In The 4th Dimension draait alles om tijd. Een autistische klokkenmaker wil de tijd repareren zodat hij zijn moeder nog een keer kan zien. Met sfeervolle zwartwitbeelden nemen de filmmakers Tom Mattera & David Mazzoni hun tijd het verhaal te vertellen. Het huis en de omgeving van de klokkenmaker worden poëtisch weergegeven en dienen als verbeelding van de innerlijke leefwereld van de hoofdpersoon. De makers spelen met filmische middelen als contrast, focus en vervaging. Teksten zijn spaars, maar daardoor des te betekenisvoller. Maar het zijn de beelden die het verhaal vertellen.
Naar mijn idee slaan de filmmakers de plank mis. De hoofdpersoon ziet er te goed uit om een geloofwaardige autist te zijn. De film had wel wat rauwer en lelijker mogen zijn. Ook miste ik dynamiek, het was een kabbelend beekje in al z’n schoonheid, zonder stroomversnellingen of obstakels. De poëzie van de film verschafte geen nieuwe kijk op of inzichten in de werking van tijd. Kortom, mooie plaatjes, weinig inhoud.