Clint Eastwood
30-01-2009 21:30 Pathé 1
De surprisefilm was inderdaad een verrassing: ik vermoed dat slechts
weinigen op de nieuwe Clint Eastwood hadden gerekend. De hint die het IFFR
zelf gaf, ‘bouwjaar 1972, slaat op de klassieke auto uit de titel die
in een aantal scènes een sleutelrol speelt. Over naar Clint, die een
van de beste regisseurs/acteurs van zijn generatie is en blijft, zelfs in
een film die een beetje als een ‘tussendoortje’ voelt. Maar een
78-jarige Clint, in zijn eerste filmrol sinds Million Dollar Baby,
daar kunnen we uren naar kijken. En niemand die zo heerlijk tussen de
tanden kan grommen als Clint.
Walt Kowalski, Korea-veteraan en kersverse weduwnaar, is een vuilbekkende, racistische redneck met een drankprobleem en een hekel aan iedereen, en dan vooral zichzelf. Zijn familie ziet hem het liefst zo snel mogelijk in een bejaardentehuis verdwijnen en kan niet wachten op de dag dat de erfenis wordt verdeeld. Dan komen de nieuwe buren: een Aziatische familie, door Walt wisselend met ‘gooks’ en ‘chinks’ aangesproken. Dat ze maar vooral van zijn mooie gazon wegblijven. Een filmwet dicteert dat het ijs tussen Walt en zijn buren uiteindelijk zal breken, met dank aan een straatbende die een van de tienerkinderen, Thao (door Walt steevast Toad genoemd), met geweld probeert in te lijven; Walt is niet van plan om dát zomaar te laten gebeuren...
Eastwood kiest voor een overwegend lichte toon; de tegenstellingen tussen beide culturen zorgen voor de nodige humor, en een van de leukste scènes is die waarin Thao een cursus ‘manly conversation’ krijgt van Walt en diens kapper aka ‘Italian prick’.
Geriatrische grapjes blijven gelukkig achterwege, en Clint laat zien dat hij zijn wilde haren nog lang niet kwijt is als hij een heuse Dirty Harry doet bij een straatbende; Walts karakter laveert meerdere malen tussen de oude Clint-de-vergelder en de Clint-de-prediker-van-vrede van de laatste decennia. Maar een uitmuntend slotakkoord zet de film op een logische plaats in Clints recente oeuvre. Ultimo is Gran Torino een feelgoodfilm met een attitude.
In de afgelopen vijf jaar heeft Clint evenzovele films geregisseerd, en hij is nog lang niet van plan met pensioen te gaan: zijn volgende project staat alweer in de steigers.
Walt Kowalski, Korea-veteraan en kersverse weduwnaar, is een vuilbekkende, racistische redneck met een drankprobleem en een hekel aan iedereen, en dan vooral zichzelf. Zijn familie ziet hem het liefst zo snel mogelijk in een bejaardentehuis verdwijnen en kan niet wachten op de dag dat de erfenis wordt verdeeld. Dan komen de nieuwe buren: een Aziatische familie, door Walt wisselend met ‘gooks’ en ‘chinks’ aangesproken. Dat ze maar vooral van zijn mooie gazon wegblijven. Een filmwet dicteert dat het ijs tussen Walt en zijn buren uiteindelijk zal breken, met dank aan een straatbende die een van de tienerkinderen, Thao (door Walt steevast Toad genoemd), met geweld probeert in te lijven; Walt is niet van plan om dát zomaar te laten gebeuren...
Eastwood kiest voor een overwegend lichte toon; de tegenstellingen tussen beide culturen zorgen voor de nodige humor, en een van de leukste scènes is die waarin Thao een cursus ‘manly conversation’ krijgt van Walt en diens kapper aka ‘Italian prick’.
Geriatrische grapjes blijven gelukkig achterwege, en Clint laat zien dat hij zijn wilde haren nog lang niet kwijt is als hij een heuse Dirty Harry doet bij een straatbende; Walts karakter laveert meerdere malen tussen de oude Clint-de-vergelder en de Clint-de-prediker-van-vrede van de laatste decennia. Maar een uitmuntend slotakkoord zet de film op een logische plaats in Clints recente oeuvre. Ultimo is Gran Torino een feelgoodfilm met een attitude.
In de afgelopen vijf jaar heeft Clint evenzovele films geregisseerd, en hij is nog lang niet van plan met pensioen te gaan: zijn volgende project staat alweer in de steigers.
Reacties
Nog geen reacties.
Reactie toevoegen