardig, nep, saai, onlogisch. Ja, dat zal allemaal wel. Ondergetekende werd na een eerste verbazing volledig meegesleurd in het Europudding-sfeertje van internationale cast met vreemde accenten, de prettig onlogische plot, de zwaar aangezette villains, de old school opvatting van wat een lekker wijf is en de weirde pogingen tot psychologische uitdieping van de karakters. Tel daar effectieve Fulci-gore en een Morricone-achtige score bij op, en daar hebt u uw faux seventies Eurotrash videoclassic. Het mooie van dit alles is dat regisseur Yuzna, die aanwezig was bij de voorstelling en behoorlijk sappige en leerzame anekdotes met de zaal deelde, geen enkel besef leek te hebben van deze onvermoede kwaliteiten. Daardoor is de film eigenlijk geen moment campy en lijkt volstrekt integer te zijn. Hoor ik iemand 'cult' zeggen? Mijn persoonlijke ervaring kwam overeen met 5 sterren, maar uit overwegingen van objectiviteit worden dat er 3.