Nadat hij wordt vrijgelaten uit de gevangenis boekt de 48-jarige Yiorgos eerst een kamer in een goedkoop hotel in Athene, voor een paar dagen. Daar aangekomen wordt hij meteen aangesproken door Strella, die in de deuropening van haar hotelkamer staat en hem om een vuurtje vraagt. Strella is transseksueel (“pre-op”), iets wat Yiorgos vrij snel doorheeft, maar wat hem er vervolgens niet van weerhoudt met haar tussen de lakens te duiken. Vanaf dan zijn de twee een stel. Totdat Yiorgos in het dorp waar hij vroeger woonde iets over Strella te weten komt dat de relatie in een heel ander daglicht plaatst.

Er gebeurt veel in de film. De vrouw die Strella opvoedde heeft kanker en takelt snel af, de moeder van een goede vriend sterft, er worden herinneringen opgehaald aan een brute moord op een 17-jarige. Toch is het nergens te veel. Ook wordt de film niet sentimenteel. Integendeel: ondanks alle drama bekken de personages elkaar constant af. Dat doen ze echter op zo’n liefdevolle manier dat je alles wat er gebeurt direct gelooft. Je krijgt heel even het gevoel deel uit te maken van deze bijzondere ‘scène’.

Ook fijn: Strella is een film waarin transseksualiteit weliswaar een rol speelt, maar niet het hoofdthema is.