De 8-jarige Australische Mary vraagt zich af of baby's in Amerika, net als in haar land, op de bodem van bierglazen gevonden worden. Of worden ze daar misschien in blikjes cola gevonden?

De kleine meid laat er geen gras over groeien en besluit een brief met deze vraag aan een Amerikaan te sturen. Hij komt terecht bij de 44-jarige autistische Max. Deze schrijft een brief terug en zo ontstaat er een vriendschap tussen de twee, waarin ze elkaar middels brieven hun wereld proberen uit te leggen. Dat lijkt vrij aardig te lukken en als toeschouwer pik je op die manier ook een graantje mee.

Je vraagt je echter af waarom de regisseur de moeite heeft genomen om zijn verhaal met behulp van kleianimaties te vertellen. Dat doet hij namelijk ook al in de voice-over. Zo zien we dat Max een helm draagt als bescherming tegen vogelpoep, en in een voice-over horen we Max vertellen dat hij altijd een helm draagt als bescherming tegen vogelpoep. Vervolgens zien we dat hij twee ogen op de bovenkant van de helm geschilderd heeft en hoe vogels geschrokken wegvliegen als ze dat zien. En jawel, we horen hem tegelijkertijd vertellen dat hij twee ogen op de bovenkant van de helm geschilderd heeft om de vogels angst aan te jagen. Aaaargggg!!