Misschien heb je er wel eens een gelezen: zo’n ronkend artikel over het naderend einde van de strip. De verslaggever in kwestie heeft meestal in de jaren ’90 voor de laatste keer voet in een stripwinkel gezet. Hij vond een winkelier bereid om te beamen dat er geen goede strips meer worden gemaakt, dat striplezers een uitstervende diersoort zijn geworden en vroeger sowieso alles beter was. De belangrijkste reden voor deze misère is een fenomeen dat de fundamenten van onze menselijke beschaving schijnt te bedreigen: de jeugd leest niet meer! Nou wil het feit dat ik al ruim tien jaar in een stripwinkel werk en ik moet zeggen dat deze theorie een aardig eind verwijderd is van onze praktijk. De jeugd leest wel degelijk, maar dan vooral comics en manga. Strips die de gemiddelde vijftiger niet als strip herkent. Scholieren en studenten komen het liefst met een aantal vrienden tegelijk, zodat ze elkaar kunnen adviseren over de toppers van dat moment. En om gelijk nog maar een vooroordeel naar het kerkhof te verwijzen: bijna de helft van hen zijn meiden. Wat mij af en toe wél verontrust is de grote populariteit van bubblegum-vermaak.

Ik groeide op in de jaren ’80. Een periode waarin het monopolie van humoristische en avonturenverhalen doorbroken werd door verhalen met een maatschappelijke betrokkenheid. Het medium werd daarvoor beloond met een snel groeiende, enthousiaste lezersschare, waaronder ikzelf. Sindsdien heb ik die interesse voor auteursstrips - zoals ze toen nog heetten - altijd geassocieerd met het proces van volwassenworden en het verbreden van je horizon, een interesse die afwezig lijkt te zijn bij verreweg de meeste jongeren bij ons in de winkel. Als men de problemen in de wereld al te lijf wil gaan, dan liever met superkrachten dan met oprechte maatschappelijke betrokkenheid, zo lijkt het.

Maar vier weken geleden vroeg de dochter van een vriendin, of ze een keer mee mocht naar het IFFR en gisteren stapte ik in de trein met twee 16-jarige meiden. Tot mijn verbazing wilden ze Sayonara en Las Lindas zien: de eerste apocalyptisch verhaal over identiteit in een verkruimelende maatschappi, de tweede een persoonlijke, intiem gefilmde documentaire over genderkwesties. Niet bepaald bubblegum-vermaak en toch hebben de twee intens genoten van deze dag. Ik ook en zelfs dubbel, want niet alleen mocht ik mijn enthousiasme voor het IFFR met deze meiden delen, ik moest tot mijn tevredenheid concluderen dat ook míjn theorie - die van een ongeïnteresseerde bubblegum-generatie - niet overeenkwam met de praktijk.

Van een klein eendaags festival met zo’n 250 bezoekers in 2007 (het heette dat jaar nog KLIT! en werd op bescheiden locaties in Amsterdam-West gehouden) naar zes volgepakte dagen in het EYE: KLIK! Amsterdam Animation Festival is uitgegroeid tot een internationaal animatiefilmfestival waar rekening mee moet worden gehouden.

Naast maar liefst negen programma’s met gevarieerde animated shorts zijn er de nodige thematische programma’s te zien (o.a. Political Animated Shorts, Dutch Delights, Arab Spring And Fall), en enkele lange fims. Opvallend is dat in die laatste categorie lijnanimatie helemaal terug is: Long Way North (Rémi Chayé, 2015), het door Salma Hayek geproduceerde Kahlil Gibran’s The Prophet (Roger Allers, 2014) en April and the Extraordinary World (Christian Desmares en Franck Ekinci, 2015). Die laatste, winnaar van de Cristal Award in Annecy, is gebaseerd op de wereld van striptekenaar Jacques Tardi. De meester had zelf een hand in de art direction, waarmee in elk geval verzekerd is dat de film een stuk dichter bij de sfeer van zijn strips ligt dan Luc Bessons Isabelle Avondrood-verfilming uit 2010. (De film wordt zondag overigens ingeleid door ondergetekende.)

Bij een festival horen ook gasten en lezingen. Onder de verzamelnaam The Art Of... geven o.a. Disney-EFX-animator Eric Daniels, animator Johnny Kelly en filmmaker Tomm Moore (o.a. Kahlil Gibran’s The Prophet) acte de présence. Uit eigen land komen o.a. Job, Joris & Marieke en Harrie Geelen aan het woord. Die laatste heeft een grote staat van dienst als scenarist, animator en regisseur bij de Toonder Studio’s, maar bij veel veertigers heeft hij vooral naam gemaakt als schrijver van de legendarische televisieserie Kunt U mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer? En dan hebben we het nog niet gehad over het optreden van Sonja van Hamels nieuwe band The Leonids op vrijdagavond, die er hun debuutplaat zullen spelen - uiteraard met Van Hamels legendarische live-animaties.

Speciale vermelding verdient Midnight Madness op de vrijdagavond. Daarin worden de animaties die het daglicht niet kunnen verdragen (lees: te slecht of te weird - en vaak allebei - voor selectie) in één ruk op het argeloze publiek losgelaten. Hoewel, argeloos? Inmiddels weten de liefhebbers wel wat ze kunnen verwachten tijdens dit hoogte- annex dieptepunt van het festival: wat te denken van misvormde abortussen die de huizen van jonge gezinnetjes binnendringen om te komen spelen met hun broertjes en zusjes (in het Kroatische Why Did They Come By Train)?

KLIK! slaagt er als een van de weinigen ook in om het afstandelijke en aan allerlei huisstijlregels gebonden EYE een festivaluitstraling te geven, met installaties en activiteiten die door het hele gebouw te vinden zijn. Zo is er de Oculus Rift-installatie in de foyer, dat op de KLIK!-website wordt aangeprezen met: "Immerse yourself in virtual reality and experience new possibilities for animated storytelling. You’ll have the chance to experience a variety of projects on the Oculus Rift, ranging from music videos to seemingly endless worlds waiting to explored, from 360 degree stories to being right in the middle of scenes from films like Spirited Away and My Neighbor Totoro."

KLIK! Amsterdam Animation Festival
27 oktober t/ 1 november, Eye
www.klik.amsterdam

Zondag 27 april is in het Utrechtse Filmtheater ’t Hoogt de voorpremière van The Wind Rises.. Hayao Miyazaki is bekend van Spirited Away, Ponyo on the Cliff by the Sea, My Neighbor Totoro en Howl’s Moving Castle. Zijn laatste film biedt een kijk op het leven van de visionaire vliegtuigingenieur Jiro Horikoshi. Jiro droomt ervan piloot te worden. Maar omdat zijn ogen niet goed genoeg zijn, besluit hij ingenieur te worden en vliegtuigen te ontwerpen. Zijn talent wordt al snel erkend, en hij groeit uit tot 's werelds meest baanbrekende en innovatieve vliegtuigontwerper. The Wind Rises volgt Jiro gedurende zijn leven. Terwijl hij de luchtvaart de toekomst in leidt en de liefde leert kennen, volgen we ook de grote historische gebeurtenissen die Japan in het algemeen en Jiro in het bijzonder beïnvloed hebben, zoals de depressie, de tuberculose-epidemie, en de Japanse deelname aan WOII. Een episch verhaal over liefde, doorzettingsvermogen en de uitdagingen van het leven, en keuzes maken in een turbulente wereld. Een prachtige afsluiter van de rijke carrière van Miyazaki en genomineerd voor een Oscar en een Golden Globe.

Hayao Miyazaki Japan, 2013, 126 minuten, met: Hideak Anno, Miori Takimoto, Japans gesproken, Nederlands ondertiteld.

Kaarten a € 9,- zijn online op www.hoogt.nl verkrijgbaar en aan de filmkassa. Reserveren kan via info@hoogt.nl en 030-2328388 (werkdagen 14.00 -17.00 uur en ’s avonds tijdens kassa-openingsuren). De voorstelling start om 15.00 uur. Deze voorpremière is tot stand gekomen i.s.m. Manga Kissa, AnimeCon, AniWay, en Archonia.

Vanavond start in het EYE de 30ste editie van Imagine. Nou ja, 30ste editie van Imágine - in 2009 heette het filmfestival nog Amsterdam Fantastic Film Festival, in 2003 nog gewoon Festival van de Fantastische Film, en het begon allemaal in 1982 als The Weekend Of Terror. Wacht even, 1982? Dan is dit dus de 33ste editie van het Festival. Iemand heeft zich een beetje verteld. Daar moeten we, kniesoren als we zijn, de organisatie maar eens een keer naar vragen. Maar wat doet het er toe, als het aanbod op deze als vanouds editie weer zo gevarieerd is? Van old school horror tot anime, van psychologische thrillers tot oogstrelende sprookjes, het is allemaal vertegenwoordigd. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de vele films die zich niét zo makkelijk in een hokje laten plaatsen.

Waar we vooral naar uitkijken is de afscheidsfilm van animegrootmeester Hayao Miyazaki, The Wind Rises. Het belooft geen lichte kost te zijn, met thema's als afscheid en dood, maar de man die ons Spirited Away bracht zal ongetwijfeld weer overrompelen met magie en momenten van ontroering. Dan is er de wereldpremière van de Nederlandse indie Capsule van Djie Han Thung (terug van lang weggeweest), een apocalyptische scifi-thriller waarin een gedragswetenschapper 900 zielen selecteert die in een capsule het einde van de wereld mogen overleven. Ook de Nederhorror De poel, met Gijs Scholten van Aschat (tevens co-scenarist) zal op Imagine voor het eerst te zien zijn. Jim Mickle (Mulberry St., Stakeland) levert met We Are What We Are een naar verluidt geslaagde remake van een eigenzinnige Mexicaanse kannibalenfilm, en Alex de La Iglesia sluit het festival af met zijn uitzinnige heksenkomedie Witching & Bitching. Tussendoor zijn er weer lezingen en masterclasses (allen gratis toegankelijk, maar reserveer wel een kaartje), en omdat Fantastic Science als een rode draad door het festival loopt, is er op dinsdag 15 april in EYE 2 de Grote Geek-Q Test, waarin teams elkaar bestrijden met hun kennis van comics, games, tv-series, geeky films en wetenschap. Komt dat zien, komt dat zien!

Terzijde: ook Imagine lijkt enigszins (maar niet te veel) onder de crisis geleden te hebben: in plaats van de gebruikelijke drie zalen zijn er nu maar twee in gebruik door het festival. Ach, dat maakt het kiezen weer gemakkelijker. De eerste tegenvaller heeft het festival al moeten incasseren: Career Achievement Award-winnaar Alejandro Jodorowsky kan ‘wegens privé-omstandigheden’ niet zelf zijn prijs in ontvangst nemen, maar stuurt zijn zoon. We wensen Jodorowsky vanaf deze plek het allerbeste. En u een fijn en wonderlijk Imagine.

De komende tien dagen kunt u als vanouds op deze plek de nodige recensies van Imagine-films verwachten. Hou ons blog dus in de gaten!

Vanavond gaat in het EYE de zesde editie van het jaarlijkse KLIK! Amsterdam Animation Festival in première. Tot en met 17 november zijn de competities Animated Shorts, Animated Student Shorts, Animation For Hire, Political Animated Shorts en 3-D Stereoscopic Animated Shorts te zien. Een ander belangrijk onderdeel is het themaprogramma ‘The Fabulous Fifties’, met de Cartoon Modern-beweging als onderwerp - hierover kunt u uitgebreid lezen in het nieuwe nummer van Zone 5300. Naast korte animaties worden er ook diverse geanimeerde lange films en documentaires vertoond. Op de zaterdag is er een speciale voorvertoning van The Congress van Ari Folman (Waltz with Bashir) - hij gaat in januari 2014 in de Nederlandse bioscopen in roulatie, maar u kunt hem hier dus al zien.

De documentaire Persistence of Vision behandelt de beste animatiefilm die nooit gemaakt is The Thief and the Cobbler, het levensproject van animatieregisseur Richard Williams (Who Framed Roger Rabbit?). Regisseur Garrett Gilchrist, een fan van de onafgemaakte film, besloot een voltooide versie te maken zoals Williams deze bedoeld had, onder de titel The Thief and the Cobbler: Recobbled Cut. En dan is er de Nederlandse première van het nogal bizar getitelde Bronies: The Extremely Unexpected Adult Fans of My Little Pony. We hielden het bestaan van dit verschijnsel niet voor mogelijk, maar ‘Bronies’ zijn dus de mannelijke fans van de My Little Pony: Friendship is Magic-serie. Die serie kennen wij trouwens ook niet. Wij ontkennen alles.

KLIK! is er, zoals het een goed filmfestival betaamt, niet alleen voor publiek, maar ook voor professionals, zoals op vrijdag 15 november, wanneer het Industry-programma wordt gehouden. Animatie is booming en de Nederlandse animatiesector is volop in ontwikkeling. KLIK! Industry viert behaalde successen, bespreekt universele onderwerpen, verspreidt kennis en inspireert (toekomstige) professionals. Paul Rudish biedt een uniek kijkje achter de schermen van Disneys nieuwe en immens populaire Mickey Mouse-shorts. Animators of schrijvers die graag feedback willen op hun script kunnen terecht bij de workshop ‘Script Dating’, waar de scriptschrijvers Matthew Curlewis (Amsterdam Writers) en Jantiene de Kroon (productiehuis Mooves) feedback, tips en ‘verdiepende inzichten‘ geven. Verder zijn te gast Thé Tjong-Khing en Tom van Gestel van Submarine, over de interactieve app van Thé’s meestverkochte kinderboek Waar is de taart? heeft gemaakt. En onze eigen Michael Minneboo geeft die dag een lezing over zijn favoriete onderwerp: Spiderman. Bovenstaande, beste lezer, is natuurlijk slechts een tipje van de sluier.

Tot slot kan er ook gedanst worden op KLIK!. Vrijdagavond kan dat geheel in jaren-50-stijl op de jazzmuziek van The Ob6sions. Zaterdagavond is er de grote KLIK! KLIK! BOOM!-party in de Torenzaal, waar onder andere het Franse duo Gangpol & Mit acte de présence geven met hun visueel overdonderende show.
Voor het volledige programma en meer info: www.klikamsterdam.nl

Het KLIK! Amsterdam Animation Festival is weer voorbij. Gelukkig hebben we de video's nog. Zoals dit gesprek dat ik opnam met Luuk van Huët, een van de oprichters van KLIK, programmeur en de man die de teksten schrijft voor het programmaboekje en de site.

Hoogste tijd om hem eens te vragen wat animatie voor hem betekent, met welke film zijn liefde begon en hoe je nu eigenlijk een filmfestival programmeert.

Dit jaar wordt het KLIK! Amsterdam Animation Festival voor het eerst gehouden in het nieuwe EYE Filminstituut aan het IJ - en dat liet de organisatie merken bij de opening. De ceremonie begon eergisterenavond, op woensdag 7 november, met een fraaie performance van theatercollectief Firma Zwakstroom, die de fenomenale entourage van het EYE maximaal benutte. Hun met live animatie en geluids- en lichteffecten verluchtigde uitvoering was een theatrale vertaling van de werking van animatie. De mimespeler die de opening symbolisch verrichtte, gebruikte alle niveaus van de imposante foyer voor zijn voorstelling. Daarna begon de openingsfilm.

Of liever: openingsfilms. Wat we te zien kregen was een voorproefje van het programma met meer dan 200 films uit 71 landen, dat van 7 tot en met 11 november op het KLIK! te zien zal zijn - en namen bevat die menig Zone-lezer maar al te bekend in de oren zullen klinken. Zoals het gelauwerde Junkyard van Hisko Hulsing, de Nederlandse inzending voor de Oscars. Maar ook Job, Joris & Marieke, vorig jaar nog te gast op het Zone-podium op het Lezersfeest, en Martin Draax, de man achter The Spinshots, die de korte film Deep Shit maakte. Onderwerp: talentloze muzikanten die de duivel om hulp vragen. Dat klinkt als een verhaal dat u als Zone-lezer niet mag missen, nietwaar? En uiteraard draait ook Aurora, de ultrakorte film van Snippers-tekenares Aimée de Jongh en studio Mooves - hoewel u die natuurlijk ook aanstaande zaterdag op het Lezersfeest in Rotterdam kunt zien, waar Aimée te gast is op het Zone-podium.

Hoofdgerecht van het menu dat de genodigden voor de opening kregen voorgeschoteld, was de korte film Super van regisseur Johan Klungel, geproduceerd door Greg Lawson van Lawson & Whatshisname. Aan de aandoenlijke en ontwapenende animatie, over een supermarktklant die een compleet nieuwe wereld achter de schermen van de supermarkt ontdekt, was zeven jaar gewerkt; de film werd pas op de zaterdag voor KLIK! voltooid. Méér première krijg je het niet. Of u de komende dagen de kans krijgt om de film ook buiten de opening te zien is onbekend, maar zo niet, dan hoeft u niet te treuren. Met een programma zo bomvol shorts, symposia, workshops en masterclasses, en met internationaal bejubelde avondvullende films als Frankenweenie (Tim Burton), Ernest et Célestine (Renner, Patar & Aubier), Le Magasin des Suicides (Patrice Leconte) en Crulic: The Path Beyond (Anca Damian) zult u zich geen moment vervelen.

N.B. Aangezien Frankenweenie onderdeel is van het reguliere EYE-programma biedt de KLIK!-pas hier geen toegang toe. Kaarten voor deze film kunnen apart worden aangeschaft bij de EYE-kassa’s.

Wie nog niet eerder de gelegenheid had om het nieuwe EYE-filminstituut te bezoeken, heeft nu een uitstekende reden: de komende week strijkt het KLIK! Amsterdam Animation Festival er neer. Van woensdag 7 t/m zondag 11 november kan de bezoeker kiezen uit een uiterst gevarieerd, met grote expertise en verfijnde smaak samengesteld internationaal programma, waarin grote en kleine namen om de aandacht strijden: van Tim Burton tot vers afgestudeerde talenten. Alle disciplines komen aan bod: van kleianimatie tot de modernste computertechnieken, en er zijn speciale kinderprogramma's waarin de dialogen live worden vertaald door stemkunstenaars.
Ook is KLIK! uw kans om het weergaloze Junkyard van Hisko Hulsing te zien, dat de Nederlandse inzending voor de Oscars is. Uiteraard is - op zaterdagnacht 10 november - het onderdeel Midnight Madness weer van de partij: een revue van de bizarste, meest mislukte en ronduit gestoordste animaties die het reguliere programma niet haalden, maar die u - zoals wij uit eigen ervaring weten - niet mag missen.
Eregast is het tegendraadse en vaak controversiële South Park. De animatieserie van Trey Parker en Matt Stone bestaat inmiddels 15 jaar, en dat wordt onder meer gevierd met een South Park Tribute Night & Sing-Along op vrijdag 9 november.

Zone 5300 geeft 3 x 2 kaartjes weg voor Animation + Comic = Motion Comic?
Een voor de Zone-lezer interessant onderdeel is Animation + Comic = Motion Comic? op vrijdag 9 november 13.00 uur, waarin opgenomen de motion comic The Art of Pho:
'Motion comics hebben het uiterlijk van een traditionele strip, maar zijn verrijkt met animatie, audio en soms zelfs interactiviteit. The Art of Pho - genomineerd voor twee Webby Awards - vertelt het verhaal van een klein wezen, genaamd Little Blue. De serie werd vanuit de bestaande strip geadapteerd door Submarine Channel. Creatief directeur Remco Vlaanderen neemt je mee door de geschiedenis van de motion comic; na de vertoning van The Art of Pho zullen Lois van Baarle, regisseuse, en Karel Brascamp, interaction developer bij Submarine, aansluiten voor een gesprek over het combineren van strip, animatie en interactie,' aldus KLIK!.
We geven samen met KLIK! voor dit onderdeel 3 x 2 kaartjes weg (toegangsprijs normaal € 9,50). Alles wat u moet doen is een mailtje sturen met als onderwerp 'Motion Comic' en vermelding van uw naam en adres. Sluitingsdatum: donderdag 8 november 12.00 uur. Prijswinnaars krijgen direct bericht.

De kaartjesactie is inmiddels afgelopen. De drie prijswinaars hebben inmiddels bericht gekregen. Op de hoogte blijven? Schrijf u in voor onze nieuwsbrief via het Nieuwsbrief-formulier !

In 1962 maakte Fons Rademakers Dorp aan de rivier en sinds die tijd wordt de Nederlandse speelfilm veelbelovend genoemd. Heel veel te juichen valt er dus niet, en zeker niet in die mate waarin er gejuicht werd tijdens het kalverengala op 5 oktober.

Op dat gala doet men lekker belangrijk. Men steekt elkaar veren in het knoopsgat en roept heel veel hoera terwijl er niets te vieren valt. Kritische geluiden zoals die van Theo Maassen - ‘Goed dat er ook films worden gemaakt voor mensen met een ontwikkelingsachterstand’ - hoor je er maar zelden.



Maar geeft allemaal niks. Het is tenslotte feest, en een beetje tolerantie, daar knapt heel Nederland van op. Maar als dan blijkt dat Hannah Hoekstra een vrouwelijkehoofdrolkalf krijgt voor haar rol in de gratenfilm Hemel, dan breekt toch de dam.

Hemel-regisseuse Sacha Polak is heel veelbelovend, maar haar film is niet gelukt. Het is het verhaal van het meisje Hemel dat zich emotioneel maar niet van haar vader kan losmaken en dat daarom haar grenzen verkent, vooral via vluchtige seksuele contacten. Klinkt interessant, voor wie van dit soort interessant houdt.

Maar dan. Polak is van de ‘show, don’t tell’- school, wat betekent dat er meer gesuggereerd dan uitgelegd wordt. Dat kan een prachtige film opleveren, mits er een beetje geacteerd wordt. Maar Hemel Hoekstra is van een heel andere school en slaagt er volkomen níét in de daddy-issues van haar personage invoelbaar te maken - al moet gezegd dat er aan de stroeve soapdialogen uit de film ook weinig eer te behalen valt:



‘Ik heb een hele natte kut’ en ‘Met z’n vorige vriendin heeft ie ’t uitgemaakt vanwege de slechte seks’ en ‘Voor mij is liefde dat je alles wil weten wat die ander weet’ - zo praat toch niemand?



Onterecht dus, dat kalf. Misschien kan de jury het beeldje alsnog - ruilen binnen 14 dagen - geven aan Emma Levie. Die speelde in Lena van de veelbelovende Christophe van Rompaey een meisje dat door haar overgewicht niet populair is bij de jongens, maar dat zich niet uit het veld laat slaan en uiteindelijk een eigen weg inslaat - zij het op een wat ongebruikelijke manier. De film is geen meesterwerk en debutante Levie geen topactrice, maar ze speelt haar personage naturel en geloofwaardig. Ze draagt de film van begin tot eind, op een heel - kuch - veelbelovende manier. Maar de jury is dat blijkbaar niet opgevallen. Die hadden meer waardering voor de natte kut van Hemel.

Het vijftiende Holland Animation Film Festival pakt uit op een nieuwe hoofdlocatie, het Louis Hartlooper Complex in Utrecht, met veel hedendaagse Chinese animatiefilms, bijzondere games én de betere lange 3D-animatiefilms van dit moment.



Onder de noemer Independent China presenteert het HAFF Chinese animatiefilmers van een nieuwe generatie die zich in de laatste jaren bijzonder sterk ontwikkeld heeft. Er zijn korte films en features en er is zowel verhalend als meer beeldend werk. Wat de jonge filmmakers verbindt is hun kritiek op de ingrijpende ontwikkelingen in het China van de afgelopen eeuw door communisme en kapitalisme, en de teloorgang van het culturele erfgoed. Er is onder meer de Nederlandse première van een prachtige korte film die Sun Xun maakte op basis van houtsneden. Sun Xun was op het vorige HAFF nog artist in residence en zijn werk is volgens festivaldirecteur Gerben Schermer momenteel erg geliefd op grote internationale kunstbeurzen. Een portret:



Het festival is opgeschoven van de herfst naar het voorjaar; vandaar dat er vorig jaar even geen HAFF was. Dat wordt dit jaar goedgemaakt met nieuwe onderdelen zoals HAFFgames, gewijd aan de kruisbestuiving tussen animatiefilms en games. Hoogtepunt is de presentatie van de Westerse versie van Ni No Kuni, de game van Studio Ghibli. Deze Japanse animatiestudio is bekend van films als Spirited Away en Princess Mononoke. Hier de trailer:



De talloze korte films op HAFF zijn verdeeld over verschillende competities met als belangrijkste de competities voor Nederlandse animatiefilms, Europese studentenfilms en internationale shorts. In die laatste competitie draait Brandt Rhapsodie, waarin striptekenaar François Avril zijn trefzekere lijnenspel omzet in een bitterzoete rap-videoclip (hier een voorproefje).



Onder de negen lange animatiefilms die dit jaar in competitie gaan op het HAFF bevindt zich Tatsumi, het portret van de Japanse striptekenaar Yoshihiro Tatsumi dat al zeer positief beoordeeld werd door Zone 5300. Meer strip: competitiefilm Arrugas (Wrinkles) is een adaptatie van Paco Roca’s gelijknamige stripverhaal over alzheimer:



Buiten de competitie selecteerde het HAFF een aantal van de beste animatiefilms van dit moment, waaronder Oscarwinnaar Rango. Daarbij zijn er Nederlandse voorpremières van 3D-films als A Monster in Paris, met stemmen van Vanessa Paradis en Sean Lennon, en het Deense cultspektakel Ronal the Barbarian:



Verder mag de jaarlijkse aan HAFF gekoppelde Kunstripbeurs niet ongenoemd blijven. Hier vindt de presentatie plaats van de langverwachte en niet geheel onomstreden bundel Filmfanfare, met 51 verstrippingen van Nederlandse speelfilms (waaronder Spetters door Erik Kriek). Gaat dat meemaken!

Het Holland Animation Film Festival opent woensdag 28 maart om 20:00 in het Louis Hartlooper Complex, Tolsteegbrug 1 te Utrecht. De Kunststripbeurs vindt plaats op 31 maart in de Janskerk op het Janskerkhof te Utrecht, met de presentatie van Filmfanfare tussen 14:00 en 15:00.

Het BUTFF is nog niet over, of we geven alweer kaarten weg voor het KLIK! Amsterdam Animation Festival, dat van 15 t/m 19 september voor de vierde keer plaatsvindt in Kriterion. We geven drie dagkaarten weg voor de vrijdag, die toegang verschaffen tot alle voorstellingen en evenementen van die dag.

Op het KLIK! zijn weer meer dan kleine 100 korte en lange animatiefilms te zien uit de hele wereld. Een van de hoogtepunten is de Nederlandse première van de prachtige documentaire Deconstructing Dad van Stan Warnow over zijn vader Raymond Scott, de fameuze excentrieke componist, muzikant en grondlegger van de elektronische muziek. Scott is verantwoordelijk voor de iconische animatiemuziek in de klassieke Looney Tunes-animaties rond Bugs Bunny & Daffy Duck uit de Golden Age of Animation (1928- 1945). Stan Warnow is bij de vertoning aanwezig voor een uitgebreide Q&A, waarna een jamsessie wordt gehouden in de geest van Raymond Scott met muzikale animatiegrootheden onder wie Nik en Nancy Phelps.

Er zijn workshops en lezingen op zaterdag: Gouden Kalf-winnaar Eric Steegstra (Metro, Rif) gaat in op het arbeidsintensieve medium van de poppenfilm en animatiehistoricus Thomas Weynants vertelt over de eerste animaties aan het einde van de 19e eeuw, die hij illustreert met eenvoudige maar spectaculaire optische trucages.
De grote prijsuitreiking van alle KLIK!-awards vindt zaterdagavond plaats in de grote zaal van Kriterion, waarna het feest losbarst op de klanken van de KLIK!-huis-dj’s. De prijswinnende films zijn op zondag te zien in het Best of KLIK!-programma.
Tijdens het speciale KLIK! Symposium in de UvA gaan N.A.S.A.-wetenschapper Harry Kloor en filosoof Bas Haring het debat aan met animatoren, astrofysici en studenten over de raakvlakken en breekpunten tussen animatie en wetenschap. Ook staat er een mysterieus animatie-experiment met het publiek op het programma. Redenen genoeg om eens een kijkje te nemen, dus!
Meer info vindt u op www.klikamsterdam.nl.

Zone 5300 geeft drie dagkaarten weg!.
Zone 5300 geeft drie dagkaarten weg die u toegang verschaffen tot alle films en voorstellingen op vrijdag, dus ook voor die unieke Raymond Scott-avond. Al wat u moet doen is ons een mailtje sturen met als subject ‘KLIK! 2010’ en vermelding van uw volledige naam en adres. Sluitingsdatum actie: woensdagochtend 15 september 10.00 uur. Prijswinnaars krijgen direct bericht.

Wilt u ook op de hoogte blijven van dit soort weggevertjes? Abonneer u dan nu op de nieuwsbrief via het Nieuwsbrief-formulier!

Wie zijn films graag een beetje anders heeft (lees: ondergrondser, weirder, culter-dan-cult) kan voor het vijfde jaar terecht op het Bredase BUT Film Festival, waarbij die eerste drie letters staan voor B-movie, Underground en Trash. Als 17 Nederlandse premières, 4 Europese premières én de wereldpremière van live-action-crime-noir-extravaganza The Diamonds of Metro Valley van Aaron Arendt en Mary McIlwain, een bizarre animatiefilm over een robothagedis, op zich al niet genoeg aanbeveling is, dan is zeker de komst van Jörg Buttgereit een reisje naar het zuiden waard. Deze sympathieke en praatgrage Berlijnse cultregisseur zal graag al uw vragen over zijn destijds uiterst omstreden Nekromantik-reeks beantwoorden. Uit Italië komt Francesco Campanini, wiens Solitario (2008) zijn Nederlandse première zal beleven. Spaans bloed stroomt rijkelijk in Carlos Atanes' Maximum Sham (2010), een twisted post-apocalyptische 'trip down the rabbit hole', aldus de organisatie. Van César del Lamo is er de verrassende thriller Mi (2009) en Norberto Ramos del Val, eerder al te gast op BUT 2009, vertoont zijn korte film INVSN in één van de vier korte filmblokken.

Ook dit jaar is er een bijzondere randprogrammering, met als nouveauté het underground-dichtersprogramma met o.a. Diana Ozon en Nick J. Swarth en op zaterdag Boxring I&II, een boxmatch met woorden van Dastrugistenda. In het performanceprogramma treedt het Italiaanse, klassiek geschoolde Hexperos op: een kwartet met harp, viool, bas en een zangeres met een geluid waar, in de woorden van het BUT, Wagner alleen maar van zou hebben kunnen dromen. Aan de beste BUT-filmmakers wordt op zaterdag 11 september de BUT-award uitgereikt in de categorie 'BUT-lange film', 'beste BUT-korte film' en 'BUT-studentenfilm'. Het is tenslotte pas goed als het echt BUT is!

Vijf keer twee vrijkaartjes!
Zone 5300 geeft in samenwerking met BUT vijf keer twee vrijkaartjes weg voor een film naar keuze. Alles wat u hoeft te doen is ons vóór 8 september 12.00 uur een mailtje te sturen met als subject 'BUT 2010' en vermelding van uw volledige naam en adres. Prijswinaars krijgen direct bericht!
Zie voor het volledige programma en verdere info de officiële BUT-site.

Van 10 februari (ja, dat is vandaag al) t/m woensdag 24 februari zijn in Melkweg Cinema (Lijnbaansgracht 234a, Amsterdam) De 10 van Schokkend Nieuws te zien: de tien beste horror-, scifi-, cult- en fantasyfilms van 2009 volgens dit gerenommeerde genrefilmtijdschrift. Een aantal van die films worden ook persoonlijk ingeleid door SN-medewerkers, onder wie ondergetekende.
Aldus de Melkweg: ‘Een paar dingen die opvielen aan de lijstjes en bijhorende argumentatie: de Schokkend Nieuws-medewerker ziet zijn sf-film graag old school opgediend, houdt erg van de doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg-stroming (te merken aan het grote enthousiasme voor Cory McAbees low budget-knutselfilm Stringray Sam) en is blij dat Sam Raimi weer eens ouderwets tekeer ging met zijn Drag Me To Hell.’

Het volledige programma:
- wo 10 feb: Lake Mungo, Joel Anderson (Australië 2009, 89 min, inleiding Phil van Tongeren)
‘Sterk onderschatte horrorfilm bespeelt breed register van emoties, van huiver tot brok in de keel.’ (Phil van Tongeren)
- do 11 feb: Let The Right One In, Tomas Alfredson (Zweden 2008, 115 min, inleiding Rob van der Velden)
‘Een film om heel dicht bij je te koesteren, zo mooi.’ (Erik Kriek)
- vr 12 feb t/m za 13 feb: District 9, Neil Blomkamp (VS 2009, 112 min)
‘Herboren: het scifi-genre. Geboorteplaats: Zuid Afrika. Gewicht: Heavy-weight.’ (Ruben van Eijl)
- zo 14 feb: Moon, Duncan Jones (UK 2009, 97 min.)
‘Duncan Jones geeft de liefhebbers van old school mindfuck SF weer hoop.’ (Mark van den Tempel)
- ma 15 feb: The Chaser, Hong-jin Na (Zuid-Korea 2009, 125 min, inleiding Tonio van Vugt)
‘Een nagelbijter van Zuid-Koreaanse origine, dus dan weet u het wel: snoeihard, genadeloos en vol plotwendingen en blunderende cops - wie overleeft en wie gaat zonder toetje naar bed?’ (Tonio van Vugt)
- di 16 feb t/m wo 17 feb: Antichrist, Lars von Trier (DE, DU, FR, SE, IT, PO 2009, 104 min, di 16 feb: inleiding Jan Doense) ‘Verontrustendste film van het jaar.’ (Jan Doense)
- do 18 feb, ma 22 feb: Drag Me To Hell, Sam Raimi (VS 2009, 99 min, ma 22 feb: inleiding Barend de Voogd) ‘Sam Raimi maakte eindelijk weer een ouderwets grappige griezelfilm. Zigeunervrouwtjes en schattige katjes moeten het ontgelden.’ (Barend de Voogd)
- vr 19 feb t/m za 20 feb: Inglorious Basterds, Quentin Tarantino (VS 2009, 153 min)
‘Sterk staaltje nazi-bashing van Tarantino, met een van de meest geraffineerde schurken uit de recente filmgeschiedenis.’ (Rob van der Velden)
- zo 21 feb: Stingray Sam, Cory McAbee (VS 2009, 61 min.)
‘Mobiele telefoons zijn in de bioscoop een gruwel, maar de bioscoop op een mobieltje kan een feest zijn, zo bewees space cowboy McAbee met zijn hilarische multiplatform scifi-serial.’ (Bart van der Put) wo 24 feb: Martyrs, Pascal Laugier (Frankrijk/Canada 2009, 97 min)
’ Briljant en grotesk of één grote shit sandwich? (Milan Hulsing)’

Alle voorstellingen beginnen om 19.00 uur, de toegangsprijs bedraagt € 6,00 (€ 5,00 met korting), dus daar hoeft u het niet voor te laten. En titels als Lake Mungo, Stingray Sam en Martyrs zullen niet gauw nog eens op het witte doek worden vertoond (of in de dvd-bakken verschijnen), dus laat deze kansen niet voorbij gaan.

Het is soms erg balen dat New York niet naast de deur ligt. Op dit moment is er namelijk een retrospectief van filmmaker/kunstenaar Tim Burton te zien in the Museum of Modern Art (MoMa). Behalve schilder- en tekenwerk van deze bijzondere filmmaker, zijn er ook props te zien van zijn films. Zoals maskers van Batman Returns en het bij elkaar geraapte sm-pakje van Edward Scissorhands.

Behalve filmregisseur en animator/tekenaar is Burton producent en conceptueel artiest, fotograaf en schrijver van fictie. Een duizendpoot die van zijn eigen gothicachtige sprookjeswereld een niche heeft gemaakt binnen de wereld die Hollywood heet.

Gelukkig biedt internet uitkomst. In dit geval was de redactie van MTV online zo vriendelijk om foto's van de expositie online te zetten. Natuurlijk is dat niet hetzelfde als zelf met je neus tegen het glas gedrukt staan, of zelfs stiekem de oortjes van het Batman-masker aan te raken als de suppoost even niet kijkt, maar ik moet het er maar mee doen op dit moment.

Toch, MoMa heeft twee video's op hun site staan die een ieder die nieuwsgierig is naar Burtons werk een introductie geeft. In onderstaande video vertelt Burton dat hij door het zien van de expositie weer vernieuwde energie heeft gekregen; dat zijn inspiratie komt van het Duits expressionisme en de sciencefiction films van George Méliès. Opmerkelijke uitspraak is dat The Omega Man met Charlton Heston een van zijn favoriete films is! Ook vertelt hij waarom hij in zijn tijd bij Disney zwartwit gestreepte sokken droeg. Kennelijk zorgde dit design ervoor dat hij zich meer geaard en rustiger voelde. Het design komt trouwens vaak voor in de artdirection van zijn films. Vooral in Beetjejuice, een van zijn vroegere films, en de animatie The Nightmare before Christmas zien we de zwartwit-strepen veelvuldig terugkomen.

De video bevat ook veel voorbeelden van Burtons tekenwerk.

De trailer van de expositie:

Nog meer zin in Burton? Een interviewer van MTV ondervroeg de kunstenaar kort. De video daarvan is hier te zien. Ook is van het retrospectief een aardig boek verschenen.

De expositie loopt van 22 november tot 26 april, dus wie weet bent u rond die tijd nog in de Big Apple om fysiek de wereld van Burton binnen te wandelen.

Foto's: MTV.com

Wat de negen animaties in het programma Hollandse Nieuwe - Fresh animation from the Netherlands duidelijk maakt is dat Nederlandse animators vooral verliefd zijn op het animeren zelf, het vertellen van boeiende verhalen lijkt secundair.

Films als De Magische Tol van Joost van Veen, Theatre Patouffe van Maarten Koopman en Magic show van Milan Hulsing lijken puur in het leven geroepen om de kunst van het animeren te tonen en komen niet verder dan het overbrengen van een basisidee zonder de toeschouwer in vervoering te brengen. De animators lijken niet geïnteresseerd te zijn in het vertellen van een doorvlochten verhaal.

Een uitzondering op deze stelling vormt de animatie Paultje en de Draak, van regisseurs Albert `t Hooft en Paco Vink. Deze film is gericht op kinderen van vijf tot dertien jaar die lijden aan kanker. In de animatie zien we hoe de jonge Paultje ziek wordt en in het ziekenhuis wordt opgenomen. Om aan de jongen uit te leggen dat hij aan kanker lijdt, vertelt de dokter dat er een draak in zijn lijf leeft die de boel loopt te verzieken. In zijn fantasie trekt Paultje als ridder ten strijde tegen de draak. Hij wordt geholpen door de vrolijke blauwe druppels van zijn chemokuur. De regisseurs vertellen dit verhaal volledig visueel en slagen erin om zonder dialoog een ondoorzichtige situatie voor kinderen te verduidelijken.

Een andere animatiefilm die in het programma Hollandse Nieuwe opviel, was Variété. Regisseur Roelof Van De Bergh verbeeldt op bijzondere wijze de cyclus van het leven en het jachtige bestaan waar de Westerse mens mee worstelt. Als metafoor gebruikt hij een jonge jongleur die verschillende Chinese bordjes met allerlei mensen uit zijn leven erop draaiende probeert te houden, op een lange houten stok. Al deze mensen staan symbool voor zaken als onderwijs, huwelijk en werk. Wie te veel werk op zijn bord neemt, heeft moeite om alles soepel draaiende te houden. Variété was als enige Nederlandse film in de competitie van het Klik-festival opgenomen en is de officiële inzending van Nederland voor de Academy Awards in Hollywood in de categorie 'korte animatiefilm'.

Dirkjan geanimeerd
Een onverwachte verschijning in deze reeks was de korte animatiefilm Het elixer, met stripfiguur Dirkjan in de hoofdrol. Het elixer is een luchtig verhaaltje waarin Dirkjan aan de slag gaat bij een bank als koffiezetter. Op de werkvloer wordt hij verliefd op Angela, maar zij wordt door een gladde collega weggekaapt. Dirkjan zoekt zijn toevlucht in een drankje om de concurrentie uit te schakelen, maar dit elixer heeft een onverwachte uitwerking. De film is gebaseerd op een strip van Mark Retera, tekenaar en bedenker van Dirkjan. De filmmakers hebben echter veel overboord gegooid om het filmpje zo kort mogelijk te houden. De strip bevatte bijvoorbeeld paginalang koffiegrappen en ging dus veel dieper in op Dirkjan als koffiezetter. Mijns inziens heeft deze animatie dan ook geen meerwaarde ten opzichte van een strippagina aan de hand van Retera.

De film werd gemaakt door productiemaatschappij Mooves en is bedoeld als pilot voor een televisieserie. Tot op heden hebben geen van de omroepen in Hilversum interesse getoond in zo'n serie. Voorlopig staat de film dus op zichzelf. Het Elixer was vorig jaar op het Nederlands Filmfestival te zien als voorfilm bij Moordwijven. Omdat echter maar weinig Nederlanders zin hadden om de nieuwe Dick Maas flick te aanschouwen, hebben nog maar weinig mensen de geanimeerde Dirkjan kunnen zien. Ik betwijfel of dat erg is.

Phantom of the Cinema
Animatie van een compleet andere soort is de korte film The Phantom of the Cinema van de Nederlander Erik van Schaaik. Zodra tijdens de projectie de film The Phantom of the Cinema breekt, zijn we getuige van hetgeen zich achter het bioscoopdoek afspeelt. We zien een schimmenspel waarin de toiletjuffrouw, de operateur en de bioscoopdirecteur de hoofdrol vertolken. Van Schaaik toont ons drie aan elkaar grenzende ruimten: de projectiekamer, het toilet en de werkkamer van de directeur. Terwijl de directeur een erotische film met de toiletjuffrouw tracht op te nemen, doet de operateur verwoedde pogingen om de film opnieuw op te starten. Bij iedere poging is de filmrol meer gehavend. Ook wordt de ravage achter de schermen alsmaar groter.

Veel van de humor in deze animatie komt voort uit de vormgeving: vlakke, bijna abstracte schaduwschimmen acterend in de drie ruimtes achter het witte doek. Slechts één keer doorbreekt de regisseur zijn opzet door ons in 3D animatie te tonen wat de cameralens van de directeur opneemt. De lens scheurt door het witte doek van de bioscoop en toont het publiek dat vol verwachting naar de camera staart.

Zowel Phantom of the Cinema, als Variété, Display en Paultje en de Draak zijn gemaakt door Il Luster producties. Een productiehuis met verhalenvertellers waar we in de toekomst vast nog meer moois van kunnen verwachten.

Filmmaker John Waters, aka The King of Trash, was in Nederland en liet zijn gezicht zien tijdens het BUT filmfestival in Breda en in de filmzaal van De Melkweg te Amsterdam, waar zondagavond zijn films Polyester (1981) en Pink Flamingos werden vertoond. Waters toonde zich een waar entertainer tijdens de Q&A die tussen de twee filmvertoningen plaats vond. Hij beantwoordde vragen van het publiek en lepelde enkele sappige anekdotes op uit zijn filmcarrière, die begon met zijn korte film Hag in a Black Leather Jacket uit 1964.

Waters is altijd een anarchistische filmmaker geweest die door middel van camp en shockerende scènes commentaar levert op de standaardwaarden van de Amerikaanse maatschappij. Waters maakte in 1981 de film Polyester voor het bescheiden budget van 300.000 dollar en vertelde met de film een totaal bizar verhaal dat een parodie moest zijn op de melodrama's van regisseur Douglas Sirk. Polyester is dan ook een satire op het familieleven in de suburbs, met dragqueen Divine in de hoofdrol. Divine, die in de verte iets wegheeft van Elizabeth Taylor met overgewicht, wordt door bijna iedereen in deze film op vreselijke wijze behandeld. Thuis is het ook al geen pretje voor deze moeder die haar leven volgens de christelijke waarden wil laten leiden: haar man is exploitant van een pornobioscoop en gaat vreemd met z'n secretaresse, haar zoon is een voetfetisjist die de voeten van vrouwen breekt door hard op ze te stampen en haar dochter is een losgeslagen, oversekste puber tot ze zwanger wordt en na haar abortus de edele kunst van het haken ontdekt.

Divine (Harris Glenn Milstead) speelde in veel films van Waters en was een jeugdvriend van de filmmaker. Waters woonde in dezelfde straat in Baltimore als Divine en ontmoette hem op 16-jarige leeftijd. De dikke jongen werd constant gepest en in elkaar geslagen om zijn verwijfde voorkomen. Volgens Waters werd Divine zelfs door zijn moeder gedwongen iedere avond d'r haar te doen. Misschien dat Polyster daarom zo'n verdraaid beeld geeft van een gemiddeld gezin in de suburbs, om te laten zien dat het daar niet zo vredig aan toegaat als dat men zou verwachten.

Een opvallende aanwezigheid in de cast van Polyester is filmster Tab Hunter. Hunter maakte furore in de jaren vijftig en was toen een waar idool. In Polyester speelt hij de rol van Todd Tomorrow die aanpapt met Divine om haar alimentatie in de wacht te slepen, terwijl hij eigenlijk een relatie heeft met haar moeder. Waters vertelde zondagavond dat Hunter zo onder de indruk was van Divine, dat hij later nog een andere film met hem in de hoofdrol produceerde.

Polyester heeft als special feature Odorama: tijdens sommige scènes komt er een cijfer in beeld. Dit cijfer correspondeerde met een speciale kaart die geursamples bevatte. Het publiek diende cijfertjes weg te krassen om zo de betreffende geur te kunnen ruiken. De gimmick was niet beschikbaar in de Melkweg zondagavond. Gelukkig maar, want bij vertoningen waar Odorama vroeger wel werd toegepast stonk de bioscoopzaal aan het einde van de film een uur in de wind van al die geurtjes. John Waters zou namelijk John Waters niet zijn als er niet wat nare odeurs in het palet zouden voorkomen.

Hairspray
In 2007 kwam de film Hairspray uit van regisseur Adam Shankman, met Hollywoodsterren als John Travolta en Michelle Pfeiffer in de hoofdrol. Tijdens de Q&A vertelde Waters dat hij zeer in zijn nopjes was met deze remake van zijn film en dat hij een synopsis voor een sequel heeft geschreven. 'Het verhaal gaat een compleet andere kant uit. Dat moet ook wel want je wilt altijd het publiek verrassen met iets nieuws. Daarbij is het verhaal van Hairspray is nu al drie keer verteld, in twee films en een broadway musical, hoog tijd dus voor een nieuwe wending.' De filmmaker achtte overigens de kans niet groot dat de filmproducenten dit nieuwe treatment zouden accepteren.

Klootzak
Iemand uit het publiek vroeg Waters of hij nog steeds de films maakt die hij graag wil maken. 'Ja, al moet je natuurlijk altijd concessies doen.' Zijn houding was wel veranderd, gaf hij toe: 'A 20 year old angry man is sexy, but an angry 60 year old is an asshole,' legde hij uit. Films als Polyester en Pink Flamingos zal hij nu ook niet meer maken. Al spreekt hij nog steeds met trots over het feit dat hij de scène waarin Divine hondenpoep eet in Pink Flamingos door de censuur kreeg. 'Ik vind het fantastisch dat ik ze gemaakt heb, maar die films heb ik dus al een keer gedaan. Je moet jezelf telkens opnieuw uitvinden en blijven vernieuwen.'

De regisseur van films als Cry Baby (1990) en Serial Mom (1994) werkt nu aan een kinderfilm, maar wel voor 'fucked up little children' gaf hij lachend toe. Waters vond het fijn dat ook jongere generaties in zijn films geïnteresseerd zijn. Zelf houdt hij die ook goed in de gaten, hij is nieuwsgierig naar wat jongeren uitspoken. Waters doet op dit moment een collegetoer door Amerika, getiteld This filthy world. 'Vroeger gebruikte ik de term trash om mijn films aan te duiden, maar dat woord is uit. Daarom noem ik het tegenwoordig filth wat ik maak.'

Warhol en Wood
Waters wordt wel eens vergeleken met kunstenaar Andy Warhol. Die vergelijking is ook niet zo gek: beide filmmakers maakten eigenzinnige films met een aparte sterrencast met daarin dragqueens en andere afwijkende types. Zoals Waters zegt: 'Warhol was de eerste die homo's en drugs in film toonde.' De twee heren hebben elkaar dan ook wel eens ontmoet. Warhol was zelfs zo onder de indruk van Pink Flamingos dat hij Federico Fellini mee naar de bioscoop nam om de film te laten zien. In het dagelijks leven wordt Waters wel eens voor Steve Buscemi aangezien. Qua gezicht en lichaamsbouw lijken de twee filmmakers/acteurs dan ook wel wat op elkaar. Wel verwonderlijk vond Waters die keer dat een stewardess hem voor filmmaker Ed Wood aan zag.

Underground cinema
Volgens Waters zijn er geen echte underground- en exploitatiefilms meer. Als die er al zijn dan zijn ze vooral online te zien. Probleem is daar wel dat het moeilijk is met online vertoning je geld te verdienen. Ook kun je veel minder makkelijk een sensatie creëren. Waters sprak zeer enthousiast over de horrorfilm The Final Destination die in 3D te zien is. Dit is wat hij tegenwoordig een exploitation film noemt. '3D is pure exploitatie. Ik vraag me dan ook af waarom ze geen 3D pornofilms maken.' Volgens Waters zijn er in het verleden wel pogingen gedaan om erotische films in 3D te maken, 'maar die waren een beetje mislukt. Met de huidige technieken zou je veel betere resultaten kunnen boeken.'

Het was een genot om Waters te horen praten. De man sprak in een rap tempo en vol enthousiasme. De Q&A duurde ruim een halfuur, waarna de filmmaker in het Theehuis nog even ging zitten om dingen te signeren.

Vanaf zaterdag begint de Beatles-week bij de BBC. En ook de film Funny People die 3 september in première gaat, bevat enkele rake (solo) Beatlenummers. Persoonlijk kan ik geen genoeg van ze krijgen, The Beatles. De band mag dan sinds november 1969 uit elkaar zijn, er gaat bijna geen week voorbij zonder dat er niet een van hun albums in de la van de cd-speler ligt te draaien. Tijdloos vind ik ze en tot op de dag vandaag inspirerend.

Zo denkt regisseur Judd Apatow er kennelijk ook over: hij gebruikte maar liefst drie liedjes van Beatles in zijn nieuwste film Funny People. In Funny People krijgt stand-upcomedian George Simmons (Adam Sandler) te horen dat hij ernstig ziek is en nog maar kort te leven heeft. Hij huurt opkomend talent Ira Wright (Seth Rogen) in als persoonlijke assistent en grappenbedenker, want Simmons besluit na jaren flauwe Hollywood-films gemaakt te hebben het standup circuit weer in te gaan. Wanneer Simmons afscheid heeft genomen van vrienden en familie, en in het bijzonder met zijn ex Laura op wie hij nog steeds gek is, blijkt hij op wonderbaarlijke wijze genezen te zijn. Simmons krijgt een tweede kans en besluit om zijn ex voor zich terug te winnen. Hij is van plan om niet langer de egoïstische eikel te zijn die hij altijd was, maar of hem dat gaat lukken is nog maar de vraag.

Slechte dag
De film begint met Paul McCartney's 'Great Day' van het album Flaming Pie (1997). Het liedje wordt ironisch gebruikt, want we zien tijdens de openingssequentie hoe Simmons zijn bed uit komt op de dag dat hij te horen krijgt dat hij ernstig ziek is. Voor hem is het dus niet zo'n beste dag.

Op een gegeven moment huurt Simmons sessiemuzikanten in om thuis mee te jammen. Het nummer dat hij speelt is 'Real Love' van John Lennon. Hij voelt zich zielig en alleen. Voor wie de songtekst erbij pakt is het niet moeilijk voor te stellen dat Simmons dit liedje zingt voor zijn ex Laura (Leslie Mann):

All my little plans and schemes
Lost like some forgotten dream
Seems like all i really was doing
Was waiting for you

Overigens werden er tijdens de opnames acht tot tien nummers opgenomen tijdens de jamsessie omdat Apatow in de montage wilde zien welk nummer het beste zou passen. 'Photograph' van Ringo Starr is ook opgenomen en zal waarschijnlijk op de extra's bij de dvd zitten. Ook komt in de film John Lennons 'Watching the Wheels' nog ergens voorbij.

Van komedie tot relatiedrama
Helaas is de film Funny People niet van dezelfde kwaliteit als de gebruikte nummers. Hoewel het uitgangspunt een boeiende film kan opleveren, is de derde rolprent van Apatow erg uit balans. Het begint allemaal goed en de comedians doen hun naam eer aan met goede grappen. Halverwege slaat de film om van zwarte komedie in een tenenkrommend familiedrama waar nog maar weinig om te lachen valt. Wanneer Simmons weer beter is en naar het huis van zijn ex afreist om alles weer recht te breien, stuit hij op haar huidige echtgenoot. Deze wordt gespeeld door Eric Bana. Bana slaagt erin de ongeloofwaardigste Australiër ooit neer te zetten. Een hele prestatie als je je bedenkt dat Bana zelf Australiër is. Overigens is met de rest van de cast weinig mis. Sandler speelt deze dramatische rol vol overtuiging en de cameo's van bekende Amerikaanse grappenmakers zijn vermakelijk en verlenen het verhaal een zekere geloofwaardigheid.

Had Apatow maar wat meer de mes in de film gezet en het credo less is more in zijn achterhoofd gehouden. Zijn levenlange fascinatie met stand-upcomedians had hem toch moeten leren dat een goede grap valt of staat met de timing waarin deze verteld wordt. Een afgeslankte filmversie was ongetwijfeld beter geweest. Funny People draait sinds 3 september in de Nederlandse bioscoop.

Beatles-week
Maar goed, we hadden het over de vier jongens uit Liverpool. De komende week is het Beatles-week op de BBC 2&4. De aanleiding hiervoor is de computergame The Beatles Rockband die woensdag 9 september uitkomt. De gamer kan net als bij Guitar Hero met een plastic gitaartje meespelen met geanimeerde bandleden. Ook komen er een reeks remasters uit.

Op de BBC wordt onder andere de documentaire The Beatles on Record uitgezonden. In de acht jaar sinds hun eerste stappen in de Abbey Road Studio in 1962 maakte de Beatles een hele groei door als muzikanten, een ontwikkeling die is vastgelegd in de studioalbums die ze in die jaren maakten. De documentaire brengt die studiojaren in beeld met zeldzaam archiefmateriaal, foto's en outtakes. The Beatles vertellen in hun eigen woorden hun geschiedenis.

Over de mythe dat The Beatles zouden hebben bijgedragen aan het uiteenvallen van de Sovjet Unie gaat de documentaire Storyville: How the Beatles Rocked the Cremlin. Ook de film Help! (Richard Lester, 1965) wordt weer eens vertoond. Dit keer in gerestaureerde versie.

Dus eigenlijk hoeft u helemaal de bioscoop niet in deze week. Er is genoeg Beatles-vertier bij de BBC. Misschien moet u alleen even de deur uit om de soundtrack van Funny People aan te schaffen.

Trailer Funny People: