Gaat Elijah Wood ooit nog van het Hobbit-stigma afkomen? Of hij nou wordt gecast als hitman in Sin City of heel zieke seriemoordenaar in Maniac: die puppy-ogen blijven je aanstaren en je wilt hem een koekje geven. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat fotografe Anna valt voor de schijnbaar zachtaardige Frank, die mannequins restaureert in de shop van zijn moeder. Die puppy-ogen zijn vermoedelijk ook de reden dat Anna geen aandacht heeft voor Franks handen, die hij met een staalborstel schrobt tot de vellen erbij hangen. Want Frank heeft een minder zachtaardige kant: in de nachtelijke uurtjes verzamelt hij pruiken van echt mensenhaar, die door de rechtmatige eigenaressen nou niet bepaald vrijwillig worden afgestaan. En daarna voelt hij zich schuldig. En dan pakt hij de staalborstel. Vanwaar die vrouwenhaat? Flashback: ‘Ga maar even wachten in de auto’, wordt een jeugdige Frank toegebeten door zijn moeder die zich op straat van achteren laat nemen door een anonieme minnaar. Maar hee, wie weet, misschien is Anna wel degene die Frank kan genezen…

Maniac is een remake van de gelijknamige film van William Lustig uit 1980. Die heb ik nooit gezien, dus ik kan geen enkele vergelijking maken. Wel roept de film de sfeer op van de video nasties uit de jaren 80 waartoe het origineel ook behoort. Waar de nieuwe versie (met een scenario van o.a. Alexandre Aja ‘Haute Tension’ Aja) in elk geval in slaagt is het oproepen van beklemming, mede door de gimmick die wordt gebruikt: we zien alles letterlijk door Franks ogen, we zitten in zijn hoofd en komen er gedurende de hele film niet meer uit. Maar die gimmick legt tevens de zwakte van Maniac bloot: ondanks het inkijkje in Franks gekte maakt de film enige identificatie nauwelijks mogelijk. Frank is gewoon een very sick puppy., en Maniac een seriemoordenaarsfilm die meer wil zijn dan zijn genregenoten maar daar helaas onvoldoende in slaagt.