Fantastisch Festival - Viva
02-02-2007 03:59 Bioscoop het Scherm, zaal 22
Op het Filmfestival Rotterdam zien Waa & Arianne films die nooit
vertoond zijn
Nadat het tijdschrift Vogue de film The Devil wears Prada kreeg, kon je er op wachten: dat het tijdschrift Viva ook een eigen film zou krijgen. Met de film Viva is dat inderdaad gebeurd. We volgen de ontwikkelingen van een frisse jonge meid vanaf het moment dat zij op de Viva-redactie binnenkomt. Trouw aan de Viva-formule zit de film vol huis-tuin-en-keuken-intriges en goede raad, en ontbreken ook de naakte, hoofdloze lichamen - in een bloederige variant op de rubriek ‘Anybody’ - niet. Na een uitgebreide Viva-brainwash eindigt onze jonge heldin uiteindelijk breiend op de bank, klaar voor de Libelle. What's next? Een coming-of-age-film voor Yes-lezeressen? (AH)
Tevens op Sargasso.
Nadat het tijdschrift Vogue de film The Devil wears Prada kreeg, kon je er op wachten: dat het tijdschrift Viva ook een eigen film zou krijgen. Met de film Viva is dat inderdaad gebeurd. We volgen de ontwikkelingen van een frisse jonge meid vanaf het moment dat zij op de Viva-redactie binnenkomt. Trouw aan de Viva-formule zit de film vol huis-tuin-en-keuken-intriges en goede raad, en ontbreken ook de naakte, hoofdloze lichamen - in een bloederige variant op de rubriek ‘Anybody’ - niet. Na een uitgebreide Viva-brainwash eindigt onze jonge heldin uiteindelijk breiend op de bank, klaar voor de Libelle. What's next? Een coming-of-age-film voor Yes-lezeressen? (AH)
Tevens op Sargasso.
Fantastisch Festival - Scream of the Ants
29-01-2007 05:08 Nox 57, zaal 2
Op het Filmfestival Rotterdam zien Waa & Arianne films die nooit
vertoond zijn
Scream of the Ants is de eerste dogma-film waarin insecten de hoofdrol spelen. De film houdt zich netjes aan de Dogma-regels. Zo wordt de film in kleur, op 35 mm en op locatie, een mierenhoop, geschoten. Ook zijn er geen moorden of andere oppervlakkige acties te zien, wordt er geen gebruik gemaakt van special effects, krijgt de regisseur geen credits en is het geen genre-film.
De film begint als een natuurdocumentaire, waarbij opvalt dat met name de close-ups nogal rommelig en bewogen - want Dogma, dus uit de hand geschoten - zijn. Gaandeweg ontwikkelt de film zich echter tot een waar heldenepos, ware het niet dat identificatie met de held door de slechte beeldkwaliteit en de wel bijzonder onopvallende hoofdpersoon vooral in het begin wat lastig is.
De film toont het levensverhaal van een mier die anders is dan de rest. We zien hoe hij verstoten wordt door de groep, alleen op pad gaat en op tragische doch heldhaftige wijze aan zijn einde komt. Saillant detail is dat de regisseur, die uiteraard onbekend blijft, want Dogma, uiteindelijk zelf zo meeleefde met de mier dat hij het niet over zijn hart kon verkrijgen hem te laten sterven voor de camera. Daarom is er op het laatste moment gekozen voor een stand-in stuntmier, die wordt opgeofferd voor de slotscène, en daarbij de hartverscheurende kreet laat horen waaraan de film zijn titel dankt.
Na de première op het IFFR kregen de gelukkige bezoekers bij de Q & A de kans de gespaarde mier te zien, in een plexiglazen bakje. Hij kreeg een staande ovatie. (AH)
Tevens op Sargasso.
Scream of the Ants is de eerste dogma-film waarin insecten de hoofdrol spelen. De film houdt zich netjes aan de Dogma-regels. Zo wordt de film in kleur, op 35 mm en op locatie, een mierenhoop, geschoten. Ook zijn er geen moorden of andere oppervlakkige acties te zien, wordt er geen gebruik gemaakt van special effects, krijgt de regisseur geen credits en is het geen genre-film.
De film begint als een natuurdocumentaire, waarbij opvalt dat met name de close-ups nogal rommelig en bewogen - want Dogma, dus uit de hand geschoten - zijn. Gaandeweg ontwikkelt de film zich echter tot een waar heldenepos, ware het niet dat identificatie met de held door de slechte beeldkwaliteit en de wel bijzonder onopvallende hoofdpersoon vooral in het begin wat lastig is.
De film toont het levensverhaal van een mier die anders is dan de rest. We zien hoe hij verstoten wordt door de groep, alleen op pad gaat en op tragische doch heldhaftige wijze aan zijn einde komt. Saillant detail is dat de regisseur, die uiteraard onbekend blijft, want Dogma, uiteindelijk zelf zo meeleefde met de mier dat hij het niet over zijn hart kon verkrijgen hem te laten sterven voor de camera. Daarom is er op het laatste moment gekozen voor een stand-in stuntmier, die wordt opgeofferd voor de slotscène, en daarbij de hartverscheurende kreet laat horen waaraan de film zijn titel dankt.
Na de première op het IFFR kregen de gelukkige bezoekers bij de Q & A de kans de gespaarde mier te zien, in een plexiglazen bakje. Hij kreeg een staande ovatie. (AH)
Tevens op Sargasso.
Fantastisch Festival - Sounds of Sand
28-01-2007 01:45 De Missers, zaal 5 (met uitloop)
Op het Filmfestival Rotterdam zien Waa & Arianne films die nooit
vertoond zijn
Na The Sound of Music (niet op het iffr) en naast the Sound of Silence (Iraanse film over de muziekindustrie in Iran, wel op het iffr), is er nu ook Sounds of Sand. Een film over geluid, zonder geluid. Als je een film kunt maken over geuren, zonder geuren te laten ruiken -a la The Perfume, de film naar het boek van Patrick Suskind- moet het ook mogelijk zijn om een film te maken over geluid zonder geluid te laten horen, zo moet de regisseur geredeneerd hebben. En dus zien we tijdens de drie uur durende film zandkorrels. Heel veel zandkorrels.
Zandkorrels die met z’n velen uit een vrachtwagen vallen, zandkorrels die met razend tempo over een, op een enkele boom na lege, zandvlakte razen, zandkorrels die worden weggespoeld door de zee. Afwisselend zien we de zandkorrels vanaf grote afstand en in extreme close-up; soms zoomt de camera zo ver in dat we slechts een paar zandkorrels zien, andere keren zien we een volledige woestijn. Ook experimenteert de regisseur er lustig op los, door zandkorrels achterstevoren te laten vallen, ze te versnellen of juist te vertragen, het beeld in vieren te delen of twee minuten zandkorrels ‘by night’ te laten zien, wat neer komt op zwart beeld. En dat alles uiteraard zonder geluid.
Met dit prachtig verstild en minimalistisch portret van zand slaagt de regisseur erin om een beter idee te geven van hoe zand klinkt, dan met geluid mogelijk was geweest. Schijnbaar zelfs zonder daarbij concessies te doen aan zijn oorspronkelijke idee. Daarnaast drukt de film, met minimale middelen en op onnavolgbare wijze, uit hoe we zelf eigenlijk ook maar zandkorrels zijn in de gigantische machinerie van het leven. En dat is indrukwekkend. Kortom: een aanrader! AH
Na The Sound of Music (niet op het iffr) en naast the Sound of Silence (Iraanse film over de muziekindustrie in Iran, wel op het iffr), is er nu ook Sounds of Sand. Een film over geluid, zonder geluid. Als je een film kunt maken over geuren, zonder geuren te laten ruiken -a la The Perfume, de film naar het boek van Patrick Suskind- moet het ook mogelijk zijn om een film te maken over geluid zonder geluid te laten horen, zo moet de regisseur geredeneerd hebben. En dus zien we tijdens de drie uur durende film zandkorrels. Heel veel zandkorrels.
Zandkorrels die met z’n velen uit een vrachtwagen vallen, zandkorrels die met razend tempo over een, op een enkele boom na lege, zandvlakte razen, zandkorrels die worden weggespoeld door de zee. Afwisselend zien we de zandkorrels vanaf grote afstand en in extreme close-up; soms zoomt de camera zo ver in dat we slechts een paar zandkorrels zien, andere keren zien we een volledige woestijn. Ook experimenteert de regisseur er lustig op los, door zandkorrels achterstevoren te laten vallen, ze te versnellen of juist te vertragen, het beeld in vieren te delen of twee minuten zandkorrels ‘by night’ te laten zien, wat neer komt op zwart beeld. En dat alles uiteraard zonder geluid.
Met dit prachtig verstild en minimalistisch portret van zand slaagt de regisseur erin om een beter idee te geven van hoe zand klinkt, dan met geluid mogelijk was geweest. Schijnbaar zelfs zonder daarbij concessies te doen aan zijn oorspronkelijke idee. Daarnaast drukt de film, met minimale middelen en op onnavolgbare wijze, uit hoe we zelf eigenlijk ook maar zandkorrels zijn in de gigantische machinerie van het leven. En dat is indrukwekkend. Kortom: een aanrader! AH
Fantastisch Festival - Relations
26-01-2007 07:45 Paté
Op het Filmfestival Rotterdam zien Waa & Arianne films die nooit
vertoond zijn
Relations is een indrukwekkende film over de consequenties van partnerruil. Jack en Jill zijn bevriend met Henry en Peggy die wel eens partnerruilen met Carl en Brenda. Wanneer Brenda tijdens haar werk als schoonmaakster in het huis van Jack en Jill een boxershort van haar vriend Carl aantreft begint zij te vermoeden dat dit geen toeval is. Ze vreest voor een geheime relatie tussen Carl en Jill, maar tijdens een intense zoektocht komt zij er echter achter dat er tussen de betrokkenen veel meer, maar ook veel onverwachtere, relaties bestaan dan zij had kunnen vermoeden. Niet alleen heeft haar vriend Carl regelmatig trio’s met Jack en Peggy, maar ook blijkt hij in het geheim te Kolonisten-van-Catannen met Henry, zit Peggy in een naaiclubje met Jill en blijkt dat Carl tot overmaat van ramp ook nog eens elke zondag naar het park gaat om daar te joggen met Jack. Als de kat dan ook nog wegloopt is het drama compleet en gaat Brenda op overtuigende wijze door het lint. Ze verklaart alle betrokkenen de oorlog en dan begint het gedonder pas echt. Schrijnend relatiedrama op de vierkante millimeter. (AH)
Tevens op Sargasso.
Relations is een indrukwekkende film over de consequenties van partnerruil. Jack en Jill zijn bevriend met Henry en Peggy die wel eens partnerruilen met Carl en Brenda. Wanneer Brenda tijdens haar werk als schoonmaakster in het huis van Jack en Jill een boxershort van haar vriend Carl aantreft begint zij te vermoeden dat dit geen toeval is. Ze vreest voor een geheime relatie tussen Carl en Jill, maar tijdens een intense zoektocht komt zij er echter achter dat er tussen de betrokkenen veel meer, maar ook veel onverwachtere, relaties bestaan dan zij had kunnen vermoeden. Niet alleen heeft haar vriend Carl regelmatig trio’s met Jack en Peggy, maar ook blijkt hij in het geheim te Kolonisten-van-Catannen met Henry, zit Peggy in een naaiclubje met Jill en blijkt dat Carl tot overmaat van ramp ook nog eens elke zondag naar het park gaat om daar te joggen met Jack. Als de kat dan ook nog wegloopt is het drama compleet en gaat Brenda op overtuigende wijze door het lint. Ze verklaart alle betrokkenen de oorlog en dan begint het gedonder pas echt. Schrijnend relatiedrama op de vierkante millimeter. (AH)
Tevens op Sargasso.