A Most Violent Year van regisseur J.C. Chandor (die we vorig jaar al een toekomst voorspelden) wordt omschreven als "misdaaddrama dat zich afspeelt in het corrupte en gevaarlijke New York van 1981". Daar klopt eigenlijk niks van, want het New York in de film is juist een stad waar de misdaad nog een beetje aan het puberen is. Er gebeurt wel rottigheid, maar het geweld is een beetje van het kaliber Starsky & Hutch. Een enkel pistool, maar niks geen handmitrailleurs of raketwerpers. Sterker nog, A Most Violent Year heeft zelfs een duidelijke anti-vuurwapenboodschap, omdat de grootste ellende in de film het gevolg is van het bewapenen van het personeel van de hoofdpersoon, de succesvolle latino-ondernemer Abel Morales (Oscar Isaac, bekend uit Inside Llewyn Davis en binnen afzienbare tijd te zien in zowel de nieuwe Star Wars als de nieuwe X-Men). Deze Morales, de belichaming van de American Dream, probeert die bewapening tegen te houden. Hij is hard, maar heeft wel een geweten, en ziet in dat het ongecontroleerde gebruik van vuurwapens een grens is die niet overschreden mag worden.

A Most Violent Year gaat over een cruciale maand uit het leven van een middelgrote oliehandelaar die op het punt staat een grote speler te worden. Maar om dat te bereiken moet hij eerst een paar dingen voor elkaar krijgen, en bovendien moet hij erachter zien te komen door wie van zijn concurrenten hij bestolen wordt. Hij doet dat alles met behoud van zijn zelfrespect en zijn waardigheid, want behalve ambitieus is hij ook principieel. Nog wel, want de haarscheurtjes worden in die maand wel al zichtbaar. En als kijker weet je waar het met de (zaken)wereld sinds 1981 naartoe is gegaan.

A Most Violent Year werd eind januari vertoond op de slotavond van het filmfestival in Rotterdam, en de film kreeg die eer natuurlijk niet voor niets: het is een aansprekend en goed verteld verhaal, en er zijn twee prima hoofdrolspelers - naast Isaac ook nog nieuwbakken Hollywoodster Jessica Chastain (uit Interstellar en momenteel ook nog te zien in de poppenkastversie van Miss Julie). Bovendien ziet het er allemaal prachtig jaren-tachtig uit, en ook de bijrollen zijn dik in orde. Het scenario heeft wat weeffoutjes, maar die mogen de pret niet drukken. Het enige echte minpunt is dat de dramalijn - naast de winner Morales is er ter contrast ook de loser Julian - steeds vetter wordt aangezet, waardoor de film uiteindelijk dan toch nog een soort van 'most violent' wordt. En dat was toch echt niet nodig geweest.