Na Jimi Hendrix had je gitaristen die net zo goed wilden worden als de meester - of liefst beter. Maar de meesten lukte dat natuurlijk niet. In de film zag je iets vergelijkbaars gebeuren na Quentin Tarantino. Reservoir Dogs en Pulp Fiction zijn in allerlei variaties overgedaan in films vol blood & brains, whacko’s & gaga’s, pop culture-citaten en leipe maar geniale dialogen. En geeneens slecht ook, denk maar aan Guy Ritchies klassieker Snatch. De nieuwste film die zonder Tarantino nooit gemaakt was geworden geweest is Killing Them Softly, de film die Brad Pitt weer een beetje movie cred had moeten geven.

In de pers worden de recensenten het niet eens over deze derde film van regisseur Andrew Dominik. De een vindt hem he-le-maal fantastisch, de ander noemt hem volkomen mislukt. Dat er ook nog een andere mening mogelijk is - zoals ‘goed gemaakt maar apesaai’ - lijkt geen optie. En toch is dat precies wat er aan de hand is. Er wordt geweldig geacteerd, de production value is dik in orde (de film zal dan ook wel flink wat gekost hebben), maar na twintig-dertig minuten gaat het allemaal een beetje vervelen. De plot is wat lullig-onbenullig, de dialogen zijn bedoeld als een soort van clever, maar eigenlijk zijn ze een soort van té clever. En dat euvel geldt eigenlijk voor de hele film, inclusief de obligate geweldscènes - er is te veel over nagedacht.

Killing them softly - by boring them to death.
Misschien wordt het tijd dat Tarantino zelf weer eens een film gaat maken.

Killing Them Softly is momenteel in de Nederlandse filmtheaters te zien.