Dat het leven van een feestverslaggever niet altijd over rozen gaat, toonde Glamourland destijds al aan. Zeker niet waar het de Gainsbourg Week betreft, zou ik ontdekken. Op maandag was de première van de biopic van Joann Sfar, op dinsdag zou de regisseur interviews geven (waar ik helaas niet bij kon zijn) en op woensdag was de Soiree Gainsbourg. Op de eerste mooie lentedag van het jaar, dus natuurlijk had ik mijn roze Versace maar weer eens ingeboekt voor die dag. Dat dat investering zou vergen (26 euro voor kousen, 37,50 euro om te voorkomen dat ik hakloos op de dansvloer zou eindigen) nam ik voor lief. Ik had de passend charmante feestheren (Bert van der Veer en Tonio van Vugt), ik had de vlucht zuchtmeisjes om ze van passend gezelschap te voorzien. Dat er twee afzeiden, was niet erg, ik had er nog voldoende over. Ik had al-les onder controle.
Maar niet heus.
Misschien had ik meer aandacht moeten besteden aan de vele tweets van organisator Guuz Bourg over de Wet van Murphy. En misschien had ik beter moeten kijken naar alle botsingen en onderdelen die van auto’s afdonderden terwijl ik onderweg naar huis was. Want misschien was ik dan beter voorbereid op die harde knal toen ik van de brug afvloog. Klapband aan mijn fiets. En ik was al laat voor het meeting point at 19:00 bij Café Kobalt. Een fietsenruil bracht uitkomst. Alleen is de fiets van mijn man veel te hoog voor mij en is staand fietsen best lastig in een strakke roze Versace en op hoge hakken. Hijgend, kuchend, hoestend bereikte ik Kobalt om 19:15 uur.
Wat (kucht en hoest en hijgt) op zich natuurlijk best Gainsbourg-waardig is.

Tonio zat er al. Rond 20:45 arriveerden ook Bert en mijn vriendin en zuchtmeisje Sabine. Net tijd voor koffie (ik niet), drank (ik niet - ben een slechte Gainsbourg-aficionada), een gedeeld rokertje (natuurlijk ik wel) en de overdracht van een Zone 5300 aan Bert en Sabine. Het feestje zelf begon om 21:00 in Bitterzoet. Wat volgens de wet van Fashionably Late betekent dat je er dan zo rond 21:30 naartoe gaat en volgens de wet van Gainsbourg betekent dat je je dan, zodra de eerste begroetingen gedaan zijn (zuchtmeisje Isabelle en haar man, organisatoren Guuz en Natasha Cloutier), meteen in de rokerslounge terugtrekt. En daar blijft totdat het er blauw ziet.
We waren er niet lang voordat Bert alweer een microfoon onder zijn neus kreeg. Een van die onvermijdelijke dingen als je op stap bent met een Bekende Nederlander. Dat ik soms, als ik in een plagerige bui verkeerde, scores bijhield als ik met Bert op stap ging, vertelde ik Tonio terwijl Bert en Sabine hun praatje in de BNN-microfoon deden. Van hoe vaak hij als zichzelf herkend wordt en hoe vaak als Ursul de Geer. ‘Okay, het is nu 2-1 voor Ursul! Of smsen: hé, zie ik jou daar nou net lopen? Oh nee, het is… Heeft-ie een hekel aan’, grijnsde ik. Wass sich liebt, das neckt sich, immers.
And what goes around comes around. Ik was nog niet uitgeanekdotiseerd of ik kreeg zelf de microfoon in mijn neus. En laat ik nu relatief nieuw zijn in de Gainsbourg- liefde… Gelukkig had ik een wandelende muziekencyclopedie naast me, zodat pijnlijke antwoorden me bespaard bleven. Af en toe een aanvulling terwijl Tonio zijn kennis tentoonspreidde was voldoende om mijn reputatie als culturele allesweter in stand te houden. Want eigenlijk is zo’n reputatie heel gemakkelijk te creëren. Gewoon een kwestie van de juiste bronnen hebben en die op het juiste moment aanboren.

Beneden in de zaal waren de openingacts intussen al van start gegaan. Niet dat we veel misliepen, uit betrouwbare bron bleek dat alleen Natasha Cloutier haar zenuwen genoeg onder controle had om Gainsbourg eer aan te doen. Bovendien waren we op tijd voor wat écht goed was (mijn naamgenote uitgezonderd). Een zanger wiens introductie ik misliep, maar die met veel verve een Nederlandstalige ode aan de Franse troubadourprovocateur bracht - en The Spinshots, die het livegedeelte van deze avond besloten en dat ongekend swingend deden.



Daarna werden er alleen nog plaatjes gedraaid, met zorg uitgekozen door dj’s Guuz en Natasha. La Javanaise, Marcia Baila en talloze andere dansbare Franse liedjes hielden ons non-stop op de vloer. Overbodig om te melden, denk ik, dat de rookruimte pas weer interessant werd in het staartje van de avond.

Om 01:30 werd wat nog resteerde van ons gezelschap met het oud vuil Bitterzoet uitgeveegd. De avond was ten einde. En de naam Bitterzoet zelden zo toepasselijk... Want alles dat mooi was maar ten einde komt, heeft die smaak.

Une vie héroique
Kortom: de soiree was magnifique. Maar de première van de biopic op maandag was - weliswaar compleet anders van sfeer en in volstrekt ander gezelschap - ook al behoorlijk fantastique. Al arriveerden alle genodigden die avond half verzopen (vérzopen, niet bézopen, voor de goede orde - hoe Gainsbourg dat laatste ook mag zijn) omdat er juist op dat moment een stortbak openbrak boven Amsterdam. Met bakken kwam het uit de hemel. Dus het was maar goed dat ik die avond voor mijn lieshoge leren laarzen had gekozen onder mijn naar couturier Courreges gemodelleerde zwart-witte jurkje. Hielden in elk geval mijn benen het droog.
Zuchtmeisje van de avond was mijn vriendin Claudia, een nieuwelinge in het stripwereldje. Vandaar waarschijnlijk ook dat ze de opening, de expo met werk van Sfar, Hanco Kolk en Jose Luis Garcia Lechner in District V, aan zich voorbij liet gaan. Dat ik te laat zou zijn, dacht ik, omdat ik natuurlijk was verdwaald op weg naar de Pijp. Bril, regen, fiets (die het toen nog deed), een doorweekte Google-kaart met snel vervagende lijntjes en lettertjes. Behulpzaam was het niet geweest.
Ik was de deur nog niet door, of achter me arriveerde Jean-Marc van Tol. Gelukkig, een bekend gezicht. Want Murphy’s Wet schaduwde al ruimschoots vooruit; beneden bij de garderobe presteerde ik het om de kraag van mijn jas in een waxinelichtje te leggen toen ik me van mijn overgoed trachtte te ontdoen. Gelukkig was hij nat. De schroeilucht was er echter niet minder om.
En boven bleek de vloer van het etablissement nauwelijks geschikt voor naaldhakken. Hout met gleuven ertussen die net genoeg ruimte boden om er voortdurend tussen te zakken. En: wodkacocktails. Terwijl ik a. nooit drink en b. niet gegeten had. Gelukkig was voedsel ruim beschikbaar. Wat in mijn geval echter helaas ook zo zijn nadeel heeft, vooral wanneer gehuld in fraaie jurkjes. Natuurlijk belandde de cranberrysaus die bij de paté hoorde vrijwel direct in mijn mouw. Mijn telefoon ging tijdens de speech van Guuz, de stamper in mijn drankje raakte natuurlijk klem tussen mijn bril en wang en ondertussen bleef ik maar tussen houten planken zakken. Dat regisseur Joann Sfar helaas nog onderweg was, vertelde Guuz, ‘in de trein vanuit Parijs. Maar we gaan ervan uit dat hij op tijd is voor de Q & A na afloop. Gelukkig is Hanco Kolk er wel.’
En talloze andere leuke stripmakers en aanverwanten natuurlijk.

Om kwart over acht werden we gemaand om naar Rialto te verkassen, alwaar de film getoond zou worden. Gelukkig, dacht ik. Want wat kan er misgaan als je eenmaal in een bioscoopstoel zit? Een vriendin die nog onderweg is? Gelukkig was Claudia er nét op tijd. De zoom van je jurk die van achteren in je panty zit als je voor de voorstelling nog snel even naar de wc gaat? Gelukkig had ik hem eruit getild voor ik de zaal in liep. Een vriendin met smetvrees? Dat is alleen maar grappig als er achter haar iemand zit die steeds moet hoesten, waarop je vriendin haar sjaal ombindt alsof het een hoofddoek is. En de zaal verder donker is zodat alleen jij het ziet.
Hoe de film was (formidable) is elders te lezen. Maar genoten hebben we. Al snakte ik ook de hele film lang naar een sigaret omdat je Gainsbourg non-stop ziet roken, van zijn 12e tot het einde van de film. De enige scènes waarin hij (soms) niet rookte, waren wanneer hij in bed lag met een vrouw. Gelukkig kon ik heel heroïsch op mijn lenyard bijten. En gelukkig was Sfar er inderdaad op tijd voor de Q & A. Die vanzelfsprekend grappig was omdat stripmakers per definitie grappig zijn.
Na de Q & A was er vanzelfsprekend drank (wodkashooters). Het zou niet Gainsbourg zijn zonder. En Sfar zelf was er natuurlijk. Die ik per se moést spreken. Ik bedoel: een Fransman die Engels spreekt én een van de grootste stripmakers van Europa is. Die kans moest benut worden.
Ik kreeg de kans al rokend in de deuropening. Niet dat ik veel verder kwam dan dat ik zijn strips fantastisch vind en enorm genoten had van zijn film - een van de nadelen van spreken met ware grootsheid: zelfs al spreek je dezelfde taal, dan nog moet je maar zien of er iets zinnigs uitkomt. Ik sloeg me er heroïsch doorheen (vind ik zelf.) En gelukkig zijn jurkjes (zeker als het geen Hollanders betreft) altijd een goed onderwerp - dat niet-Hollanders ook meestal zelf aansnijden, omdat ze niet weten dat er ook Hollandse vrouwen bestaan die zich wel goed kleden. ‘Standaard overdressed’, zeiden Claudia en ik in koor. ‘Ter compensatie voor al die Hollandse vrouwen die zich standaard underdressen.’ Maar dan in het Engels natuurlijk.

Dat Rialto geen aparte rookruimte heeft, was natuurlijk niet erg Gainsbourg. Vandaar wellicht dat we het grootste deel van die borrel-na-afloop in de deuropening doorbrachten. In gesprek met Sfar en daarna met Alec van de Amsterdam Klezmer Band, die een Rus is en aan wie Sfar ons voorstelde omdat mijn naam Natasja luidt en die ook al de loftrompet stak op de vrouwen die het zo heroïsch aandurven om zich goed te kleden in een land dat standaard underdresst. En vervolgens weer met Jean-Marc met wie we de hele avond medianieuwtjes uitwisselden en een interessant gesprek met een interessante kunstenares die ons ook interessant vond omdat Claudia en ik met ons beider Aziatische bloed twee exoten zijn, en die een ware Serge-fanate bleek.
Rond half een was ook dit festijn echter voorbij. De opening van een doorrookte week - want die extravagante nicotinedosering ijlde natuurlijk voort tot ver voorbij de vrijdag. Dus mijn longen zijn zo onderhand geasfalteerd, maar oh, wat een feest voor alle andere zinnen was de Gainsbourg Week.